“Oh Greetje, dit ga je toch niet geloven…”, appt mijn moeder in paniek, “Ik ga mijn vlucht missen!”. Verbaasd lees ik wat er allemaal aan de hand is. Het huisje aan het water is al gereed: de sleutel op zak, verse goodies in de koelkast, bed opgemaakt, het servies een extra poetsbeurt, nog een gezellig dekentje uit Suriname over de bank, dat soort dingen. Oké toegegeven, we hebben er ook allebei even gedoucht. Als in een half uur lang! En ik heb ook even op het bed gelegen, met de airco op standje noordpool. Maar inmiddels is het alsof er niets is gebeurd. “Dus ik kom een dag later aan”. Ik deel het vervelende nieuws met Niels. Vervolgens grijns ik: “Zin in een B&B?”
Veredeld tuinhuisje
Opgetogen graai ik onze toiletspulletjes en laptop bij elkaar en laten we maantje op Spaans Water achter. Het is slechts vijf minuten met de bijboot naar The Village Marina, waar ook het duikcentrum is, met aanpalend drie chaletjes. Eén van deze veredelde tuinhuisjes is voor mijn moeder gereserveerd. Twee weken, minus 1 nacht dus. We lopen steeds onwennig rond in het huisje, spullen liggen in no-time overal, we zijn het niet meer gewend dat niet alles binnen handbereik is. “Ik ga nóg een keer douchen”, roept Niels, “gewoon omdat het kan!” Terwijl ik de laptop opstart, hoor hem neuriën. “Lief, heb je mijn tandenborstel niet ingepakt?” De airco gaat nog een standje lager – naar 26 graden – zodat ik kippenvel krijg en eindelijk weer een laken over me heen kan trekken. De film begint en ik kruip tegen Niels aan.
Warm onthaal
Hato Airport Curaçao. Ik voel me in een aflevering van ‘Hello, Goodbye’, terwijl ik in de ontvangsthal sta te wachten. Druppelsgewijs rollen de koffers met daarachter mensen in te lange kleding de warmte in. Links en rechts worden mondkapjes dramatisch afgetrokken met de meest gehoorde kreet: “Oh gelukkig, hier hoeft het al niet meer!” Dan volgen de KLM-stewards en -kapitein, nog altijd strak in hun rol. Lange stilte. Ik begin een beetje zenuwachtig te worden. Ze was toch echt geboard… Een appje: “Ik wacht nog op mijn koffer!” Dan zie ik, na 15 maanden, eindelijk mijn moeder weer. Een dikke knuffel. En nog één. We stappen in de huurauto en rijden in het donker over de brug. Lichtjes van Willemstad weerkaatsen in onze ogen. “Vertel nog eens waarom je de vlucht had gemist?”
Christoffelberg trotseren Snorkelen met moeders 
Winkelen in Willemstad
Papierwinkel
“De test was dus niet goed gegaan. De barcode ontbrak, waardoor de uitslag niet aan mijn naam gekoppeld was. De volgende dag in alle haast opnieuw, maar toen haalde ik het niet om alle papieren op tijd in te vullen. Papieren die je naar Curaçao moet sturen en dan ook een afspraak maken voor een antigeentest op dag drie. Dan alles naar KLM sturen én je moet ook nog eens alles printen. Ik heb geen printer. Dus omgeboekt naar een dag later. Toen ging wel alles goed, totdat KLM berichtte dat het formulier niet goed was ingevuld. Ik gebeld, 20 minuten in de wacht en onderbroken vanwege overbezetting, maar ze konden niet zeggen wat er niet goed was. Uiteindelijk zeiden ze dat ik maar gewoon moest komen met de geprinte documenten. Maar ja, dan kon ik niet online inchecken en moest ik daar dus al vroeg zijn”.
Koraal schoonmaken
Onderwatertuin
“Sorry mam, maar we hadden al een duik gepland staan. We gaan koraal schoonmaken”. Het is een druilerige dag, voor het eerst dat we hier zijn regent het pijpenstelen. Een perfecte anti-jetlag-dag voor mam, een prima duikochtend voor ons. Het zeewater voelt zelfs warmer. Bewapend met tandenborstel en schuursponsje gaan we bij Tugboat Beach kopje onder, richting het koraal. Twee uur lang verzorgen we op vijf meter diepte de koraalboompjes. Koraaltakjes die losgetrapt zijn door watertrappelende snorkelaars of erger: overvaren door een onderwaterscooter. Zo’n Aquafari waar je geen duikcursus voor nodig hebt, en je op zeven meter diepte de onderwaterwereld een beetje loopt te vernachelen zonder dat je zelf ook maar één calorie verbrandt. Op internet worden ze zelfs gepromoot als zijnde ‘milieuvriendelijke waterscooters’. Nou ja, niet voor het koraal dus. We borstelen rustig door en versieren een nieuwe kunstboom, zodat het koraal verder kan groeien. En uiteraard, ook een duiker kan per ongeluk koraal beschadigen. Mede daarom doen we mee aan dit project: het is een perfecte training voor buoyancy control. Win, win.
World Cleanup Day
Nadat we moeders weer uit hebben gezwaaid, doen we weer een duik. Het is World Cleanup Day. Er zijn vrijwilligers die de stranden en wandelgebieden opruimen, wij gaan met een groep van zo’n twintig man te water. Met juten zakken duiken Niels en ik onder de pier van Tugboat Beach. De pier is gelukkig afgezet, vandaag wordt er niet gevist. Vandaag wordt er dus ook niet extra vuilgemaakt. Want eerlijk is eerlijk, de vissers zorgen daar voor de meeste milieuvervuiling. Maar ook de onderhoudsploeg van de pier zelf. We rapen voornamelijk restanten glaselektroden. Na bijna twee uur besluiten we richting strand te zwemmen om ons klaar te maken voor nog een duik, maar daar hebben we een nieuwe zuurstoffles voor nodig. Ik til de juten zak van de grond, maar deze ploft weer op de grond. Ik haal ‘m uit de stofwolk, pomp mijn jacket wat op met lucht en peddel mijn benen. Lucht bij, beetje lucht eruit. Als een slecht geanimeerd astronautpoppetje zweef ik horizontaal op en neer door de ruimte.
Vreemd afscheid
Eenmaal terug op Spaans Water hebben we weer tijd voor onze zeilvrienden. Jochem en Laila nodigen ons uit voor een verjaardag/uitzwaaifeestje. Wanneer we laat in de avond bij hen aankomen, delen ze meteen slecht nieuws. Vers van de pers: een medecruiser ligt in het ziekenhuis. Een hersenbloeding waarschijnlijk. Zij zijn degene die hem goed kennen, wij hebben hem slechts twee keer gesproken. Bovenal, hij is een solozeiler. Nu is de situatie zo dat Jochem en Laila al uitgeklaard zijn en de volgende dag naar Colombia vertrekken. We stellen ze gerust dat we contact met het ziekenhuis opnemen en indien nodig een oogje in het zeil houden. We ontvangen geen respons.
Twee dagen later staat de boot nog steeds open en ligt zelfs de bijboot nog op het strand. Is er dan niemand die hem mist? Wat is er met zijn hondje gebeurd? Wie heeft de ambulance gebeld? Waar is de huurscooter gebleven? Hoe gaat het überhaupt met hem? Vragen, heel veel vragen. We lenen een auto en gaan met zijn portemonnee naar het ziekenhuis. Na vreemde conversaties over wie wij zijn, of wij de ziekenhuiskosten komen betalen en hoe het dan met hem gaat, komen we uiteindelijk als contactpersoon in de boeken en volgt de meest onverwachte vraag: “Kunnen jullie zijn tandenborstel even komen brengen?”
Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.
Klik hier voor alle andere avonturen van Black Moon, en klik hieronder voor hun sociale media
Meer vertrekkersverhalen?
Lees alles van Column Anna, Sailors for Sustainability en bekijk de vlogs van Yndeleau.
Foto’s en tekst zijn van Greetje Tops en Niels Eikelboom, Sailing Black Moon
Tags: Flessenpost Black Moon Last modified: 7 juni 2022
