Michiel, Joanneke, Abel (5) en Marius (3) varen sinds de zomer van 2022 op Ruimtevaarder rond de wereld. Via Spanje, Marokko, Kaapverdië, Frans-Guyana en Suriname zijn ze terechtgekomen in het Caribisch gebied. Hun plan is om via de ABC-eilanden en Colombia richting Pacific te varen. Zeilen met het gezin vinden ze meestal intens genieten en soms vooral intens.
“Eén keertje heb ik al een vallende ster gezien, maar toen mocht ik geen wens doen, want dat was in een filmpje van Nijntje, en dan telt het niet.” Net als Joanneke en ik tijdens de wachtwissel om 1:30 uur samen in de kuip zitten, horen we ineens een deur knallen. Snel klim ik naar beneden en daar staat Abel. Onze oudste zoon, van bijna vijf. Hij kan “niet slapen” en klimt naar de kuip, waar hij zich op de schoot van zijn moeder nestelt met ogen die glimmen in het maanlicht. Gebiologeerd kijk hij naar de sterren en de maan. Als Joanneke zegt “volgens mij kon jij best slapen, maar je wilde gewoon de sterren zien,” glimlacht hij betrapt. Helemaal tevreden zit hij daar, in z’n donkerblauwe pyjamaatje met sterren en planeten erop, en met een zeiljas om zich heen geslagen tegen de koelte van de nacht.
Het is de vijfde en laatste nacht van de tocht. We varen van Porto, Portugal, naar Rabat, Marokko. Het weer is mild en het is goed toeven in de kuip. Met de verwachte golfhoogte lijken we morgen Rabat in te kunnen varen. Dat is goed nieuws. Als er een swell van meer dan twee meter hoog staat, dan mogen we de haven niet in. Dat zou betekenen dat we tegen de wind in nog een uur of zes verder zouden moeten varen naar Mohammedia. Die haven is twee keer zo duur en veel minder fijn, hebben we op internet gelezen. Het was trouwens knap lastig om betrouwbare, actuele informatie over de Marokkaanse havens te vinden.
Afgelopen middag was er opeens onweer in aantocht. In het gerommel van de donder haalden we snel de zeilen naar beneden. Terwijl we dat deden hadden onze zoons beneden vrij spel, dus toen we binnen kwamen lagen de kussens van de bank over de grond verspreid en werd er lekker op gesprongen. Na dit intermezzo was de wind op en toen ging helaas de motor aan. Die gaat de hele nacht niet meer uit.
Land in zicht
Het is inmiddels 5:00 uur. Langzaam doemen de lichtjes van Rabat op aan de horizon. Binnen in de boot is alles stil. De geur van het land is onmiskenbaar. Ik ben benieuwd wat Marokko ons gaat brengen. In ieder geval heb ik zin om het de jongens te laten zien.
6:45 uur alweer. Nu dwarrelt de geur van versgebakken brood uit de gasoven de kuip in. Er was net nog onweer vlak in de buurt, dus de elektrische ovenpan durfde ik niet te gebruiken. Zojuist waren er dolfijnen rond de boot. In de eerste morgenschemer kon ik ze nét zien buitelen en springen. Rabat ligt inmiddels zichtbaar voor ons. Even geleden passeerden we een visser zonder AIS. Oppassen geblazen dus. We zijn net van ruim 1000 naar 150 meter diepte gegaan, dus de langzame deining is nu op een prettige manier voelbaar. Over een kwartiertje ga ik Joanneke wakker maken.
Marokko!
10:30 uur. Onder begeleiding van een pilotboot surfen we op de Atlantische swell tussen de havenhoofden van Rabat door. De lange deining die op de golfbrekers knalt, veroorzaakt fonteinen van meer dan tien meter hoog. Om 11:00 uur liggen we vastgeknoopt aan de steiger die bestemd is voor controle door douane en politie. Al snel zijn er vier vriendelijke en professionele vrouwen en mannen aan boord. Ze willen onze bootpapieren zien en we vullen een aantal formulieren in. Voor de vorm lopen ze door de boot en openen wat kastjes. Dan worden we met een grote glimlach hartelijk welkom geheten in Marokko. Triomfantelijk varen we de haven in. We zijn er!
Tekst en beeld: Michiel Kunnen
Tags: ruimtevaarder, Vertrekkers Last modified: 10 augustus 2023
