De wekker haalt me uit een behaaglijke droom. Het is zes uur ´s ochtends. Met een zwiep zet ik hem op ‘snooze’. Wietze zucht, gaapt en stapt het bed uit. Even later hoor ik gerommel in de badkamer. “Het is lekker warm vanochtend”, zegt Wietze als hij terugloopt naar de achterhut, “veertien graden hier binnen.” De kachel staat ’s nachts op de laagste stand en houdt het comfortabel. Ik rek het moment van opstaan nog even en kijk grijnzend naar Wietze als hij zich aankleedt. Lange thermische onderbroek, dikke fleece broek van het model ‘joggingbroek’ eroverheen. Dan een thermisch onderhemd met lange mouwen, met daaroverheen een dunne fleece trui. Daaroverheen een dikkere fleece en om het af te maken een dik fleece vest. Dikke sokken maken de charmante outfit compleet. “Schiet op, het is al bijna half zeven” mompelt hij, terwijl hij z’n zeillaarzen en zeilbroek aantrekt. Ik schiet ook uit bed en een kwartier later sta ik startklaar in een weldadige hoeveelheid kleding. Wietze trekt m’n muts over m’n oren en lacht: “Juni is het toch, weten we dat zeker?” Ik lach mee en leg de skihandschoenen klaar.
Binnendoor of buitenom?
Nadat we de laatste ‘buitenom-horde’ Hustadvika genomen hebben, liggen we in Kristiansund. Een prachtige haven met een knus stadje er omheen. We wandelen naar een mooie uitkijktoren, vergapen ons aan een bijzondere kerk en bezoeken het oude stadsdeel dat op een eiland ligt. Er gaat een schattig pontje naar toe. ’s Avonds buigen we ons nogmaals over de kaarten: hoe gaan we naar het noorden varen? Wietze wijst: “kijk, als we snel grote stappen willen maken, dan is het nu zaak om buitenom een paar dagen en nachten door te varen naar het noorden. We hebben prachtige zuidenwind en we kunnen dus in drie dagen enorm opschieten naar Trondheim of zelfs Bodø.” “Maar als ik naar de vaargids kijk, zijn er heel veel leuke plekken tussen de eilanden voor de kust waar we dan erg hard aan voorbij varen” peins ik. “Je hebt gelijk”, zegt Wietze, “daarbij ben ik met het koude weer ook niet zo’n voorstander van nachten doorvaren. Als we kiezen voor lange dagtochten ‘binnendoor’ en elke dag met zuidenwind goed gebruiken, dan komen we ook een heel eind.” Zo gezegd, zo gedaan.
Binnenweg met de karavaan
Noorwegen is wat dat betreft een heerlijk land. Je kunt rustig de binnenweg tussen de eilanden nemen, waar geen zeedeining is en waar allerlei schattige vissersplaatsjes en dito haventjes uitnodigend naar je lonken. De eerste dag is meteen een goede: we varen tussen twee grote eilanden en het vasteland door naar Børøysund, een klein plaatsje. De weersverwachting is goed, zij het dat er veel buiige regen voorspeld is, waar flinke windstoten in kunnen zitten. Regen, mist en wolken staan dagelijks op het menu, dus we halen onze schouders op. Acht uur later staan we hijgend op de steiger in Børøysund. Striemende regen en gierende wind hebben ons lekker bezig gehouden; het woei veel harder dan verwacht. Met alleen een klein puntje uitgeboomde kluiver liepen we nog ruim 7 knopen. Oké, de stroom hielp ook een handje mee.
Zodra we vast liggen, kijken we om ons heen. We zitten nu eenmaal in een stroom van jachten die allemaal noordwaarts gaan. Soms kom je de ene weer tegen en dan weer de andere. Een Noors echtpaar staat beteuterd naast hun boot. Ze sleepten hun bijboot en hebben die in het geweld verloren. Daarnaast mepte een klapperende schoot een gat in hun buiskap. Later horen we dat een reddende engel hun bijbootje gevonden heeft: twaalf mijl terug op de route. We ruimen gauw op, zetten de kachel aan en gaan naar binnen. “Hartelijk gefeliciteerd” zoent Wietze me. De lekkere whisky die ik voor m’n verjaardag krijg, doet m’n verkleumde lijf goed. ’s Avonds komen Ineke en Gido van de Imagine gezellig voor m’n verjaardag eten; ook zij varen in grote stappen naar het noorden.
Het gaat maar door
De zuidenwind houdt aan, wat uitzonderlijk is in deze tijd van het jaar. Dus we gaan door: elke dag vroeg op en veel mijlen maken. ’s Middags, als we vastliggen, lopen we even een rondje door het dorpje en bekijken de bezienswaardigheden. Veel van de dorpjes bestaan uit vakantiehuisjes met hier en daar nog wat vaste bewoners. Het is nog vroeg in het seizoen, dus alles is uitgestorven.
De volgende dag herhaalt het zich weer. Op deze manier vorderen we gestaag en krijgen toch een goed beeld van het land: de ruige bergen en steile pieken hangen vaak in de mist, maar soms krijgen we een prachtig doorkijkje te zien. “Ik ben doodop” zeg ik tegen Wietze als we in Rørvik liggen. “Ik ook, maar we hebben vandaag prachtige zuidenwind” zegt Wietze. Dus hup, daar gaan we weer. De dag erna staat de wind uit het noorden. We liggen in Berg, waar een handige winkel én een wasmachine pal naast het haventje liggen. Na een huishoudelijk ochtendje kunnen we ’s middags lekker op pad. Noordenwind staat gelijk aan zon en blauwe lucht: het is een verademing om een hoge heuvel op te struinen in de stralende zon. De thermometer tikt met gemak twaalf graden aan.
Zon!
De dagen erna wordt de windrichting wisselvalliger en westelijker. Daardoor krijgen we het beste van twee werelden: een bezeilde koers én zon. Het is een verademing als de zeiljassen en mutsen aan de kant kunnen. Maar wat nog veel leuker is: we kunnen het landschap nu ten volle zien. Het is adembenemend. Zwarte granieten rotsen met sneeuw er boven op, blauwe lucht en op de voorgrond vlakke stukken groen met wat huizen. Ons fototoestel maakt overuren. Af en toe komt een bruinvis even kijken. Het is puur genieten, de hele dag.
De westelijke wind blijft ons gunstig gezind en zo zeilen we heerlijk in een paar dagen naar Tonneshavn. Als we daar aankomen, zien we mensen in badkleding op hun balkon zitten! De koude wind veroordeelde ons onderweg nog tot dikke kleren, maar al gauw zijn ook wij uitgepeld. We weten dat in Tonneshavn de koek op is: er komt keiharde zuidenwind met felle buien aan. We hebben ons lesje wel geleerd en blijven twee dagen binnen om het geweld over te laten waaien. En zoals altijd, leer je zo’n piepklein plaatsje toch een beetje kennen als je er wat langer bent. Het kleine winkeltje bij de veerstoep, de Zweedse ober bij het restaurantje.
Poort naar het noorden
De karavaan van boten wordt steeds groter: allerlei nationaliteiten varen rond met allerlei soorten boten. Grofweg kun je wel stellen dat het boten zijn die aangepast zijn voor de hogere breedtes: vaste buiskappen, stevige stootranden en vaak een kachelpijp op het dek. Er ontstaat spontaan een whatsapp groep voor Svalbard-gangers, waar wij ook in opgenomen worden.
Na de storm gooien we weer los voor de laatste hele lange dag: naar Bodø, de zelfverklaarde poort naar het noorden van Noorwegen. De Noorse treinen vinden hier hun eindstation en een eindeloze stroom veerboten brengt mensen naar verder weg gelegen bestemmingen. Onderweg naar Bodø passeren we de poolcirkel. “Kijk, daar staat het monument” wijst Wietze. Hij grijpt de camera en maakt snel een foto. Grijnzend kijken we elkaar aan: ‘selfie?’ Daar zijn we normaal niet zo van, maar deze keer knippen we er toch op los. Het is nog knap lastig om iets fatsoenlijks te krijgen met onze gezichten erop én het monument in de verte. Als we de slappe lach hebben van alle pogingen, houden we er maar mee op.
Uren later varen we opgetogen de grote jachthaven van Bodø binnen, blij dat we deze mijlpaal gehaald hebben. ’s Avonds snort de kachel en komen de vaargidsen weer op tafel. We kijken naar de ijskaarten rond Svalbard, peinzen over de weerberichten bij de Lofoten (stralende zon!) en tellen de dagen die we nog over hebben tot de herfst in Nederland aanbreekt en we terug willen zijn. “Zon” zeg ik resoluut. Ik wil even proeven van de zomer. Wietze lacht: “ik ook” en zet een koers naar de Lofoten in de kaart.
Bodø, Noorwegen, juni 2023
Hoofdfoto: G. van Praag
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Black Moon, Sailors for Sustainability en bekijk de vlog van Zeilen met Awa.
Tags: Blog Anna Noord Last modified: 28 juni 2023
