Schrijfster Wieke van Oordt heeft in Zeilen haar eigen rubriek ‘Van Oordt aan boord’. Daarin vertelt ze over haar avonturen als opstapper op verschillende boten bij verschillende wedstrijden. Afgelopen zaterdag was ze aanwezig bij de wintermeeting van het Zeilersforum. Ze schreef daar het volgende verslag over.
‘Bootporno en ijsberen’
‘Kijk eens.’ Hij haalt zijn mobiel uit zijn achterbroekzak. Ik werp een blik door de zaal, terwijl hij door zijn foto’s scrollt. Ik zie dat ik op de uitnodiging van de wintermeeting van zeilersforum.nl, de dresscode ’spijkerbroek en trui’ kennelijk ergens heb gemist. Maar door uiterlijk kun je heen kijken. En daaronder zit niets dan hartelijkheid en gastvrijheid. Ik zit de hele dag in een warm bad van vrolijke en vriendelijke zeilers.
‘Dit is ‘r dan.’ Hij zucht. Zijn ogen op de foto die hij voor mijn neus houdt. Waar anderen foto’s van kinderen of huisdieren showen, hier is het alles boten wat de klok slaat. ‘Zó zeg.’ Ik struikel door mijn bootvocabulaire. Kom op, ik kan toch nog wel wat beters verzinnen?
‘Wat een schitterende lijn,’ zegt de man naast me.
‘Ja!’
‘Ze loop zeker lekker?’
‘Ze loopt héérlijk.’
En dan gaat het verder over diepsteken en langkielen. Ik maak aantekeningen in mijn hoofd. Mooie lijn, lekker lopen. Niks over kleuren kennelijk.
Rijen mannen, een enkele vrouw, wat kinderen en een baby vullen de zalen van de jachthavenrestaurant Haddock in Almere. Er ligt ijs rondom de steigers buiten. Er hangen borden boven tafels in de hoeken. Workshop splitsen, workshop marifoongebruik, workshop Rope Axle Blocks.
‘Hoe laat openen jullie de meeting?’ vraag ik aan een bestuurslid van zeilersforum.nl.
‘Hoe bedoel je?’
‘Gaat de voorzitter nog een welkomstoord houden of zo? En dan dat we daarna naar de workshops kunnen gaan?’
‘Eh, nee hoor.’
Ik sluit aan in de schuifelroute langs alle stands. Hier en daar steek ik een hand uit.
‘Ik weet wel wie jij bent, hoor Wieke. Ik lees jouw stukken.’ En hop, daar gaan weer handen in achterzakken om mobiels tevoorschijn te halen. ‘Kijk eens, dit is ‘r.’
Dan neemt de voorzitter toch het woord. ‘Het buffet is ge….’ Voor hij is uitgesproken, heeft iemand de stop uit de zaal getrokken en stromen alle zeilers richting de bergen eten. Er is genoeg om het Grevelingenmeer mee te dempen.
Na het diner vertelt Erik de Jong over zijn zeiltocht naar de Centraal Arctische Oceaan. De zaal vergaapt zich aan de verhalen over kristalhelder water, ankeren op ijsschotsen en wetenschappelijke experimenten. ‘En dit is het geweer dat we altijd bij ons hadden. Tegen de ijsberen, hè.’ Terwijl hij naar de volgende foto doorklikt, klinkt de stem van het inmiddels enig overgebleven kind, een meisje van vijf.
‘Toch niet om ze dóód te schieten?!’
En zo verandert Erik binnen één vraag van interessante zeiler naar gemene dierendoder.
Na de lezing socializen we verder. ‘Kijk eens, ‘ zegt de man voor me. Ik tuur op zijn mobiel.
‘Op dit kontje ben ik verliefd geworden.’
‘Wow,’ zeg ik. ‘Wat een mooie lijn.’
Tekst: Wieke van Oordt
Foto’s: Rene van der Lugt