Zeilgezin Ruimtevaarder: Kafka was een Grancanario

Michiel, Joanneke, Abel (5) en Marius (3) varen sinds de zomer van 2022 op Ruimtevaarder rond de wereld. Via Spanje, Marokko, Kaapverdië, Frans-Guyana en Suriname zijn ze terechtgekomen in het Caribisch gebied. Hun plan is om via de ABC-eilanden en Colombia richting Pacific te varen. Zeilen met het gezin vinden ze meestal intens genieten en soms vooral intens.

De ruimte is ingericht met tamelijk moderne kantoormeubelen. Aan de muur hangt een driedimensionale kaart van de Canarische Eilanden. Wie binnenloopt ziet dat er drie receptiedesks naast elkaar zijn geplaatst. Voor elke desk staat op gepaste afstand een stoel waarop je als bezoeker plaats mag nemen. Tussen de desk en de stoel hangt vanaf het plafond een groot plastic scherm, zoals je in de hoogtijdagen van corona tegenkwam.

Het geheel heeft iets weg van de bezoekersruimte van een gevangenis die ik ken van films. Het is echter het havenkantoor van Las Palmas, Gran Canaria, en dat is het tegenovergestelde van een gevangenis; waar in een gevangenis de mensen binnen zitten te broeden op een manier om buiten te komen, staat hier buiten een rij wachtende mensen die zich afvragen hoe ze eindelijk een keer bínnen zouden kunnen raken.

De Deense man aan de desk naast me zegt inmiddels voor de derde keer in vijf minuten – en nu met lichte irritatie in zijn stem: “We don’t háve a form like that in Denmark, it just doesn’t exist.” De medewerker van het havenkantoor antwoordt voor de derde keer stoïcijns “Without a form like that I can’t help you. I just need that form.” Ik krijg nou niet direct het vertrouwen dat deze twee er snel met elkaar uit gaan komen.

Zelf ben ik ook in een kafkaëske situatie terecht gekomen. Na een half uur wachten mocht ik het havenkantoor binnen en inmiddels zit ik alweer twintig minuten op een stoeltje voor de desk. De verzekeringspapieren, bootpapieren en paspoorten heb ik al lang afgegeven aan de havenmedewerker. Hij heeft ze al drie keer netjes op stapeltjes gelegd, maar er verder niets mee gedaan. Hij heeft ook al drie keer gevraagd tot wanneer we willen blijven. Ik heb drie keer geantwoord “At least until the 11^th of December.”

Het verbaast me – en eigenlijk ook weer niet – als hij me even later vraagt “So you want to stay until December 7^th?” De man is net terug van een kraantje waar hij langdurig zijn handen heeft gewassen, waarna hij zonder iets te zeggen een halve minuut achter het bureau van een collega van de backoffice heeft gestaan. Ik blijf vriendelijk lachen en vertel hem voor de vierde keer dat we tot 11 december willen blijven. Enig geblader in een map later, blijkt er gelukkig een plaatsje voor ons te zijn in de haven.

Inmiddels is er een Zweedse man naast me aangeschoven die vraagt om een geprinte factuur van zijn havengeld. ‘Mijn’ havenmedewerker bemoeit zich daarmee door te zeggen dat het uitprinten van de factuur bomen kost. Moet hij net zeggen, hij heeft net een A4-papier gekopieerd waarop ik met pen mijn telefoonnummer en mailadres heb geschreven. De Zweed is trouwens niet onder de indruk: “In Sweden we have enough trees and my wife just wants the bill printed.” De havenmedewerker blijkt een oplossingsgerichte kant te hebben, want hij antwoordt de Zweed “So send us trees.” En na twee seconden stilte: “And Swedish girls.” Daarmee is de kous af.

Wij klagen niet, maar verbazen ons slechts. De haven is ‘very cheap’, en aan het eind van de steiger zijn watersportwinkels waar we gas, harpjes en de eindkap van een zeillat kunnen vinden. Verder zijn er hier speeltuinen en musea en naast de haven is er een strand. En oh ja, er wonen in Las Palmas 700.000 mensen, dus er zijn genoeg restaurantjes om te vieren dat Joanneke en ik 12,5 jaar bij elkaar zijn. Deze luxe mag absoluut wat Kafka kosten. 

Tekst en beeld: Michiel Kunnen