Kleinjans wint Route du Rhum: “Nu eerst champagne”

Solozeiler Michel Kleinjans is met zijn Roaring Forty na 23 dagen, 20 uur, 35 minuten en 29 seconden gefinisht voor Pointe à Pitre in Guadeloupe. Zijn gemiddelde snelheid was 6.19 knopen. Had hij geen mastproblemen gehad, was dat zeker twee dagen minder geweest, zegt hij. Maar hij voegt er meteen aan toe: “Ik heb een fijne race gehad, mag al blij zijn dat de mast het gehouden heeft. Ik ben vooral tevreden dat ik eindelijk een Transat heb kunnen uitvaren. Die eerste plaats is dan de bonus.”

De stem klinkt opgewekt, misschien een beetje moe. Wat valt er van je af Michel? Stress? Adrenaline?

“Ach, ik wist bij voorbaat dat het sportief en vooral competitief misschien niet dé topuitdaging zou zijn. Bij de Classe 40 was het veel meer met het mes tussen de tanden en een hogere druk van de deelnemers onderling. Maar ik ben wel blij dat ik de eerste drie dagen in de juiste weercondities voor mijn Roaring Forty aan kop heb gelegen. Dat ik bij aankomst nog een Classe 40 heb gepakt, zelfs met een kapotte mast. En dat ik de anderen in mijn klasse continu voor ben gebleven, terwijl het er alles van had dat vooral de Britse Aurelia Ditton me had kunnen voorbij lopen. Ze ligt 184.8 zeemijlen achter.”

Die mast, dat was dé domper op de race die je als leider in Klasse 3 bent gestart en hebt uitgevaren?

“Een angstig moment hoor, toen ik die scheur ontdekte. Ik heb nooit gepanikeerd, maar van de gedachte dat je 1500 zeemijlen van de bewoonde wereld afbent, daar wordt je toch niet vrolijk van. Die mast is de rest van de race de grote boeman geweest. Ook op het einde, toen ik na dagen dragende wind, weer hoog aan de wind moest gaan varen. Veel spanning kan je niet op je tuigage zetten, maar een racer wil toch graag het gaspedaal voluit indrukken. Vooral dat laatste stukje rond het eiland was sadistisch. Ten westen daarvan wordt je natuurlijk in de windschaduw gezet, van de vulkaan. Maar eens dat je de zuidkaap rondt en aan de wind naar de finish moet zeilen, dan begon het allemaal te zwiepen. Ik wou toch onder vol tuig finishen, maar net dàn de mast overboord zien gaan is wel heel erg stom. Hij heeft het gehouden, maar het is tijd dat het gedaan is.”

Is de man met twee linkerhanden niet verbaasd over zijn technische capaciteiten?

“Zeg dat wel. Ik heb gewoon gedaan wat Ronny Nollet me aanbevolen had te doen. Hij is het trouwens hij die net voor de start die reparatiespullen aan boord heeft gegooid. Afijn, de versteviging deed het en daar was ik dan toch stiekem trots over. De epoxykraag die ik rond de mastvoet heb gelegd verhinderde dat het bovenste gedeelte omlaag schoof, maar het dek zelf is nergens gestut. Daardoor is alles toch een beetje in elkaar gezakt, waardoor het tuigage op het laatst begon te wiebelen. Ik denk zelfs dat de mast achterover is gaan hellen. Hem eraf krijgen betekent nu de slijpschijf erin zetten.”

Ben je afgevallen?

“Mijn vrouw Marleen heeft dat meteen na aankomst getest. Ik ben vast en zeker steviger geworden. Ben nu pas op mijn sportiefst. De kwestie is nu deze conditie aan te houden. Dat zal moeilijker zijn.”

Kortom: een gelukkige man een en een tevreden zeiler?

“In een andere klasse varen had me vanzelf tot een grotere drive verplicht. Maar dit project is goed afgerond. Thuis weten ze nu dat deze oceaanzeiler feitelijk nooit is weggeweest. Ik heb tijd gehad om over de toekomst na te denken: doorgaan met deze boot en hem daarvoor helemaal optimaliseren. Want ik denk dat op de kiel na alles anders moet. Of proberen om hem goedgekeurd te krijgen voor de Classe 40. Of een volledig nieuwe boot, maar dan staan we weer voor het fenomeen sponsoring.

Nu eerst champagne, een bad en misschien een hazenslaapje.”