Thuiskomen, hoe is dat? – deel 3

Over vertrekken hoor je vele verhalen, maar over thuiskomen na je droomreis een stuk minder. Al twee vertrekkersstellen vertelden hun ervaringen over thuiskomen, dit is het laatste deel in de serie. Maroesjka en Wim (50 en 51) vertrokken in mei 2022 op hun van de Stadt Caribbean 40 naar de Middellandse Zee. Ze kozen, “gewoon omdat het kan,” voor de route binnendoor, dwars door België en Frankrijk. Anderhalf jaar later kwamen ze weer thuis. De eerste week zaten ze op een roze wolk, maar even later kwam de koude, regenachtige Nederlandse werkelijkheid toch hard binnen.

Pre-pensioen

Bij vertrek wilden ze anderhalf jaar op pad, te beginnen met binnendoor over de kanalen naar de Middellandse Zee. Vanaf daar lag het plan open, tot ze linksom of rechtsom in het najaar van 2023 weer met de boot terug zouden komen in Hoorn. “Deze reis werd een voorschot op ons pensioen en zou een vakantie worden,” vertelt Maroesjka. Het liep echter net even anders. De dag na Wims vijftigste verjaardag, de tweede dag op de Middellandse Zee, hoorden ze namelijk dat Wims broer was overleden. Halsoverkop gingen ze voor drie weken terug naar huis, de boot lieten ze tijdelijk achter bij Île de Frioul.

“Deze gebeurtenis heeft een enorm zware wissel getrokken op onze jippie-de-pippie-vakantiegevoel en op het gevoel van zomer vieren op de Middellandse Zee,” vertelt Maroesjka. Mede daarom besloot het stel toch de boot in Spanje achter te laten en niet terug te varen naar huis. Eind oktober landden ze weer in Nederland.

Roze wolk

Maroesjka: “De eerste week thuis was als op een roze wolk! Het ophalen van Schiphol door mijn zus en neefje, het bij mijn ouders logeren met alle verwennerijen die daarbij horen. Hutspot met draadjesvlees bijvoorbeeld. Het weerzien met mijn schoonmoeder. Frikandellen eten.” Een paar dagen later konden ze terg in hun eigen huis en werd er groot feest gevierd voor Maroesjka’s vijftigste verjaardag. “Het huis was bomvol. We hadden een groot tekort aan stoelen en banken omdat we ons huis nogal karig verhuurd hadden. Iedereen weer zien en spreken en je verhalen kunnen vertellen, het was allemaal fantastisch.”

Andere dingen waar ze thuis enorm van genieten: een douche ín je eigen huis, een wc bedienen met één druk op de knop en rechtopstaand kunnen koken. “We hebben een heerlijke boot met een heerlijk bed en we hebben niets gemist, maar man man, wat kan je ook weer genieten van je eigen huis!”

Gemis

Maar de roze wolk verdween snel. “We hadden toen we nog op reis waren gedacht van: even thuiskomen en dan pakken we de draad weer op. Maar dit viel tegen. Het omschakelen van het vrije leven in de zon in je korte broek naar binnen zitten en naar de regen staren was pittiger dan we vooraf gedacht hadden.” Ook het gemis van Wims broer is eenmaal weer thuis nog immenser.

Daarnaast hebben Wim en Maroesjka bij terugkomst geen werk meer. “Daardoor mis je het ‘normale’ ritme van op tijd erin en op tijd eruit, dus we gingen voor ons gevoel nog door met vakantie vieren.” Op dit moment hebben ze wel weer gesolliciteerd en komen ze langzamerhand weer in een normaal ritme: “op tijd naar bed, geen drank doordeweeks, niet meer uit eten – wat in Nederland ook niet te betalen is.”

Langzaam went het Nederlandse landleven dus weer, maar ze missen nog steeds veel aan het vertrekkersleven. Met name het eindeloze vakantiegevoel, de toerist uithangen, nieuwe mensen ontmoeten, zwemmen in blauw water, “en m’n korte broek! En ’s morgens in de kuip koffie drinken, met vaak een ander decor,” voegt Maroesjka toe. De boot ligt in Cartagena klaar voor een volgend avontuur. Maar wanneer en waarheen dat precies wordt, dat weten ze nog niet. Eerst maar eens thuis weer helemaal wennen.

Afbeeldingen: Maroesjka en Wim