200 Myls Solo: Harde wind en motorpech

Het is een zware eerste dag geweest voor de zeilers van de 200 Myls Solo. Harde koude wind en de golfslag slurpen energie. Voor deelneemster Mabel de Vries is het haar derde keer dat ze deze uitdaging aangaat. Driemaal is scheepsrecht: “Dit jaar zeil ik de 200 mijl wel uit.”

Na zo’n twaalf uur zeilen met veel wind ligt deelneemster Mabel de Vries met haar Beneteau 37 Dreamcatcher rond 20.00 uur in de haven van Urk. Het is tijd om even bij te komen. “Nu voel ik pas hoe moe ik ben,” vertelt Mabel lachend na de eerste dag zeilen. “Het was heel heftig vandaag, bijna alleen maar windkracht 6. Ik wilde nog naar Enkhuizen, maar het werd steeds kouder en de wind bleef hard waaien. Als de zon weg is dan is het echt even bikkelen. M’n handen beginnen koud te worden en m’n lichaam begint moe te worden. Ik ben blij dat ik voor de haven heb gekozen.” Door de golfslag die de harde wind met zich meebrengt kon Mabel niet alles op de stuurautomaat varen. “Ik heb denk ik driekwart van de tijd zelf gestuurd en dat merk ik wel in mijn schouders. Overstag gaan met 25 knopen wind kost ook meer moeite, dat is dan best wel zwaar zo allemaal bij elkaar.” Mabel voelt zich echter nog wel erg fit en kijkt met volle zin uit naar de volgende zeildag.

Motorpech

De zeilers mogen tijdens de wedstrijd hun motor stationair laten draaien om hun accu’s op te laden. Vanzelfsprekend mag de schroef niet in werking gezet worden. Als Mabel haar accu’s wil opladen merkt ze na enige tijd dat de motor geen koelwater aanzuigt. “Ik ging zo hard, dat de motor geen koelwater kreeg.” Het water stroomt met een dusdanige snelheid langs het aanzuiggat van het koelwater, dat meer toeren nodig zijn om de aanzuigkracht van het koelwater te versterken. Mabel zet de motor snel uit om schade te voorkomen. “Bij Lelystad moest ik de dijk passeren en bij het starten van de motor hoorde ik een heel raar geluid. Ik wist het meteen, dit zit niet goed. Met een zeiltje bij heb ik op een sleepje gewacht, een van de andere deelnemers was zo sportief om een lijntje aan te pakken. Een klein bootje, dapper van hem. Ik ben hem erg dankbaar!” Terwijl de sleepconstructie richting Bataviahaven tuft is er een monteur onderweg om Mabel te helpen. De snelle actie werpt zijn vruchten af. “De monteur stond bij aankomst al op de steiger en kon meteen aan de slag. De impeller was stuk en is vervangen, al met al heb ik maar een uurtje verloren.”

Rust

Iedere deelnemer dient minimaal 27 uur rust te nemen, waarvan ten minste drie maal afzonderlijk van elkaar een rustperiode van 7 uur. Daarvan moet de deelnemer minimaal eenmaal 6 uur lang onafgebroken aan het anker liggen. “Het blijft hard waaien, dus ik denk dat ik mijn ankerrust in het kommetje van Enkhuizen neem. Daar lig je uit de wind en kan je goed je rust pakken. Ik zal daar niet de enige zijn. Makkum is ook nog een optie, maar dat hangt van de route af en is nu moeilijk te zeggen.” Voor nu ligt Mabel moe en voldaan in de haven van Urk “Nog even de verwarming aan, het begint nu echt fris te worden. De hutspot zit erin, nog een kopje thee en dan lekker naar bed. Weer fris voor dag twee.”

De deelnemers zijn te live volgen via Track & Trace.

Lees hier ook de update van deelnemer Maurits Homan.