Havenontlopers: autonomie, je kunt overal terecht

Niet iedereen wordt blij van een haven. Een plek aan de steiger biedt weliswaar comfort, maar in de zomer kan het er behoorlijk druk of zelfs vol zijn. Buiten de haven – op een zandbank, ankerplek of aangemeerd bij een eilandje – is er de rust, ruimte en vrijheid om te doen en laten wat je wilt. Droogvallen en ankeren hebben een licht verslavende werking. Enkele havenontlopers vertellen: waarom zijn zij fan en hoe werkt het precies? Deze week lees je deel II.

Over de havenontlopers:

Naam: Victor Vandersmissen (30) en vriendin Annemijn (31)
Boot: Pride of the Fleet, een Drascombe Cruiser Longboat
Vaargebied: het Wad

Autonomie: je kunt overal terecht

“Zeven jaar geleden liet ik Pride of the Fleet in Harlingen op de kant hijsen; de boot was van mijn vader geweest (wijlen Hans Vandersmissen, red.). In de afgelopen drie jaar heb ik de boot volledig herbouwd; ik ging met de haakse slijper naar binnen en kwam met het interieur weer naar buiten. Hij is nu beter dan hij was in nieuwstaat.
Mijn hele jeugd heb ik er zo ongeveer op doorgebracht, en dan raak je helemaal vergroeid met zo’n bootje. Wel merk ik dat ik anders ben gaan nadenken over bepaalde configuraties: wat is niet handig, wat kan beter? Alle lampjes in de kajuit zijn nu uitgevoerd in led en ik kook op een Campinggaz Bistro Deluxe. Dat is echt zo veel beter dan het roet van de Primus die er eerst in zat.
Het mooie aan droogvallen vind ik de autonomie. Je bent helemaal vrij en kunt overal terecht. Het is een misverstand dat droogvallen oncomfortabel of gevaarlijk is. Het is veel avontuurlijker, veel meer vakantie. Eigenlijk kom ik niet meer in de haven. Met zo’n kleine open boot heb je weinig privacy; iedereen kijkt er zo in. Je gaat niet zo snel op de puts, om het zo maar te zeggen. Op het Wad heb je het rijk voor jezelf. Geen getik van vallen tegen de mast.

Eigen keuzes

Je ligt de halve nacht gewoon stil, op het zand. Het is wel belangrijk dat je mensen meeneemt die ook van droogvallen houden; niet iedereen vindt het leuk om met zanderige voeten de slaapzak in te gaan. Het enige wat ik soms mis op het Wad is de gezelligheid; even ergens een bakkie doen of makkelijk afstappen zonder vieze poten. Maar mij zie je voorlopig niet in de haven. Wat is er nou mooier dan ergens gratis de nacht door te brengen?
Veel mensen herkennen het bootje van toen mijn vader ermee voer. Soms zijn mensen bijna verontwaardigd als ze zien dat ik geen Primus meer heb of een gps gebruik. Dan leg ik vriendelijk uit dat het nu mijn boot is en dat ik m’n eigen keuzes maak en als het nodig is, kap ik het gesprek af. Voor mij is het heel erg m’n eigen boot, voorzien van mijn eigen keuzes die ik door de jaren heen heb gemaakt. Wel vind ik het eervol dat mensen de boot herkennen en bewonderen. Plannen voor een oversteek naar Engeland heb ik niet. Misschien dat het er nog wel een keer van komt, maar de Noordzee is wel veel veranderd sinds mijn vader naar Engeland voer. Ik kan er geen toezeggingen over doen; de boot kan het en ik sluit het niet uit.”

In de volgende weken laten we de andere havenontlopers aan het woord! Klik hier om deel I te lezen.

Omslagfoto en foto’s: © Victor Vandersmissen
Tekst: Bertine van Dijk en Marinus van Sijdenborgh de Jong