Thuiskomen, hoe is dat? – deel 2

Over vertrekken hoor je vele verhalen, maar over thuiskomen na je droomreis een stuk minder. Vorige week vertelden ex-vertrekkers hun verhaal, deze week delen twee tijdelijke thuiskomers hun ervaringen. Rutger (34) en Kim (33) vertrokken twee jaar geleden met hun Contest 31 HT “naar het zuiden.” De reis voerde uiteindelijk via het Kanaal, de Golf van Biskaje in december (“geen aanrader, wel leuk!”), Gibraltar en de Balearen naar Marseille. Inmiddels zijn ze weer een half jaar terug in Nederland. En hoewel het vervolg van de tocht alweer langzaamaan in zicht komt, hakt het tijdelijke thuiskomen er toch flink in.

Vertrekken

“Er was geen strak gedefinieerd plan bij vertrek. Maar wat we wel wisten, was dat we er nodig op uit moesten en echt even weg moesten uit de Nederlandse haastcultuur,” vertelt het stel. Ze wilden naar het zuiden, “ofwel richting de Carieb, ofwel naar de Med.” Door een zeebrief die twee keer kwijtraakte bij de post, lagen ze drie maanden achter op het ideale vaarschema, maar vertrekken zouden ze hoe dan ook. Waarheen precies en voor hoelang, dat zouden ze onderweg wel uitvogelen.

Thuiskomen

Anderhalf jaar en vele avonturen later besluiten ze even terug te keren naar Nederland. Om de scheepskas te spekken en voor een half jaar naar de Enkhuizer Zeevaartschool te gaan. Rutger De boot, Pace, blijft ondertussen in Port Napoleon, in de buurt van Marseille liggen, “te wachten op wat hoognodig onderhoud.” Kim en Rutger kunnen tijdelijk bij Kims ouders intrekken. Het leven in Nederland went echter maar niet: “Het kost ons allebei best wat moeite en energie om weer te landen en gronden. Niet alleen de temperatuur en het grijze weer zijn heel erg wennen, maar vooral de toch wel erg gehaaste Nederlandse cultuur.”

Die cultuur was nou net een van de redenen voor vertrek. “Het is vooral goed te merken in de supermarkt en op de snelweg,” leggen ze uit. “In Portugal bijvoorbeeld; ook al staat er een lange rij, er wordt met iedereen een praatje gemaakt door de caissière. In het begin was dit trage voor ons Hollanders vrij irritant, maar eigenlijk hebben ze helemaal gelijk. Waarom kunnen de boodschappen ook niet een gezellig momentje zijn?”

Ook de enorme hoeveelheid spullen die ze thuis nog hadden voelt ineens vreemd aan. “Hoe langer je vaart, hoe meer je doorkrijgt dat het hebben van spullen eigenlijk alleen maar nodeloze ballast is!” aldus de vertrekkers. “We hebben dan ook substantiële donaties gedaan aan de kringloop afgelopen tijd.”

Missen

Het stel mist verder “vrijwel alles” van het vertrekkersleven; “het avontuur, de nieuwe culturen, de dolfijnen, het vissen, het afzien (tijdens de reis niet, achteraf wel), de zonsondergangen en zonsopkomsten en het minimalistische leven,” sommen ze op. Het landleven heeft echter ook zo zijn voordelen, naast de Zeevaartschool en kunnen werken: “met een storm je voordeur dicht trekken en dat daarmee het probleem is opgelost, dat is natuurlijk wel prettig!”

Ondanks het voordeel van een voordeur, zijn ze dan ook niet van plan lang te blijven. “Ons ‘oude’ leven hier in Nederland, daar zien wij nu vanaf. Het plan is om gewoon weer door te gaan [met varen] als de Zeevaartschool is afgerond.” Rutger volgt de opleiding om ook professioneel te kunnen gaan zeilen. Want: “terug naar kantoor is geen optie meer!” En is het wel thuiskomen als je je inmiddels ergens anders meer thuis voelt? “We hebben nog heel veel te zien, te ontdekken en te doen en Pace is ons huis. Niet alleen in de letterlijke zin, maar gek genoeg voelen we ons allebei op de boot ook écht thuis. Wij zijn er nog lang niet klaar mee!”

Foto’s: Kim en Rutger