Corona: grimmige omstandigheden op de Indische Oceaan

De maatregelen die landen nemen om de verspreiding van het coronavirus in te dammen, verschillen per land. Elk ervan is begrijpelijk en toegespitst op de specifieke situatie van dat land. Als wereldzeilers komen we daardoor soms in de knel. In het Caraïbisch gebied worden planningen in de war gegooid en moeten zeilers uitwijken naar veilige havens met het naderende orkaanseizoen in het achterhoofd.

Normaal gesproken tref je hier eens in de twee weken een mooi en vrolijk verhaal van Janneke en Wietze (Column Anna) aan. Dit keer stuurden zij ons deze tekst toe.

In de Indische Oceaan is dit het moment waarop jachten van oost naar west gaan. Zij lopen dus volop vast in de corona-fuik. Grofweg zijn er drie routes over de Indische Oceaan: de zuidelijke route die in de tweede helft van het jaar gevaren wordt en de twee noordelijke routes (naar de Rode Zee of via de Malediven en Seychellen). Welke route je ook kiest: je moet langs eilandstaten die voor een groot deel van toerisme afhankelijk zijn. Die landen kiezen voor een gemengd beleid: weren van toeristen uit de corona-brandhaarden en tegelijkertijd kiezen voor de belangen van de bevolking. Wereldzeilers zijn dan lastige en onverwachte verstoringen van het algemene beleid. Het is dus begrijpelijk, maar tegelijk verontrustend dat er meer en meer incidenten ontstaan rond jachten.

Geweren in de aanslag

Vorige week is een jacht in India letterlijk terug de zee ‘opgeschopt’ zonder diesel, water en voedsel te kunnen laden. Een vrachtschip heeft na een mayday het probleem opgelost. Die boot ligt veilig geankerd in Malé, Malediven. Gisteren is een jacht door een marineschip de haven van Djibouti uitgejaagd, met geweren in de aanslag. Ze hadden een lange oversteek vanaf Thailand achter de rug. De schipper zei eenvoudig: “Schiet maar. Als jullie ons nu de zee op sturen gaan we toch dood”. Na uren overleg en tussenkomst van de ambassade mag de boot nu voor anker op een plek ver van de bewoonde wereld. Bevriende zeilers proberen eten, water en diesel naar de boot te krijgen.

Iedereen in de wereld zoekt zijn weg in de nieuwe realiteit die corona is. Als wereldzeilers liggen we in quarantaine op fantastische plekken en maakt iedereen grappen over hoe leuk het is om in het paradijs in afzondering te liggen. Luxe problemen, lijkt het wel. In ons kleine drijvende wereldje voelt het nu even iets anders. We mogen niet naar de kant. Voor boodschappen, water en diesel zijn we afhankelijk van de lokale bevolking en een goedwillende scheepsagent. Snorkelen rond de boot mag wel, de wal mogen we niet op. Op de vraag hoe we dat met afval of wasgoed gaan regelen, zijn de antwoorden er simpelweg niet.

We zitten hier vast

Het sentiment van de lokale bevolking is tegen elke buitenlander: zij zien ons als de verspreiders van het virus. Als het donker wordt gaan we, buiten het zicht van de lokale inwoners, bij elkaar op bezoek. Het belangrijkste onderwerp van gesprek zijn de gesloten landen. Achter ons is alles dicht, dus we kunnen niet terug. Voor ons lijken sommige landen nog open te zijn. Wat te doen? Nu gaan? De overheid verstrekt geen vaarvergunningen, dus we zitten hier vast. En als je gaat, kan de grens dicht zijn tegen de tijd dat je aankomt. Elke dag start met een zenuwslopende internet ronde. Blijven of vertrekken? En waar naar toe dan? En dat in het paradijs…

Omslagfoto: Janneke Kuysters en Wietze van der Laan
Tekst: Janneke Kuysters en Wietze van der Laan