Zeilen met een zeehond aan je voeten

“Dat had je beter niet kunnen doen”, is de reactie van Gatso Lamsma, havenmeester van Ameland. Ik heb hem net door de telefoon verteld dat ik een jonge zeehond, die eenzaam en all een op het Noordzeestrand lag, heb meegenomen naar mijn boot.“Nee, wacht even. Laat me je het hele verhaal vertell en. Ik kon niet anders.” Als ik mezelf dit hoor zegg en, weet ik dat het nogal onnozel moet klinken.

Laat de natuur zijn gang maar gaan

Ik zie het groepje mannen voor me dat rond koffietijd altijd op het havenkantoor in Nes zit. Hoe zij als eilanders denken over het opvangen van ‘huilers’ – jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt – weet ik wel zo ongeveer: er zijn inmiddels genoeg zeehonden, dus stoppen met het pamperen van zeehondenbaby’s. Laat de natuur zijn gang maar gaan. En ik ben het daar wat de argumentatie betreft ook wel mee eens. Maar het hele verhaal is toch wat ingewikkelder. Tenminste, dat was het op 18 juni 2014 voor mij wel.

Die ochtend ben ik op de Hon, de oostelijke punt van Ameland. De vorige avond heb ik daar mijn scheepje Hollandia’s Glorie droog laten vallen. Samen met mijn hond Arie heb ik er de nacht doorgebracht. De Hon is werkelijk een prachtig gebied. De duinenrij houdt er abrupt op met een bijna rechte muur van wel tien meter hoog. Verder naar het oosten strekt zich een onafzienbare zandplaat uit. En daarachter, aan de overkant van een complex stelsel van geulen en banken, liggen de zandplaten Het Rif en Engelsmanplaat.

Een bewegend hoopje

Het is die ochtend laag water. Hollandia’s Glorie ligt hoog en droog op het zand. Het water is heel ver weg en zal op zijn vroegst pas na het middaguur terugkomen. Dus heb ik mooi de tijd om met Arie een lange wandeling over het Noordzeestrand te maken. Daar kan ik mijn nog jonge Welsh terriër veilig loslaten en kan hij zijn overtollige energie kwijt.

Het is zwaar bewolkt met kans op buien, maar ik ben er op gekleed en Arie maakt het niets uit. Als we om de duinenrand heen zijn, genieten we naar het westen lopend allebei van de frisse wind, de grijze lucht en de immense ruimte. Arie enthousiast heen en weer rennend en ik flink doorstappend over het strand. Na bijna een uur lopen zie ik op de vloedlijn, op ongeveer 50 meter van mij vandaan, een rond hoopje liggen. Dat is niets bijzonders, want op die afgelegen stranden ligt altijd van alles. Maar als ik zie dat dit hoopje beweegt, weet ik het onmiddellijk: dat moet een jonge zeehond zijn. Snel roep ik Arie, die gelukkig nog niets in de gaten heeft, bij me en doe hem aan de riem.

Inderdaad, daar ligt een jonge zeehond, grijs met zwarte vlekken. Een prachtig beestje, met grote, donkere, vragende ogen. Dit zeehondje is alleen achter gebleven en ten dode opgeschreven. Dat is een trieste gedachte.

Lees het verhaal ‘Zeilen met een zeehond aan je voeten’ van Jaap Kiers in Zeilen nummer 1, te bestellen op www.tijdschriftnu.nl