Sailing Garfield: er gaat weer wat stuk!

Annabelle en haar vader Herman zijn vertrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Herman doet iedere maand verslag van hun reis.

“Papa, we zinken!” roept Annabelle, die samen met haar broer Victor met onze bijboot Odie onderweg is en nu door een andere bijboot naar Garfield gesleept wordt. De spiegel van de bijboot is losgeraakt van een van de drijvers en er stroomt veel water naar binnen. In de laatste weken hebben we al van alles aan de bijboot opnieuw geplakt. Maar dit is wel echt het einde. Eerst lieten de roeidollen los. Toen een andere plek waar de spiegel aan de drijver bevestigd is. En nu dit. Blijkbaar was deze lijmsoort niet erg warmtebestendig.

Annabelle en Victor wilden samen gaan snorkelen bij de Îles des Saintes nabij Guadeloupe, maar dat wordt niets meer. Gelukkig kunnen we de volgende dag in de haven van Point-à-Pitre, de hoofdstad van Guadeloupe, een nieuwe bijboot bemachtigen. Zodat we in in ieder geval voor onze laatste weken van ons verblijf in de Carieb gered zijn.

Lifelink blaast zichzelf op

Op onze overtocht van Tobago naar Grenada was ook al onze Lifelink – een automatisch opblaasbare reddingsboei met joon – spontaan in de houder opgeblazen. Deze hing nog geen driekwart jaar aan de reling en blies zichzelf zonder enige aanleiding op. Helaas biedt de leverancier uit Nederland geen andere oplossing dan naar de lokale vertegenwoordiging van Lalizas op Guadeloupe te gaan, die zoals ter plaatse blijkt, niet gemachtigd is om hier iets aan te doen. De Nederlandse leverancier weigert echter om onder garantie een nieuwe op te sturen. Jammer dat zo’n bedrijf niet thuis geeft, juist als het om dergelijke levensbelangrijke items gaat, zeker bij oceaanoversteken. Gelukkig is het tot op heden bij kleinere defecten gebleven en kunnen we onze reis gewoon voortzetten.

Op vulkaaneiland Montserrat

Het vulkaaneiland Montserrat laten veel zeilers letterlijk links liggen. Vanaf Guadeloupe gaan de meeste lotgenoten wel naar het luxe Engelse Antigua en Barbuda, bekend van de vele megajachten die daar liggen. Maar het ernaast liggende kleine vulkaaneiland Montserrat wordt helaas overgeslagen. Deels komt dit omdat er slechts één ankerbaai is waar je relatief onbeschut ligt, wat natuurlijk niet uitnodigend werkt. Wij bezoeken het eiland wel en zijn zwaar onder de indruk van dit eiland met zijn bewogen geschiedenis.

“Kijk, hier liggen gewoon nog de rekeningen van de hotelgasten op de grond” zeg ik als we in een hotel zijn, dat bij de onverwachte vulkaaneruptie in 1996 halsoverkop is verlaten. De handgeschreven concepten liggen verspreid op de grond in de voormalige receptie en zijn deels verbrand en door de vulkaanas aangetast. Het hotelzwembad is inmiddels door de natuur terugveroverd en een grote tuin met planten en bomen geworden. Alleen de geglazuurde tegels langs de rand en de rvs handgrepen van de zwemtrap die nog net zichtbaar zijn, herinneren aan de glorie van weleer.

Begraven stad

Wij zijn met onze lokale gids Cecil, die de vulkaanuitbarsting destijds zelf in levende lijve heeft meegemaakt op een tour over het eiland. Het is indrukwekkend te zien wat er gebeurt met een hele stad, als deze plotseling door een vulkaanuitbarsting wordt verlaten en nu als buried city onder een dikke laag as ligt. Plymouth was de glorierijke hoofdstad totdat eerst in het begin van de negentiger jaren een hurricane langskwam en enkele jaren later de vulkaan uitbarstte. 90 mensen kwamen hierbij om het leven en 10.000 mensen werden dakloos. Een deel hiervan woont nu op het noordelijk deel van het eiland. Een ander deel is naar Engeland verhuisd. Montserrat was immers een Britse kolonie en Groot-Brittannië ondersteunt tot op de dag van vandaag het eiland met veel geld en manpower.

Na ons bezoek aan het Britse Montserrat varen we door naar een stukje Nederland in de Carieb, Sint Maarten, waar we ons en Garfield gaan voorbereiden op de oversteek terug naar Europa.