Een onmogelijke zeiltocht

De hypermoderne zeiltjes en flitsende zeilpakken steken fel af tegen de hoge kademuur. Het water is al jaren verdwenen. Het gras is dor en bevroren en toont geen enkele spoor van lente. De werkloze kade is matbruin en aangeslagen door het weer, maar ontbeert een waterlijn. Er lijkt geen teken van leven te bespeuren in de beslotenheid van dit vergeten eiland. Totdat de schrale wind mijn aangetrokken schoot beloont met een spurt vooruit. Hobbelend varen we naar het kleine bruggetje dat naar het Ruïnepad rondom de kerk leidt. Wanneer ik er overheen zeil zie ik pas het slappe aftreksel van de massa water die zich hier ooit tegen de palen opdrong… Lees meer in de nieuwe Zeilen.