Op naar de Canarische Eilanden!

Niels en Rosan zijn precies na de Sneekweek vertrokken, voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD. De twintigers gaan, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal. Inmiddels zijn ze op de Canarische eilanden. 

We zijn hier goed in. Echt heel goed. We hebben het nog nooit eerder gedaan, hebben er geen enkele ervaring in en ook geen enkel vergelijkingsmateriaal, maar wow wat zijn we goed. 

Trots

We varen met luid klapperende zeilen een mijl of 100 vanaf de Marokkaanse kust en een trots gevoel maakt zich van mij meester. Als iemand mijn gedachten nu zou kunnen lezen zou hij mij waarschijnlijk wat arrogant en narcistisch vinden, maar ik kan het gevoel van trots nou eenmaal niet onderdrukken. Ik heb wacht en buiten heeft een goed gevulde sterrenhemel zich voor ons ontvouwen. In de verte trekken de lampjes van een vrachtschip voorbij. Een heerlijk rustige setting dus. Nou ja, op dat FLAP!!! FLAP!!! FLAP!!! van de zeilen na dan. Maar ondanks dat ben ik tevreden. En dus trots. Trots omdat we tot nu toe, voor zover ik na kan gaan, uitstekende beslissingen hebben genomen. 

Kolkende massa

De eerste serie echt goede beslissingen was vorige nacht. 25 knopen aan de wind, het is een koers waarbij het erop aan komt, zeker als er een lekkere golfslag staat. En dus hebben we die nacht met volledig teruggereefd grootzeil gevaren. Het oppervlak van de genua was niet evenredig veel gereduceerd. Bewust, omdat we de power van ons voorzeil goed konden gebruiken om ons door de golven heen te krijgen. Die was daarom niet eens half ingerold, en dat ging prachtig. De boot lag mooi op het roer en de stuurautomaat deed het daardoor heel fijn. Met rond de zeven knopen snelheid raasden we voort. De paar keer dat ik m’n hoofd buiten om de hoek van de buiskap heb gestoken om even te checken of alles nog in orde was kon ik een glimlach van oor tot oor niet onderdrukken. Wat een gaaf gezicht om onze boot zich met zoveel overtuiging door de kolkende massa van water te zien bewegen. Bewust voeren we een paar graden lager dan volledig aan de wind, omdat we dan net wat comfortabeler op de golven lagen. De combinatie van zeiloppervlak en koers was perfect.

Flap, flap, flap

Wat een contrast met deze nacht. Flap, flap, flap, doen de zeilen al uren lang. Waarom ik dan toch zo tevreden ben? We hebben weer snelheid! Veel wind hebben we niet nodig om een beetje door te varen met onze boot. Maar dan moet het water wel een beetje vlak zijn. Dat was het eerder vanavond verre van. Korte golven gooiden de boot alle kanten op en gaven ons geen enkele kans om op de beperkte wind wat snelheid op te bouwen. We hebben daarom besloten om de motor te starten. Dat was zeer goed overwogen besluit. We moeten zuinig om gaan met onze beperkte hoeveelheid brandstof, en dus is het belangrijk om de motor zo effectief mogelijk te gebruiken. Mijn vermoeden was, op basis van de weersverwachtingen die we eerder gezien hebben, dat we met een uur of 10 op de motor varen weer wind zouden moeten krijgen. Toen ik vanochtend om 6 uur aan deze shift begon was die wind er nog verre van. 4 tot 5 knopen, gaf de meter aan. Weinig, minder zelfs nog dan toen we de motor startten. Maar de oceaan was tot rust gekomen. De vervelende golven van een aantal uur terug waren verdwenen en dus zag ik mogelijkheden. 

Wind!

Eerst maar eens de motor uit, even kijken wat er dan daadwerkelijk voor wind staat nu. Welke kant willen we op? Hoe moet het grootzeil dan staan? Ja, we krijgen zowaar een beetje snelheid. Genua er bij. Nog meer snelheid! 5 knopen wind, 4 knopen bootsnelheid. Prachtig. De golven die er nog wel zijn geven onze zeilen nog steeds de mogelijkheid om een hels kabaal te maken, maar dat is nu we weer wat snelheid hebben beter te accepteren. Ik ben blij. Blij dat we weer op de wind vooruit gaan, blij dat we het inzicht hadden om het ondanks de lage windsnelheid toch te proberen. Nou hopen dat de wind nog wat verder toeneemt zo…

Canarische Eilanden!

Het valt niet tegen. We hebben sinds ons vertrek uit Vigo, Spanje, onze beoogde gemiddelde snelheid gehaald en de laatste 300 mijl richtig de Canarische Eilanden blijft die gemiddeld snelheid redelijk op peil. Als er land in zicht komt liggen we slechts twaalf uur achter op ons plan, helemaal niet zo gek voor een tocht van zeven dagen en zeven nachten. Dat in zicht komen van het eerste land in trouwens een prachtig gevoel. We zijn gewoon met onze boot naar de Canarische Eilanden gevaren!!!

Lees de eerdere blogs van Niels en Rosan hier.

Tekst en beeld: Niels en Rosan