“Geef mij maar een oceaan…” Even weer alleen op de wereld, waar het bakken van een brood en het vangen van een vis de belangrijkste taken van de dag zijn. Gewoon weer even meebewegen op het ritme van de oceaan. Waar het water niet wringt en de tijd niet dringt. Tussen Indonesië en de Indische Oceaan liggen nog heel wat mijlen. Dat duurt dus nog even, en ook weer niet, want we zijn de hekkensluiters van het seizoen. “Ik kijk er echt tegenop” mijmer ik en houd onbewust mijn hart vast. Niels probeert me gerust te stellen: “Laten we het gewoon mijl voor mijl bekijken. En met een beetje mazzel vieren we je verjaardag op dit mooie eilandje, kijk.” Niels toont me wat plaatjes die regelrecht uit een brochure lijken te komen. Belitung, nog nooit van gehoord. Ons laatste Indonesische eiland. Wederom zeven dagen varen: 800 mijl.
Na een onwennig afscheid trekt mijn Zuid-Afrikaanse vriendin zich terug in hun boot. Gèrard en Jackie blijven nog een paar maanden in Indonesië totdat het seizoen zich aandient om koers huiswaarts te zetten. Ze zwaait ons niet uit. Net wanneer we het einde van de baai in zicht hebben doet de motor ineens gek. Snel haal ik het gas eraf. “Het lijkt wel van de schroef te komen” zegt Niels en springt overboord. Al gauw haalt hij de boosdoener boven water: een kunststof zak. “Gelukkig zat ie nog niet verstrikt.” Ongelukkig loopt Niels hierbij weer een Bali-belly op. Wanneer Lombok achter ons aan de horizon verdwijnt, krijg ik nog een laatste appje binnen. Jackie: “Ik mis je nu al!”
Mijlpaal: Belitung
Zeven dagen en nachten ontwijken we visboten, ondergaan we squalls, overleven we op instant noodles. Ik trek een zoveelste grijze haar uit mijn hoofd: “Ik geloof dat ik deze week iedere nacht een jaar ouder ben geworden”. Vier boten liggen in de open baai van Belitung met hier en daar granieten rotsen. Het blijken tipjes van de ijsberg te zijn, want veel boten zijn vastgelopen en stukgeslagen. Wanneer we bij het toepasselijk genaamde strandcafé Rock & Wreck een verjaardagsborrel doen komen we te weten dat blikseminslagen hier ook heel normaal zijn. Belitung heeft namelijk nog een belangrijkere grondstof: tin. Weer een stukje Nederlandse geschiedenis vanwege het mijnen ervan. Billiton klinkt inderdaad wat bekender in de oren.
De volgende ochtend zijn de andere drie boten verdwenen. We hadden de kortste mast, dus met de gloednieuwe informatie over aantrekkende bliksemflitsen liggen we nu toch wat minder op ons gemak. Het originele plan om lekker te snorkelen en een excursie met de dinghy te doen wordt ‘m ook niet meer. De brochure plaatjes zijn natgeregend. We gooien de tanks vol, geven de motor nog een kleine onderhoudsbeurt en klaren uit Indonesië. Op naar Maleisië: 400 mijl.
Mijlpaal: Evenaar
Als kerst in de tropen al een vreemde gewaarwording is, dan is kerst op zee de overtreffende trap. Zonder familie en vrienden, zonder lekker uitgebreid kokkerellen en lang natafelen, zonder gezellige lichtjes en een vreugdevuurtje, zonder een glaasje bubbels en een warme chocomelk. “Ik heb twee ideeën: vanavond moeten we allebei een klein feestmaaltje uit de kombuis toveren en vannacht, wanneer we de evenaar oversteken, een offer aan Neptunus schenken.”
Niels stemt ermee in. Na wat gestoei met de zeilvoering besluiten we de motor maar bij te zetten. Zo kunnen we rustiger koken en eten. Tot zover de theorie. In de praktijk zag het er ongeveer zo uit: nee hè weer motorstoring, dieselfilter lijkt nu al verstopt, vervangen dan maar, grrr nog steeds lucht in het systeem, alle slangen controleren, nee is ‘m ook niet. Dan maar een ander filterhuis, deze past niet, in deze zit een scheur, deze kan misschien, maar dan wel met die andere filter. Die gebruikte filter? Ja die ja, gelukkig staat er weer wind, komen we in ieder geval nog wat vooruit, motor ontluchten, starten, valt weer uit, zo ook het daglicht, dag kerstmaal, dag avondmaal überhaupt. Ik durf het bijna niet te zeggen. Nee ik het wil het niet horen. “Toch niet de dieselpomp zeker? We naderen de evenaar,” mompel ik met een mond vol koekjes, geen reactie…
Mijlpaal: Singapore Strait
“We got hit by lightning, that’s why we are not visible on AIS” antwoordt Niels over de radio.
“Okay Black Moon, you may cross the channel.”
Met dit plausibele leugentje om bestwil krijgen we toestemming om de drukke vaarweg over te steken. Varen met AIS is verplicht, zonder riskeer je een flinke boete. Helaas is ons pakketje in Lombok nooit aangekomen, dus de eerstvolgende gelegenheid om er één te kopen ligt aan de overkant van dit kanaal. De verkeerscentrale roept alle schepen op dat zeiljacht Black Moon gaat oversteken. Kippenvel momentje! We koersen achter die ene zwarte en voor die andere rode, varen parallel aan de iconische skyline, tussen zowel geparkeerde als bewegende vrachtschepen in, onder de brug die Singapore met Maleisië verbindt door, en met een tropische regenbui de Marina van Puteri in. Onze Vetus krijgt een welverdiende aai over z’n bol.
Mijlpaal: Puteri Marina
Het is tweede kerstdag 2023. De Marina regelt onze papieren en de buurboot reserveert een tafeltje aan wal. Boven op de kade is een kakofonie aan geluidjes, lichtjes en geurtjes gaande. “Wat een kermis” zeg ik wanneer we tussen een wereldkeuken aan eetkraampjes en karretjes in alle kleuren van de regenboog door slalommen. Voorbij de drukte rennen nog enkele kinderen achter een reusachtige bellenblaas aan. Filmmuziek lonkt ons helemaal tot aan het einde van de straat, waar een fontein ritmisch als een dirigent een showtje opvoert. En dit is nog maar een voorproefje.
Mijlpaal: Singapore City
Na een paar dagen klussen en niksen nemen we de bus naar Singapore. De brug waar we onderdoor zijn gevaren brengt ons in tien minuten voor slechts een euro naar de overkant. In werkelijkheid neemt de trip van deur tot deur een paar uur in beslag, want we moeten vier keer overstappen, inklaren en uitklaren. En eenmaal in Singapore is zowat alles vier keer zo duur. Maar wij hebben enorme mazzel, want wij kunnen een paar nachten verblijven in een condo van vrienden, die komen uit onze woonplaats nota bene. Op elf hoog met uitzicht over deze wereldstad kletsen we de laatste zes jaar bij, zolang wonen ze al in Singapore. Voordat ze emigreerden namen we een bootlading aan spullen van ze over, waaronder het welbekende elektrische pompje (lifesaver!) en een collectie aan landenvlaggetjes (voorpret!). Zo’n tien jaar geleden hebben Maarten en Monique een ‘rondje Atlantic‘ gedaan, zoals dat onder vertrekkers wordt genoemd, en daarmee hebben zij ook mij geïnspireerd.
De Hop on, hop off bus is normaal the way to go om de highlights van Singapore in one day te aanschouwen. Van China Town tot en met Little India. Van de Botanic garden tot aan skyscrapers, met de famous Marina Bay Sands die we al vanaf de Singapore Strait zagen. Je merkt het, van deze wereldstad ga je spontaan Engels praten. Wij zijn bevoorrecht met een auto en twee privé gidsen die ons in twee dagen tijd door de leukste plekjes en de lekkerste eettentjes heen loodsen. Nog een laatste halte bij de marine store – een walhalla na zes maanden reizen zonder bootwinkels – en dan nemen we de bus weer terug naar de overkant. Bizar dat we in een maand tijd drie stempels van Maleisië hebben: één per vliegtuig, één per boot en één over land. Te land, ter zee in de lucht is er niets bij.
Mijlpaal: Malacca Strait
Bij thuiskomst installeren we gelijk de nieuwe ais. Typisch wij. “We zijn in de lucht” roept Niels opgelucht. En dus klaar voor de volgende halte: de Straat van Malakka. Deze zeestraat is niet alleen een van de drukste, maar ook een van de belangrijkste handelsroutes ter wereld. Dan wil je zien en gezien worden. Onze Vetus krijgt nog een onderhoudsbeurt aan verse olie en de dieseltank wordt weer volgegooid. Helaas konden we geen nieuwe filters vinden, maar die bestellen we online. In Thailand krijgen we namelijk bezoek uit Nederland!
Mijlpaal: Langkawi
Afstand tot aan Langkawi: 400 mijl. De Marina uit, de brug onderdoor, op de snelweg invoegen, netjes op de rechterbaan blijven, de grote jongens links laten passeren en hopen dat alles heel blijft. Merendeel heeft koers op Suez, waar schepen worden gekaapt, er met drones wordt gebombardeerd, waar mensen vluchten en de piraterij weer een opleving krijgt. In gedachten wens ik ze allemaal een behouden vaart. Zelf hebben we nog een paar maanden, hopelijk is de Rode Zee tegen die tijd wat rustiger vaarwater geworden. Of moeten we dan toch via Kaap de Goede Hoop? In dat geval weten we nog een leuk adresje. We bekijken het mijl voor mijl.
Tekst en beeld: Greetje Tops
Tags: Vertrekkers Last modified: 19 maart 2024
