We zijn zojuist gestart in de twaalfde race, van New York naar Derry Londonderry Doire in Ierland, en de snelheid zit er meteen goed in. Met ruim elf knopen en alle boten in een lijn is het een heuse dragrace te noemen.
De start vroeg in de avond betekende echter dat we allemaal te kampen hadden met vermoeidheid in deze eerste nacht. Gelukkig is de temperatuur aan dek aangenaam, zodat vrijwel iedereen redelijk goede zin heeft. Toch blijft de eerste dag na zo’n fantastische stopover altijd weer even wennen. Want wat is New York een toffe stad en wat was ik daar graag nog wat langer gebleven. Aan de andere kant ook niet, want dit zeilavontuur begint inmiddels ook wel lang te duren. Maar ik mag inmiddels beginnen met aftellen, tot aan het Panama Kanaal heb ik mezelf dat een soort van verboden, want we waren toen nog niet eens aan de ‘juiste’ kant van het Amerikaanse continent. Nu we zelfs New York achter ons hebben gelaten en in een rechte lijn naar het oosten de Noord Atlantische Oceaan op varen kan niemand het meer ontkennen, we zijn onderweg naar huis!
Podiumplaats
In de komende blogs heb ik nog genoeg te schrijven over terugblikken en of de race mijn verwachtingen heeft waargemaakt, maar laat ik me eerst nog maar even op de afgelopen en komende race richten…
De voorgaande race van Panama naar New York heeft ons eindelijk een podium finish opgeleverd, de derde plaats is voor ons team ook meteen het beste resultaat tot nu toe, en daar zijn we echt trots op. Door een paar goede tactische keuzes, flinke inzet van het team en op het juiste moment wellicht een klein tikkeltje geluk met het weer viel alles deze keer op zijn plek. Het team liep op rolletjes, de stemming zat er goed in en iedereen heeft keihard geknokt om een zo goed mogelijk resultaat neer te zetten. Focus werd het sleutelwoord. Sta je aan het roer, ben je de spinnaker aan het trimmen. Wat je ook doet, je bent er voor de volle honderd procent mee bezig en houd elkaar ook scherp. 
Het was een hele interessante race, waarbij elk weer en windtype voorbij kwam. Met een redelijke pittige storm aan het einde, zodat ook de nieuwkomers op de boot konden proeven hoe het er soms aan toe kan gaan op de oceaan. De beste dag van hun leven volgens velen en dat was leuk om te horen.
Op naar Ierland
De huidige race richting Ierland zit waarschijnlijk wat eenvoudiger in elkaar. Ditmaal geen eilanden, geen evenaar met zijn lokale weerssystemen. Ideaal gezien zou je deze race in een rechte lijn afleggen, of in een boog om de kortste route te varen, ware het niet dat er ten zuiden van Groenland
flink wat ijs drijft op dit moment. De raceleiding heeft dus een ijslimiet ingesteld waardoor we voor de eerste helft van de race een heel stuk zuidelijker moeten blijven. Daarna kunnen we de uiteindelijke koers naar het noord-oosten kiezen. Tactische gezien maakt dit de race wel weer een stuk interessanter. Om aan te geven dat er ook wel degelijk gevaar dreigt in het verboden vaargebied, heeft de raceleiding de plaats waar de Titanic gezonken is aangegeven met een markering. Een duidelijke boodschap.
