Na een zwervend bestaan van vier jaar bereidt de bemanning van Zouterik zich in Canada voor op de laatste etappe naar huis. Het plan van Mariska, Tjaart en hun dochters Linde en Berber is over te steken naar Groenland en dan door te zeilen naar IJsland en de Faeröer. Maar dan doet zich een ongewenste plotwending voor. Mutsen en laarzen worden snel vervangen door bikini’s en slippers. In Zeilen editie 04/2023 lees je alles over de plottwist.
“Schat, ben je wakker?” Het is stikdonker en koud. De wind giert door de verstaging en Zouterik ligt te rukken aan haar lijnen. Ik draai mijn door covid geteisterde lijf kreunend om en werp een slaperige blik op de wekker. Die zou om vier uur ‘s nachts afgaan voor ons vertrek naar Groenland. Maar ik zie dat het net middernacht is geweest. Tjaart is nog een keer naar de wifi gelopen om het weer te checken. Zijn boodschap is niet best. Het benodigde weervenster van vijf dagen kalft af. Op het moment dat wij de zuidpunt van Groenland naderen, staat er volgens de laatste verwachting 40 knopen wind. De depressie die in de eerdere voorspellingen leek op te lossen, intensiveert nu juist, verplaatst zich naar het oosten en doorkruist onze route.
Alleen in Battle Harbour
Het is vroeg in de koude ochtend, 22 juli 2022. We liggen sinds een paar dagen helemaal alleen in het haventje van Battle Harbour, een voormalige visserijnederzetting op Battle Island (Labrador). We zijn getuige van de laatste vaart dit seizoen, van het voetveer vanuit het verderop gelegen Mary’s Harbour. Een handjevol dagjesmensen struint langs Zouterik.
Battle Harbour lijkt het ideale vertrekpunt voor onze oversteek naar Groenland. Hemelsbreed liggen er zo’n
600 zeemijlen tussen ons en de overkant. De weersomstandigheden op de Labradorzee zijn grillig en onvoorspelbaar. Hoewel het hoogzomer is, is het een komen en gaan van depressies die vanuit de arctische Baffin Bay enkele honderden mijlen noordwaarts, naar het zuiden worden geblazen. Ook in Battle Harbour zijn de arctische invloeden voelbaar. De dieselkachel op Zouterik loeit alweer dag en nacht en buiten dragen we onze mutsen en hand schoenen. Warmer dan 10 graden is het overdag niet. Battle Harbour is slechts een nachtje doorzeilen vanaf
Port au Choix (Newfoundland), waar we de afgelopen twee weken noodgedwongen doorbrachten in verband met de reparatie van onze autopilot. Maar opnieuw belanden we in een totaal andere wereld. We varen dicht langs de kust van Labrador, om zo veel mogelijk van het landschap te zien. Geblinddoekt door mist onderscheiden we de grillige kustlijn. We passeren verzonken rotsen onder wassend water. Drassig grasland en toendra lopen landinwaarts over in dennenbossen en bergen. We zeilen langs onher bergzame kusten waar Vikingen, Basken, Engelsen en Fransen, Portugezen en Spanjaarden elkaar afwisselend bevochten. Het zijn wateren waar kabeljauw, heilbot, kreeft en garnalen al eeuwen vissersschepen lokken. Waar de Atlantische Oceaan onophoudelijk likt aan het verleden. Gemeten in mijlen is de afstand tot de moderne wereld klein. Maar gemeten in jaren voel ik me een tijdreiziger
die terugflitst naar de19de eeuw.
Battle Harbour was eens een bloeiende nederzetting met enkele duizenden inwoners. Nu is er weinig anders meer dan een achtergelaten historisch dorp. Een stichting heeft het behoud ervan verzekerd. Het dorp is, met zijn enorme schuren vol achtergelaten memorabilia die stil getuigen van een rijk visserijverleden, nu een toeristische trekpleister.
Zeilen 04/2023
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Wanneer is Zouterik in haar element? Hoe bereidt het gezin zich voor de hoge breedte? Wanneer is het uur van de waarheid? Wanneer gaat het roer om? Hoe bereid je je voor op een oversteek naar Groenland? En waar hoe zien de vooruitzichten eruit voor het viertal? Je leest het allemaal in Zeilen 04/2023. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 19 april verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto en foto: © Mariska Woertman
Tekst: Mariska Woertman
