Marrit en Joost zijn met hun stalen Rekere 36 Awa op wereldreis. Vanaf de Canarische Eilanden zetten ze koers richting Gambia. Duizend mijl leggen ze af op weg naar de Afrikaanse binnenlanden om vervolgens op eigen kiel de rivier Gambia te verkennen. Ze worden opgeschrikt door het gebulder van nijlpaarden en wonen een traditionele bruiloft bij. Lees hun verhaal in Zeilen editie 01/2024!
De laatste jerrycans water en de bijboot berg ik op onder de kajuittafel. Dan kan het anker uit de grond. Van onze zeilvrienden in de baai krijgen we nog zelfgebakken gemberkoekjes. “Goed tegen de zeeziekte!” Uit de luwte van het eiland El Hierro komen we in de acceleratiezone: tussen de hoge eilanden kan de wind versnellen tot wel stormkracht. Maar vandaag surfen we, met een bakstagwind van 20 knopen, van de golven af. De lucht en zee zijn helderblauw. De zeilen staan vast, de windvaan doet zijn werk. Alleen als de hengel begint te ratelen, moet ik mijn boek wegleggen om een lekkere goudmakreel binnen te halen. El Hierro, het zuidelijkste eiland van Europa, tekent zich in scherpe contouren af bij de ondergaande zon. Voor de komende acht dagen is dit het laatste land dat we zullen zien.
Terwijl we in het ritme proberen te komen van de oceaan en ons wachtschema, neemt de wind langzaam maar zeker toe. Saharazand en zout mengen zich met de lucht. Dat zorgt voor een grijsbruine waas. De golven bouwen zich
steeds verder op. Ze zijn kort en steil, en daardoor krijgen we ook steeds meer water over het dek. Een enkele golf weet de bovenkant van de spiegel te bereiken waardoor ik ook het laatste droge plekje onder de buiskap moet opgeven. Vechtend tegen slaap en zeeziekte installeer ik me op de grond naast de kaartentafel. Daar zijn de bewegingen
van de boot het minst heftig. Hoe verleidelijk het ook is om lekker weg te doezelen, ik dwing mezelf toch om elk kwartier mijn hoofd uit het luik te steken om te kijken of ergeen andere schepen in de buurt zijn.
Speurtocht onder de sterrenhemel
Aan het ongemakkelijke leven aan boord komt een eind als we, tegen de avond van de zevende dag, de kaap van Dakar ronden. Doordat we nu weer aan hogerwal komen, nemen de golven af. Het vasteland kunnen we, 12 mijl uit de kust, alleen ruiken: de zwoele, muffe geur van een stad die de hele dag in de zon heeft liggen bakken, vermengd met de geur van specerijen en houtvuurtjes. Ook de lucht klaart op. De duizenden sterren vormen een spiegelbeeld van de lichtjes van de honderden vissersboten die aan de horizon opdoemen.
Zeilen 01/2024
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Bestel nu een digitaal jaarabonnement op Zeilen, dan heb je direct toegang tot dit artikel en vind je in ons digitale archief nog veel meer. Bestel hier.
Óf bestel een jaarabonnement 12x Zeilen+ digitaal lezen, dan krijg je maandelijks ons magazine thuisbezorgd én heb je met onze app altijd en overal de kennis van Zeilentot je beschikking. Bestel hier.
Omslagfoto en foto: © Joost Doude Van Troostwijk en Marrit Terpstra
Tekst: Joost Doude Van Troostwijk en Marrit Terpstra
