Blog Anna Noord: dromen van vikingen

Wietze en Janneke zijn weer op pad! Veel lezers hebben jarenlang ‘Column Anna’ gelezen en zo hun avonturen mee beleefd. Inmiddels hebben ze de koers van hun Bruce Roberts 44 Anna Caroline naar het noorden verlegd en nemen ze ons mee op een lange zomerreis naar de Oostzee. In ‘Blog Anna Noord’ kunnen we weer naar hartenlust meezeilen en inspiratie op doen.

“Wat dacht je van 1 mei?” zegt Wietze terwijl hij stevig z’n armen om me heen slaat. Ik zucht en kijk met een vleugje wanhoop om me heen. Het is winter, het is nat en koud. De kachel snort en binnen in ons bootje is het behaaglijk. En vol. Overal staat gereedschap, liggen projecten in verschillende stadia van voltooiing en op tafel prijkt een lijst met onderhoudsklussen die maar niet korter wil worden. En dan moeten we nog een hal in voor een schilderbeurt. Ergens tussen de stapels staat de laptop waarop we een boek over onze wereldreis aan het maken zijn. “1 mei, perfect” zeg ik dapper. “Op 1 mei gaan we weer op pad”. Drie maanden later geven we op de vertrekkersdag een presentatie over onze wereldreis. “En wanneer gaan jullie weer?” vraagt een deelnemer. “1 mei!” zeg ik met een brede grijns, wetend dat onze boot al vrijwel klaar is en dat de vertrekkers in de zaal waarschijnlijk langere lijsten hebben dan wij nu.

Het ZeilNoord vaantje en de Zeilen fotovlag gaan in top

Al tijdens de laatste lange overtocht van de Azoren naar Engeland maakten we lijstjes van de bestemmingen waar we nog naar toe willen varen: Oostzee, Lofoten, Groenland. Eindeloze zomers in het hoge noorden; we zagen het al helemaal voor ons. “Eerst even Anna Caroline vertroetelen en dan kunnen we weer”. De moeizame zoektocht naar een huis laten we voor wat het is en we prijzen ons gelukkig met ons drijvende thuis. De winter staat dus bol van tintelende voorpret. Want we gaan naar een gebied waar we vroeger alleen de poorten van verkend hebben, maar nooit echt door konden zeilen vanwege onze kortdurende vakanties. Al snel tekenen onze begerige vingers routes op de kaart, verkenden we baaien en kastelen met Google Maps en werden we lid van de Facebookgroep Zeil Noord waar je letterlijk kunt zwemmen in alle informatie die daar beschikbaar is. “Grappig wat een verschil dat is met de afgelopen jaren” zegt Wietze als we met lange lijsten van kaarten en havengidsen bezig zijn. Ik knik: “het geworstel om in elk geval een globaal beeld van een kustgebied te krijgen omdat er zelden iemand komt. En hier heb je zelfs concurrerende uitgevers van kaarten”. Wat een luxe. Eén van de belangrijkste bronnen is de Vaarwijzer Scandinavië en Oostzee die door René Vleut geschreven is. René, die helaas nog niet zo lang geleden overleden is, heeft zijn jarenlange ervaring in Scandinavië uiterst handig en gedetailleerd vastgelegd.

Een meter boeken

Al snel hebben een beeld van wat we nodig hebben. Als je dan gaat kijken wat het kost om het allemaal nieuw te kopen, schrik je je lam. Voor het rondje dat wij voor ogen hebben, zal het ruim duizend euro kosten om dat allemaal nieuw aan te schaffen. “Ah, nu snap ik waarom er op Zeil Noord zo’n levendige handel is in tweedehands kaartsets”. Wij storten ons er ook in en dat wordt een feest. Via Facebook en Marktplaats leren we hele leuke mensen kennen, die niet alleen een kaart of gids voor ons te koop hebben, maar die bij een gezellig kopje koffie enorme hoeveelheden kennis en ervaring met ons delen. Op een prachtige voorjaarsdag stappen we bij Marianne en Meine aan boord van hun Cestlavie; Marianne heeft een deel van de taken van René Vleut overgenomen en onderhoudt nu de Zeil Noord Facebookgroep. Ook zij hebben bérgen kennis, ervaring, boeken en kaarten voor ons. “Het enthousiasme voor dat vaargebied is aanstekelijk” grinnikt Wietze als we weer eens zwaar beladen in de auto stappen.

Marianne en Meine tijdens hun reis in Zweden

Sint Petersburg staat hoog op ons lijstje; al in januari maak ik afspraken met de scheepsagent daar. Vladimir is enthousiast en hoopt dat de inreisbeperkingen snel versoepeld worden, zodat we ook daadwerkelijk zijn stad in kunnen varen. Poetin zet in februari een streep door onze plannen; Sint Petersburg blijft vooralsnog een onbereikbaar doel. Maar er blijft meer dan genoeg over om te bekijken. Terwijl de stapel boeken een meter hoog wordt, het kaartenarsenaal groeit en het uitbundige gele koolzaad op de oevers van de jachthaven in Lelystad Haven bloeit, strepen wij de laatste actiepunten door en gaan op pad. Vijf dagen later dan gepland, maar een kniesoor die daar op let.

Weergat

“We gaan het rustig aan doen hoor” zegt Wietze tegen de charmante havenmanager Ron. “Eerst even inslingeren en kijken of alles het nog goed doet”. En zo tuffen we heerlijk naar het noorden. We vinden oude routines weer terug en vinden nieuwe handigheidjes om het makkelijker te maken. Na een paar dagen liggen we op Terschelling. Een heerlijk weerzien met een eiland waar we zo graag komen. De spanning van de afgelopen winter valt van ons af en al snel zijn we urenlang aan het banjeren door de duinen.

Ook in de haven van Terschelling is het nog rustig

Terwijl ik de SSB (korte golf radio) aan het testen ben of we weer een goed weerkaartje binnen kunnen halen als we op zee zijn, zet Wietze de hendels van de luiken nog eens extra vast. Daar kwam een drupje water door toen we het Wad op staken. “Zeg, hoe lang denk je dat we hier blijven?” zeg ik met een lachje in mijn ogen. “Paar dagen?” gokt Wietze. “Nou, ik vermoed iets langer” zeg ik met mijn vinger naar het scherm. “Noordenwind of noordoost. Veel te veel of niks”. Met een frons kijkt Wietze er naar. “Hmm, vroeg op pad gaan heeft kennelijk zo z’n nadelen”. “Is toch niet erg, een weekje Terschelling?” por ik hem in z’n zij. “We hebben de tijd. Zweden loopt niet weg”.

Wachten op goed zeilweer

Terschelling, mei 2022

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Black Moon, Sailors for Sustainability en bekijk de vlog van Yndeleau.