Het azuurblauwe water, de stabiele oostenwind en de easy way of living – de Caraïben spreken tot ieders verbeelding. Karin en Eric zijn inmiddels verslingerd geraakt aan dit gebied en delen hun verhaal én praktische tips over de Caraïbische Windward Islands. Durf jij al te dromen?
Eindelijk. Na een onderbreking vanwege corona zijn we terug op Trinidad. Onze Catalina 36 Catherine ligt zeilklaar en ongeduldig te klotsen aan het steigertje van Peake Yacht Services, de scheepswerf in Chaguaramas. Karin en ik zien ernaar uit om onze zwerftocht door het Caraïbisch gebied weer op te pakken; we verheugen ons erop te gaan eiland hoppen in de zuidoostelijke Caraïben, ofwel de Wind ward Islands. Daarna zien we wel.
Party place Scotland Bay
Gebunkerd, geschrobd en geboend, alle tanks tot de nok gevuld. Onze dochter Liselot is in between jobs en zeilt een maandje mee. Op de motor varen we de kom van Peake uit, door de Bocas del Dragón, ofwel Slangenmuil, de engte tussen Trinidad en het eilandje Monos. Aan stuurboord ligt ankerbaai Scotland Bay, in het weekend party place voor luidruchtige Trini’s met motorboten, tijdens stormen de perfecte schuilplek voor cruisers.
Wij zetten ons schrap, om de hoek is de Caraïbische Zee, hier komen de oceaangolven aanrollen, kort en steil met witte koppen. Dit is geen zondagmiddagtochtje op de Grevelingen, dit is aanpoten. We zijn het een beetje ontwend. Catherine wordt opgetild, de boeg komt geheel uit het water en we knallen in het golfdal. Boem! Na een tijdje worden de golven langer en de wind zwakt van een vlagerige 25 tot 30 knopen af tot een gelijkmatigere 20 knopen. We zeilen hoog aan de wind; in deze tijd van het jaar zit er vaak een beetje noordelijk in de oosten wind, onze bestemming Grenada lijkt net bezeild. We zeilen de nacht in. Liselot en Karin gaan slapen.
Terugdenkend aan Tobago
Nachtzeilen, ik vind het heerlijk. Ook nu. Een sporadisch lichtje aan de horizon, de maansikkel net onder, het is pikkedonker, sterren prikken tussen de wolken door.
Ik hoor het zog achter de boot, het klotsende water tegen de boeg, een kraakje hier, een knarsende lijn daar. Ik denk terug aan Tobago, het eerste eiland dat we aandeden na Suriname, in maart 2020. Na een paar dagen ging het land in lockdown. We lagen met één andere zeilboot, Shady Lady, in de baai bij het gemoedelijke en gastvrije dorpje Charlotteville. Na drie maanden ankeren in 20 meter diepte mochten we ons weer verplaatsen, op zee en op het eiland.
Zeilen 12/2022
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Wie van de drie wil graag naar Grenada? Na welke mededeling kijken Karin en Liselot bedenkelijk? Hoe utopisch is het cruisersbestaan op Carriacou? Wat zijn de verschillen tussen Chatham Bay en Bequia? Wat moet je weten over ankeren en ankerbolletjes? wat heeft het stel verder te vertellen over Martinique, Dominica, Saint Lucia, Sandy Island en Chacachacare? Wat is hun Windwards Top 3? En wat moet je verder weten over inklaren- en uitklaren, het orkaanseizoen, opstappen en charteren? Je leest het allemaal in Zeilen 12/2022. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 21 december verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto en foto: Eric Westerveld
Tekst: Karin Duinker, Erik en Liselot Westerveld
