Over vertrekken hoor je vele verhalen, maar over thuiskomen na je droomreis een stuk minder. In juli 2022 vertrokken Albert en Noa met hun kinderen Hannah (toen twee jaar oud) en David (toen tien maanden). Via de Europese kust zakten ze af naar het zuiden, staken over naar de Carib en voltooiden een jaar na vertrek hun avontuur weer in Urk, hun thuishaven. Inmiddels zijn de ex-vertrekkers alweer zes maanden aan land en blikken ze terug op hun thuiskomst.
Thuiskomen
Ze hadden bij vertrek eigenlijk geen plan, vertelt het stel, inmiddels ook ouders van de drie weken oude Boaz. Dat Noa onderweg zwanger raakte, was een van de redenen om na een jaar weer thuis te komen. Van hun gespaarde geld konden ze namelijk wel drie jaar weg blijven, maar ze zouden gewoon naar huis gaan “als het niet meer leuk was”. Dat bleek na een jaar het geval.
“Noa werd heel misselijk en we waren het ook wel een beetje zat om met twee kleine kinderen op een schip vast te zitten. We zaten eigenlijk continu in de stress of ze niet overboord zouden vallen en je moet ze de hele dag door vermaken. We misten ook tijd voor ons tweetjes, en tijd helemaal voor jezelf.” Ook de kleine Hannah miste thuis. “Ze zei vaak dat ze naar huis wilde, vroeg wanneer ze opa en oma weer zou zien. Dat was voor mij ook wel echt een reden om terug te gaan,” vertelt Noa. “Het is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn, dat vertrekken,” vat Albert samen.
Supersaai
Eenmaal thuis hadden ze de eerste weken gemengde gevoelens over hun terugkeer. “Ik vond het heerlijk in het begin,” vertelt Noa, “de kinderen kunnen gewoon weer voor de deur spelen, familie kan makkelijk oppassen. En je pakt de kinderwagen of de auto en je rijdt ergens met ze heen. Maar nu heb ik ook vaak wel zo iets van: was ik maar weer dáár.” Albert vult aan: “Het voelde de eerste maand voor mij echt supersaai om weer thuis te zijn. Ik sliep ook heel slecht de eerste week; miste alle geluiden, de vallen en het gekabbel van het water. Ja, die stilte in huis, daar moest ik heel erg aan wennen.”
Gevangen op een schip
Aangezien ze voor drie jaar gespaard hadden en hun boot, Zorra, een custom Grundel 50, goed verkochten, kon Alberts oude werkritme gelukkig nog even wachten. “Ik ben binnenvaartschipper en heb altijd hard gewerkt,” vertelt hij. “Wel honderd uur per week en steeds twee weken van huis – soms plakte ik daar nog een weekje aan vast op een ander schip.” Maar nu moet Albert er niet meer aan denken om zo lang van huis te zijn – met een week heeft hij al moeite: “Ik krijg nu voor het eerst echt een soort heimwee. We hebben aan boord zó close samengeleefd als gezin. Twee weken van huis lijkt me nu niks.”
Trots gevoel
Over de vraag of de reis hen nog op andere manieren veranderd heeft, moeten ze even nadenken. “We zijn wel veel makkelijker geworden denk ik,” zegt Noa, “vooral in de omgang met andere mensen. We leggen makkelijker contact nu, want op reis kom je zoveel verschillende culturen en mensen tegen.” “Het geeft ook wel echt een trots gevoel,” voegt Albert toe. “We hebben iets gedaan wat niet veel mensen doen, iets unieks. Daar ben ik echt trots op.”
Maar toch missen ze ook dingen aan het vertrekkersleven. “De vrijheid, geen verplichtingen, geen verjaardagen… En nieuwe plekken ontdekken. Dat mis ik wel echt,” somt Noa vlot op. En Albert? “Het zeilen zelf. Dat de boot glijdt door het water, dat je alleen bezig bent met het water, de wind en het zeilen, de natuur, een beetje navigeren. Het is echt een soort meditatie.”
Weer vertrekken?
Het stel kijkt dan stiekem ook alweer naar andere boten. Zorra verkochten ze bij thuiskomst, maar het zeilen blijft lonken. “Het trekt toch, je hebt zoveel vrijheid. We zijn nu in dubio of we een nieuwe boot willen, want het is echt wel zwaar met kleine kinderen aan boord, de stress of ze overboord vallen, de hele dag vermaken. We zouden dan ook niet meer zo lang gaan reizen. Maar een zomer naar Denemarken ofzo, daar hebben we het nu vaak over. Dat schijnt voor kinderen ook veel leuker te zijn, met in alle haven speeltuintjes en andere kinderen om mee te spelen. Misschien over een paar jaar, als ze kunnen zwemmen.”
Afbeeldingen: privéarchief Albert en Noa
Last modified: 25 januari 2024
Intereant verhaal,
Welke boot hadden jullie, was hij te klein met z n vieren?
In de tekst hierboven staat een Custom Grundel 50….
We hadden een custom built grundel 50 (One off) 16,40x 3.80 meter, 29 ton displacement. Zeker niet klein.
Meer informatie over de boot vindt je op onze Instagram pagina; @sailingzorra
Of Google; Custom Grundel 50
Wat een leuk stuk jongens. Naast de vele hoge pieken zijn er inderdaad ook diepe dalen als je vertrekt. Door de mooie plaatjes zien veel mensen de dalen niet maar stoer en hartstikke goed dat jullie gewoon naar huis zijn gegaan.
Ha, leuk! eindelijk weer een verhaal over thuiskomen .. en delen ervan zo herkenbaar! Vertrekken en thuiskomen kent zovele kanten.
Mijn man en ik hebben drie jaar gevaren met onze twee kleine kinderen. Dochter 9 maanden, en zoon 1.5 toen we weggingen met onze 42ft trimaran “Trimaat”. Ik vond thuiskomen ook heerlijk, maar ook verschrikkelijk. Er viel een enorme spanning van me af (24 uur per dag alert), vond het heerlijk om weer bij familie en vrienden te zijn, maar ik mistte zo enorm de vrijheid, natuur, het zeilen, en ook de gezamenlijke uitdagingen. Werken was saai, leven een rat-race, en sociaal alles weer zo ingewikkeld. Mijn man reageerde anders, er viel een enorme last van hem af, de verantwoordelijkheid voor boot en gezin waren voor hem – na alle verhalen en ervaringen – steeds zwaarder geworden, zo erg dat hij lange tijd erna niet meer wilde varen. Toch genieten we na meer dan 20 jaar nog bijna elke dag dat we ‘vertrokken zijn’ door alle foto’s en urenlange video’s en vele herinneringen.