Reisverhalen

Blog Anna Noord: tot ooit

Belofte ingelost

09:04

Blog Anna Noord
Haugesund met de passantenhaven op de voorgrond

Negen jaar geleden beloofden we plechtig dat we ooit naar Haugesund in Noorwegen zouden zeilen. Die belofte deden we aan onze zeilvrienden Anita en Bjørn Terje, waarmee we een tijdje langs de zuid-Amerikaanse kust gezeild hebben. Wederzijds verheugen we ons enorm op het weerzien, dus we besloten om vanaf Vlieland in één ruk naar Haugesund te varen. Dat is een stukje verder dan Stavanger, maar goed te doen in drie dagen. Het was ijskoud, regenachtig weer en we kregen meer noordenwind dan we verwachtten. Niet bepaald in feeststemming bibberden we ons de laatste mijlen door.

Met nog vijf mijl te gaan naar Haugesund, varen we een versmalling van het drukke vaarwater in. Mist, geen wind en gelukkig diep water tot aan de torenhoge rotswanden. “Moet je zien, een stroomrafeling,” wijst Wietze voor ons. Hij zet de motor in de vrijloop, zodat we zachtjes over de rafeling glijden. Je weet immers nooit wat daar drijft onder het wateroppervlak. Daarna gaat de gashendel weer in z’n vooruit. Boenk! Onder de boot. Verschrikt kijken we elkaar aan. Wietze loeit een krachtterm over het water en probeert voorzichtig of we nog voor- of achteruit kunnen. “Maar een heel klein beetje, ik ben bang dat we iets groots in de schroef gekregen hebben,” gromt hij.

Hulp nabij

Ik grijp m’n telefoon en bel Anita. Die staat al handenwrijvend op de steiger op ons te wachten. “Wat, reddingsdienst? Sleep? Hoezo?” Razendsnel leg ik ons probleem uit: we drijven in een drukke vaarweg in de mist. Ankeren is geen optie vanwege de diepte en met dit drukke verkeer duik je ook het water niet in om het even los te snijden. Ze gooit de hoorn erop en gaat aan de slag. We krijgen steeds updates en na 20 zenuwslopende minuten horen we dat de reddingsdienst onderweg is. Een telefoontje naar de kustwacht om te melden dat we hier drijven lijkt me ook wel handig. We generen ons dood als vervolgens om de tien minuten uitgebreid op kanaal 16 geroepen wordt dat we hier liggen.

Blog Anna Noord

Gesleept naar Haugesund

Ronkend doemt de reddingsboot uit de mist op, drie grijnzende kerels heten ons welkom in Noorwegen en reiken ons de spruit voor het slepen aan. We lachen als een boer met kiespijn. Het gas gaat erop en met flinke pas gaat het naar Haugesund. Daar worden we tegen een grote kade geparkeerd en nadat het papierwerk afgehandeld is, ademen we uit. Anita heeft inmiddels geregeld dat we lid zijn van de reddingsdienst; dat scheelt een slok op een borrel in de sleepvergoeding.

Borrel

Inmiddels is het elf uur en eigenlijk ben ik wel aan die borrel toe. Gelukkig heeft Bjørn Terje een smakelijk ontbijtje meegenomen. We snateren door elkaar heen over dit onverwachte avontuur. Maar de olifant in de kajuit is natuurlijk: hoe gaan we die rotzooi uit de schroef krijgen? De watertemperatuur is minder dan tien graden en Wietzes duikpak is niet zo heel dik. Na echtelijk overleg in rap Noors gaat Bjørn Terje een rondje bellen. En ja hoor: op vrijdagmiddag lukt het om nog een duiker te vinden. Torbjørn, een vriendelijke reus in rubberen pak haalt het in twintig minuten los. We krijgen als toegift nog een filmpje van de situatie voor en na zijn noeste arbeid. Opgelucht draaien we het filmpje drie keer af: geen schade aan de schroefas. Wat een geluk! Even proefvaren en de boot kan daarna naar de jachtensteiger midden in Haugesund.

Blog Anna Noord

Dit zat dus allemaal in onze schroef

Hardangerfjord

“Snel, pak een tas in!” krijgen we die avond enthousiast via whatsapp te horen van Anita. De weersverwachting voor de komende twee dagen is fantastisch: zon en wellicht warmer dan tien graden. We mikken wat slaapspullen bij elkaar en stappen bij ze in de camper. Het hele weekend rijden we langs de oevers van de Hardangerfjord. Het is onwaarschijnlijk mooi: het stille water weerspiegelt de sneeuwkappen op de bergen rondom het water. De fruitbomen staan in bloei: het tere roze tegen het decor van hardblauwe lucht, zwarte bergen en witte sneeuw is onvergetelijk mooi. We gooien sneeuwballen boven op een berg en zitten daarna in een T-shirt aan de waterkant. Achter ons horen we het donderende geweld van een waterval van smeltwater die naar de Hardangerfjord tuimelt.

Blog Anna Noord

Prachtige dag aan het Hardangerfjord

“Is het eigenlijk leuk zeilen hier?” vraagt Wietze als we een klein jachthaventje zien. Het antwoord is aarzelend: “de wind staat ofwel erin ofwel eruit. Als je er tegenin moet, is het heel saai kruisen. De fjorden zijn gigantisch, dus je bent al snel een dag bezig om ergens te komen. Overal is het te diep om te ankeren en de plaatsen waar je aan kunt leggen zijn niet zo talrijk.” We snappen nu waarom we dit landreisje met ze maken.

Haring

“Dit is een heel bijzonder stadje,” zegt Mads Ramstad een paar dagen later. We vinden het erg gezellig in Haugesund, dus we blijven nog even hangen. Mads is directeur van het regionale museum en kan heerlijk over de geschiedenis vertellen. “Alles begon met een hele grote school haring die hier jarenlang vlak voor de kust gezwommen heeft. Daar kwamen vissers en visverwerkende bedrijven op af, vaak van heinde en verre. Zo ontstond het stadje. Toen de haring ergens anders naar toe ging, schakelde iedereen over op scheepsbouw en ontstonden hier allemaal rederijen. Het was honderd jaar geleden al een heel inclusieve maatschappij hier: iedereen werkte hard om hier een goed leven op te bouwen. Een mooi voorbeeld is de succesvolle rederij Brummenaes & Torgersen die ruim honderd jaar geleden opgericht werd: twee dames waren eigenaars. Geen probleem, terwijl dat in die tijd toch eigenlijk bijzonder was.”

We wandelen met hem door het centrum en genieten van de prachtige oude huizen die nog bewaard gebleven zijn. “En nu is het toerisme wat de klok slaat: elk jaar komen honderdduizenden gasten met cruiseschepen”. Hij wijst naar een offshore boortoren die boven alles uittorent: “en de olie- en gasindustrie, de kabelleggers en andere bedrijven die op zee van alles doen. Saai wordt het hier nooit,” lacht hij.

Blog Anna Noord

Mads en zijn vrouw Anine tijdens Noorwegen Dag. Anine draagt de traditionele ‘bunad’.

Nationale dag

Maar dan komt er een prachtig weergat dat we niet kunnen laten liggen. We vieren de nationale dag van Noorwegen nog gezellig mee en nemen afscheid zoals zeilers dat onder elkaar doen: “tot ooit, we zien wel waar!”

Haugesund, mei 2023

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Black Moon, Sailors for Sustainability en bekijk de vlog van Yndeleau.

Tags: Last modified: 31 mei 2023
Sluiten