Redactie van Zeilen on tour – liveblog gesloten

Vanaf 31 mei tot 14 juni zeilt de redactie door Nederland. Om mooie verhalen te maken voor het blad én om onze lezers te ontmoeten (uiteraard de coronamaatregelen in acht nemende). We gaan op stap met Double U, een Lagoon 40. De catamaran is zeer herkenbaar beplakt met stickers. We kijken er naar uit jullie te ontmoeten op het water!

Volgen?

In dit live-blog, op Facebook en op Instagram schrijven we regelmatig waar we zijn of naartoe gaan. (We hadden een mooie tracker ingesteld met de AIS, maar die zendt op onverklaarbare wijze niet meer uit, dus we zullen het zonder moeten doen.)

Dag 15 – The End

Door Wytze Kauffmann – Het is nu 14.00 uur en ik zit op kantoor. Het is een gek gevoel: vanochtend werd ik nog wakker aan boord van de catamaran. Na een grondige opruimbeurt stonden al onze spullen op de kant. Vincent bakte nog een lekker eitje, en we namen allemaal een douche. Na de overdracht met de verhuurder staan we nog even te kijken naar de catamaran. Twee weken lang was het ons huisje. Haha, ons appartement… Hotel… Double U heeft veel bijnamen gekregen: slagschip, platform, hotel, appartement, octopus, monster, bakbeest…

Ben is ons komen halen. We zijn allemaal weer thuis. Vanaf Zeilen nummer 8 lees je onze verhalen. Die wil je niet missen, dus hou de boel in de gaten! En wij… wij dromen nog heel even verder, genieten nog even na en zijn eigenlijk al weer bezig met het bedenken van ons volgende avontuur.

Dank voor het lezen, dank voor het langskomen, we vonden het fantastisch!

Dag 14 – Enkhuizen naar Makkum

Door Wytze Kauffmann – We liggen in Enkhuizen echt op een prachtig plekje. Ik word wakker van de zon, en dat is – in mijn ogen – de lekkerste manier om wakker te worden. Zeker op ons platform van een boot. Er is echter niet veel tijd om te genieten, want er moet gewerkt worden! Vandaag beginnen we met een nieuwe actie: vaarfoto.nl. Wat dit is wordt de komende week duidelijk. Kijk hier alvast de teaser.

Vandaag delen we een fotowimpeltje uit en maken we foto’s van boten. Er komen een paar extra mensen aan boord, deze haal ik op met onze tender. We halen het anker van Double U omhoog, om vervolgens aan het einde van de Noordpier weer de spijker in de bodem te planten.

De zon is fantastisch, het weer is prachtig. De wind valt alleen een beetje tegen, maar dat houdt een heleboel mensen niet tegen om toch lekker de zeilen te hijsen. Je kunt je voorstellen dat dat er prachtig uit zag. We varen ook nog lekker in de DinghyGo, en het voelt wel een klein beetje als vakantie. Maar aan alles komt een eind. Het is zondagmiddag, morgenochtend leveren we onze Lagoon weer in. Daarvoor moeten we eerst naar Makkum. We starten de motoren en om 4 uur varen we weg bij Enkhuizen.

Er is vrijwel geen wind, dus laten we de zeilen voor wat ze zijn. We zijn met z’n drietjes overgebleven en hebben alle ruimte om alvast te vegen en het één en ander op te ruimen. Na een aantal uur varen komen we om kwart voor 9 aan in Makkum. We peuteren de stickers van de zijkant. Een beetje gek voelt het wel. En een korte tijd later ligt ons slagschip weer in zijn eigen box. Nog één nachtje. Dan is het echt voorbij.

Dag 13 – Ankeren in Enkhuizen

Door Vincent Bakker – Na 2 weken hectiek van de Wadden tot aan Zeeland hebben we gister een rustdag ingepland. We liggen voor anker in het kommetje van de Compagnie haven in Enkhuizen en besluiten niet

meer te vertrekken. Het wordt een dag van bijkomen, de boot schoonmaken en collega’s en andere zeilers ontvangen op ons drijvende appartement. Al het speelgoed wordt van stal gehaald en ook de niet-zeilers krijgen we zover om in de DinghyGo te stappen. De voorgenomen rustdag wordt daardoor alsnog een actieve dag op het water. Als we aan de wal komen om een visje te scoren kijken we onze ogen uit, het lijkt wel of heel zeilend Nederland hier vandaag naar toe is gekomen. Tot 6 rijen dik in de oude stadshaven, volle terrassen en veel sterke verhalen. Oude tijden (gaan) herleven!

Als we s’avonds aan boord komen besluiten we na een dag van bezoek de hele boot nog schoon te maken nu de tempratuur aangenaam is. Alle ruimte waar we al 2 weken zo blij mee zijn, wordt tijdens de grote schoonmaak minder op prijs gesteld.. Ik heb in mijn leven veel  boten schoongemaakt maar hier lijkt af en toe geen einde aan te komen. Om 23:00 zoeken we een vrije kooi en duiken erin.

Dag 12 – Naar Enkhuizen

Door Arianne Raamstijn – Ken je van die dagen, dat alles anders gaat dan gedacht? Zo’n dag had ik vandaag. Ik wist sowieso niet zo goed wat ik moest verwachten. Mijn (beperkte) zeilervaring strekt niet verder dan tochtjes met een monohull, dus ik was al onder de indruk toen ik de veerpont bij de NDSM-werf afstapte. In de verte lag een witte catamaran te stralen in de zon, oranje vlaggen wapperend aan de mast. De rest van de boten in de werf vielen wat kwijt.

Na ontvangst, verse koffie en een coronatest, gooien we los, op weg naar de Marker Wadden. Alle Amsterdammers aan boord vallen met hun neus in de boter: onze route voert langs hun havens, oude huizen en andere memorabele plekken. Het blijft altijd mooi om Amsterdam zo van het water te zien.

Maar als we aankomen bij de Oranjesluizen, dan gaat het mis. We krijgen motorstoring en zijn genoodzaakt om alle plannen bij te stellen. Na wijs beraad van Vincent, Erik en Mark besluiten we de Marker Wadden over te slaan en direct door te varen naar Enkhuizen. Een toffe tocht, waarbij we zelfs een tweede rif moeten steken: de borrelhappen op tafel zijn niet meer te houden en schuiven alle kanten op.

Uiteindelijk arriveren we om 20.45 uur in Enkhuizen. Precies op tijd om de tortillamaaltijd te ete

n en nog met de monteur te kijken of we de motorproblemen kunnen verhelpen. Na een fijne avondborrel rollen we ons bed in. Het ging misschien allemaal anders dan gepland, maar het was wel een bijzondere, gave tocht.

Dag 11 – Over zee naar Amsterdam Marina

Door Juliëtte Spaaij – Donderdag 10 juni word ik gewekt door de voetstappen van de andere bemanning. Ik lig in de ‘woonkamer/keuken’ van ons drijvende appartement. Het is 06:15 en de zon komt langzaam op in Stellendam. We gooien de catamaran los en varen richting de Goereesesluis. Terwijl wij rustig de Noordzee opvaren, worden de golven hoger en hoger. Ons zicht wordt steeds minder en minder. Een dikke mistlaag hangt boven de Noordzee. Wij naderen de Maasmond en deze steken we rustig over, onder begeleiding van de verkeerspost.

De schipper zet de stuurautomaat op IJmuiden en de catamaran vaart zelfstandig verder. Ondertussen gaat het leven aan boord door; Joris en Marinus gaan los op muziek van Luckyfonz, het dek wordt geschrobd, er wordt gebeld met andere collega’s, gewerkt achter de laptops en er wordt genoten van de zon. Om fit te blijven starten wij een yogasessie op het dak van de catamaran. We bewegen ons van de ‘Downward facing dog’ naar de ‘Cobra’.

De catamaran zeilt ons langs Scheveningen, Katwijk, Noordwijk, Zandvoort en eindigt in IJmuiden. Hier pakken wij de Zuidersluis en varen het Noordzeekanaal op. Vanaf hier is het ongeveer nog 12 mijl varen naar onze eindbestemming. Manoeuvrerend tussen de vrachtschepen door, wordt er genoten van de zon. En dan verschijnt onze hoofdstad aan de horizon. Na 13 uur varen, meren we af bij Marina Amsterdam. Wij sluiten onze dag af met het ondergaande zonnetje en de skyline van Amsterdam. Mijn avontuur aan boord zit er weer op, morgen komt er een nieuwe wacht!

Dag 10 – Haasten naar Stellendam

Door Joris Westerveld – Woensdagmorgen was een onzekere morgen. Zouden we de koelwaterproblemen met de motoren op tijd kunnen verhelpen voor een veilige tocht naar Stellendam? Nautisch Kwartier Stavoren, de eigenaar van Double U, had beloofd in monteur onze kant op te sturen. Omdat monteurs het nogal druk hebben deze tijd van het jaar, waren we er niet gerust op dat dat op tijd zou lukken.

Om 12:00 was monteur Eric er. Hij dook gelijk in de bakboordromp, waar hij een impeller verving en de aandrijfriem van de impellerpomp weer op spanning zette. De stuurboordmotor kreeg een soortgelijke behandeling. We konden ons geluk niet op toen Eric voor een uur weer aan dek stond, we zouden de woensdagavondwedstrijd die we in Stellendam op poten hadden gezet nét halen! Wel bijzonder dat beide riempjes het op hetzelfde moment voor gezien hielden.

Binnen een minuut waren de lijnen los en lieten we het pittoreske Willemsstad achter ons. Met een matige westenwind hadden we veel te weinig snelheid op de zeilen alleen; de motoren moesten zichzelf gelijk bewijzen. Doordat de Haringvlietbrug nog steeds gestremd is, hadden we een tocht van 35 mijl voor de boeg via de Dordtse Kil, Oude Maas, Spui en het Haringvliet.

Na wat tegenstroom op de Oude Maas spoten we met acht à negen knopen door het Spui. We zouden het gaan halen! Voor de haven van Stellendam ging Double U voor anker. Niet lang daarna verschenen de eerste enthousiaste zeilers bij de startlijn. Sommigen op hun gemakje, anderen met de koolstofvezel spiboom in de aanslag. Sinds corona waren er geen plezierwedstrijdjes georganiseerd vanuit Stellendam of Hellevoetsluis, dus iedereen had er zin in.

Het idee was een ongedwongen, officieuze wedstrijd. Het pakte goed uit. Allerlei boten door elkaar, maar iedereen met een glimlach op het gezicht. Solozeilers, gezinnen, groepen vrienden, allemaal hadden ze het naar hun zin. Wij misschien wel het meest, vanaf ons startschip was het een prachtig gezicht om allerlei verschillende bootjes langs te zien varen met elkaar, voor het eerst in lange tijd. In ons enthousiasme deelden we bijna al onze drankjes uit aan de finishende zeilers.

Gelukkig hadden we wat te vieren en was er om die rede ook in het geheim champagne ingeslagen. Eenmaal aangekomen in de haven van Stellendam proostten we op het afstuderen van onze (voormalige) stagiaire Juliëtte, die met haar afstudeeropdracht bij Zeilen een 8 had gehaald. En op de redactie op het water natuurlijk!!

Dag 9 – Van Sint Annaland naar Willemsstad

Door Rob Bijnsdorp – De dag begint voor mij om 01:00 uur. Ik heb me aangeboden als wacht voor het moment dat het opkomend tij ons optilt van de zandplaat.

Iemand moet controleren of dat goed gaat, zodat de anderen kunnen verdwijnen in een zorgeloze slaap. Ik wilde diegene zijn, omdat ik hou van de betovering van die paar nachtelijke uren stil zitten in de onmetelijke ruimte tussen water en sterren. Rondom de weidse omgeving waarvan alleen een paar lichtpuntjes overblijven. Niets doen, maar alle zintuigen op scherp. Wat je dan zoal niet hoort!

Er komt beweging in de cat. Hij draait om. Ik loop op kousenvoeten naar voren en vang de ankerketting in de lichtbundel mijn lamp. Wat krijgen we nou? We drijven tegen de stroom in over de ketting naar voren. Weer een draai, helemaal rond. Geen referentielijnen tussen voorgrond en de lichtjes in de verte. De plotter tekent een grillig figuur en het duurt wel een kwartier voordat ik zeker weet dat we binnen een cirkel met 40 meter doorsnee ongeveer op onze plek blijven. Ik kan naar mijn hut.

Mag het wel of niet?

Als iedereen wakker is liggen we weer droog. Mag dat wel in dit Natura 2000-gebied? Al jaren is dit een vast onderwerp op het Zeilersforum en andere chatboxen, net als het varen over en ankeren op de platen. En maar zelden is duidelijk hoe het nu echt zit. Hier, voor St. Annaland, zou het niet mogen, horen we in de haven, maar iemand in ons netwerk die het kan weten, wees gisteren op de geschreven regels van het Natura-2000 beheerplan voor de Oosterschelde. Daar zou in artikel 4b staan dat het van juni tot septemb

er wél is toegestaan het hogere deel van de plaat te betreden, mits je maar niet één of meerdere honden laat loslopen. Genoeg jonge honden aan boord, maar niet die met vier poten en een halsband.

Het is bijna niet te verkopen aan wie ons ziet onder de stralende zon op onze luxe boot, maar we zijn keihard aan het werk. Filmpjes maken, artikelen schrijven, al het telefoneren en ander regelwerk daarvoor en tot slot ook nog even een zeilwedstijd organiseren voor de woensdagavond, als we in Stellendam zullen zijn. Het enige dat we hier hoog op de plaat missen is het contact met de medezeilers die in havens wél met regelmaat langskomen voor een praatje.

Nuchter en serieus

Tegen 14:00 komen we weer los. Probleem! De motoren hebben geen koelwater. Het anker blijft nog even in de grond. We vullen de wierpoten met water, maar het helpt niet. Even wachten wordt wat langer. Na wat “spelen met het motortoerental” komt er wel weer water uit de uitlaten, maar niet overtuigend voldoende.  Het is een vrijwel windloze dag en we hebben motorkracht nodig voor ons traject naar Willemstad. Een traag traject doordat we met de 19 meter hoge mast de Krammer- en Volkeraksluizen moeten passeren via de kolken voor de beroepsvaart “als het scheepvaartverkeer dat toelaat”. Eenmaal op het Volkerak een mooie lopende wind, maar de zorg over het koelwater blijft. Om in Stellendam te komen, moeten we omvaren via Dordtsche Kil, Oude Maas en Spui. We zijn dan volledig op betrouwbare motorkracht aangewezen. In Willemstad duiken we onder de vloer en inspecteren het koelsysteem van de motoren. Alles in orde, behalve de V-snaartjes naar de poelies van de waterpompen. Die staan veel te slap en zijn zo versleten dat ze niet meer zijn bij te stellen. Deze dag eindigt daarom in onzekerheid. Nuchter en serieus besluiten we niet verder te varen.  Lukt het om woensdagochtend in alle vroegte een monteur te regelen die het probleem zo snel fikst dat we tijd Stellendam halen?

Dag 8 – Sint Annaland en de Krabbenkreek

Door Wytze Kauffmann – Het is half 6 als mijn wekker gaat. Gisteren hoorden we dat het bewegend deel van de Zeelandb

rug vanaf half acht gestremd zou zijn. Om 06.55 en 07.20 uur kunnen we er nog door, dus we willen het zekere voor het onzekere nemen en vertrekken om kwart over 6 vanuit Zierikzee. Het is al licht, en het belooft een prachtige dag te worden.

Eenmaal op de Oosterschelde hijsen we de zeilen. De wind werkt echter niet heel goed mee, dus als we bij het Mastgat komen laten we de zeilen zakken en slingeren we de motor aan. Rond 10 uur arriveren we bij de haven in Sint-Annaland, waar we hartelijk worden ontvangen door havenmeester Mark. Hij nodigt ons uit voor een kopje koffie op het terras. Samen met zijn vrouw Nicole, ook trotse havenmeester, praten we over de haven. Mark vertelt enthousiast over de historie, aangevuld door Bert, chef van restaurant Buutengaets.

In Sint-Annaland ontvangen we mensen op de boot, fietsen we op de vouwfiets

en, maken we filmpjes en varen we met de DinghyGo. Oh en we pompen deze op. Dat kostte veel tijd maar vooral bloed, zweet en tranen. Om 16.00 varen we uit. We gaan droogvallen!
We leggen de Lagoon op een mooi plekje en wachten tot het water zakt. En opeens liggen we droog. Het is prachtig! Achter ons ligt de haven, voor ons zien we prachtige… windmolens. Ja. Dat is wel een beetje jammer, maar gelukkig is er ook nog veel natuur. Met een gelukzalig gevoel stappen we tegen twaalven in ons bed. Schuin, dat wel, maar het geeft niet. Op naar morgen!

Dag 7 – Roompot Marina naar Zierikzee

Door Erik van Kasteel – Easy going. Vanochtend door havenmeester Charlie hartelijk ontvangen. Na alle perikelen op de Noordzee is het een weelde om met een zonnetje in Roompot Marina te ontwaken. Op naar Zierikzee! Rustig aan… het is vakantie… Ik zou bijna vergeten dat het werk is. Zon. 10 knopen en helder zicht op de Oosterschelde. Hoe leuk is dit!

Rond 04.30 uur in de ochtend komen we aan bij de Roompotsluis. (c) Eric van den Bandt

Dag 6 – van Noordzee tot Roompot Marina

Onweer aan de horizon en een fikse plensbui luiden de zaterdag in. We hebben geluk: Double U wordt maar één keer flink schoongespoeld door hemelwater en zeilt verder tussen de buien door. Bij het eerste daglicht lopen we de Roompotsluis aan en worden geschut. Het is een uur voor laag water en we passen goed met de mast onder de brug door die over de sluis loopt. Eenmaal op het water van de Oosterschelde vinden we een tijdelijke aanlegplaats bij de sluis en slapen een paar uur.

Na een druilerige dag komt een mooi avond, dus we spelen nog even met de DinghyGo (c) Ben Rutte

Roompot Marina

Het is druk in de havenkom van Roompot Marina als we daar tegen 11.00 uur binnenvaren. Een vloot van ongeveer 35  Splash-zwaardboten met jonge zeilers verzamelt zich rond de ribs van de instructeurs, om op het stromende water van de Oosterschelde te oefenen voor de wedstrijden die in de loop van dit seizoen wel lijken door te gaan. Ze komen van KZC Binnenmaas in Rotterdam, die het vriendschappelijk opneemt tegen Team Zuid en Team Zeeland. Havenmeester Charly van Roompot Marina heeft een plek voor de tijdelijke Zeilen-redactieboot onderaan de loopbrug vanaf het havenkantoor naar de steigers. Iedereen die de haven in of uit gaat, komt langs.

De Schionning Arrow 1200 kajuitcatamaran weegt de helft van onze comfortabele Lagoon.

Appels en peren

We spreken diverse mensen in de haven en ontvangen lezers aan boord, zoals de bemanning van de mooie Anneke V, een Victoire 34. Erik ziet vanaf het havenhoofd een snelle catamaran liggen en onafhankelijk van elkaar gaan we allemaal even kijken. Aan boord van Pas Seul treffen we Jan en Ineke, die voor hun Schionning Arrow 1200 een ligplaats hebben hier. Jan is wedstrijdzeiler en het stel had jarenlang een trimaran. Vorig jaar kochten ze de kajuitcatamaran, onmiskenbaar een veel sportiever model dan de Lagoon waarmee wij onderweg zijn. Kan ook niet anders; de Arrow 1200 weegt bijna de helft van Double U.

Dag 5 – van Den Helder tot na de Maasmond

Met een klein beetje stroom mee vertrekken we uit Den Helder naar het zuiden. De paar knopen wind die er staan, zijn niet genoeg om de boot fatsoenlijk vooruit te krijgen, dus we spreken de twee werkpaarden in het achteronder aan. Op de verlanglijst staat dóór een windmolenpark varen. Het windpark voor de kust van Egmond aan Zee leent zich daar uitstekend voor, maar een van de voorwaarden is dat je AIS werkt. “We hebben alles geprobeerd, maar kunnen het defect niet vinden.” Ook de verhuurder kan ons van afstand helaas niet helpen.

Zwaardboot op volle zee

Maar we willen wel foto’s bij het park en bovendien is het mooi om een keer op volle zee te hebben gezeild met een klein bootje, dus we houden in op veilige afstand van de windmolens (minimaal 500 meter) en gooien de DinghyGo met twee man over de reling om als een ware Don Quichotte richting de molens te varen – en weer om te keren. Fantastisch, om zo vrij op zee te zeilen! Hier wijst nog niets op de trog die we wellicht ‘s nachts gaan tegenkomen.

Rondje zeewier

In de middag maken we een rondje om het zeewierpark noordwest van Scheveningen, voor een verhaal over trim van zo’n toercatamaran. Aan de wind hebben we inmiddels wel een rifje nodig, dus aan het eind van de middag varen we met een enkel rif in het grootzeil richting de Maasmond en maken klaar voor de nacht. Terwijl we de Maasmond oproepen (VHF3), suggereert Ben een dubbel rif. “Niet zo fijn als je dat moet doen als je in de Maasgeul ligt.” In de verte zien we bliksemflitsen van de buien in de trog. Al motorzeilend (de koers is te diep om goede voortgang te maken) steken we tussen de 336 meter lange Le Havre, de even lange One en een turkoois geschilderd coastertje door. Ik kijk op mijn horloge: 22.00 uur, tijd voor de volgende wacht!

Dag 4 – van Oudeschild naar Den Helder

Onze redactieboot ligt mooi in het zicht voor het havengebouw van Oudeschild. Iedereen weet ons te vinden. Maartje, Stefan en Bo van 2 gaan op wereldreis. Misschien wel met een catamaran. ‘We zagen via Instagram dat jullie eraan kwamen. Mogen we even aan boord komen kijken?’

Natuurlijk! De eerste rondleiding van de dag is een feit. Maartje is verkocht en wil ook een catamaran. In de middag komt Merijn een praatje maken. Hij is 20 en werkt even tijdelijk in de horeca op het eiland om te sparen. Hij zoekt een betaalbaar zeiljachtje van een meter of zeven om op te wonen. Hebben we nog tips? De schapen op de dijk kijken aandachtig toe hoe het getij langzaam de leegloop van de haven dicteert. Even later varen we in een frisse zuidwester richting Den Helder. De stroom loopt nog niet mee. Hoog aan de wind gaat dat verbazingwekkend goed. ‘Deze cat zeilt zo slecht nog niet!’ In twee slagen zijn we er. Jeroen, de havenmeester van de KMJC staat ons al op te wachten. ‘Wij maken er een gewoonte van om ieders lijntjes aan te pakken’, zegt hij trots. Het geeft je een extra welkom gevoel.

Wel na zonsondergang je vlag binnenhalen. Want anders komt Jeroen dat voor je doen.

Dag 3 – Van Vlieland naar Oudeschild

‘Was het water koud?’
vraagt iemand ons, als we in de haven terugkomen na een woensdagochtendduik in het zoute water.
‘Nee, hoor,’ liegen we en douchen ons weer zoet en warm.
Onze tijdelijke redactieboot ligt pal aan de andere kant van de haven, maar dat is om twee reden juist een pre. Zo kan een paar van ons de vouwfietsen uitproberen en kan de rest al terugwandelend over de steigers, ouwehoeren met medezeilers. Onzer alle gedeelde hobby. Mooie boot, ja dank je, is het een Van de Stadt, kijk die lijn eens, lagen jullie gisteren ook daar-en-daar.
Vlak na twaalven gooien we de catamaran los en stuiven het water op. Eerst nog even stroom tegen, maar al gauw zit het mee. Bruisende bellen toppen de golven. Woesj, woesj.
‘Acht knopen, negen knopen. Negen komma zes!’
Na het Inschot, slaan we stuurboord uit en glijden het wantij over. Precies volgens berekening met hoog water.
Daarna zoeft het naar Oudeschild. Waren we er ooit zo snel?
‘Kunnen jullie een beetje manoeuvreren?’ vraagt de havenmeester. Hij dirigeert ons naar de kop van steiger B. En zodra de lijnen vastliggen, wrijven we in onze handen. ‘Eerst vis halen en dan..’ Zeilen natuurlijk. De DinghyGo ligt al klaar.

Dag 2 – Van het Fransche Gaatje naar Vlieland

Wat wordt een mens blij van een ochtendwandeling op het wad. Op blote voeten struinen we rond over de plaat tot het water onze kuiten raakt. Klokslag 12u gaat het anker op en zetten we koers richting Vlieland. We zeilen het korte stukje om de Richel heen en schuiven rond half drie voorzichtig de haveningang van Vlieland binnen. Eerst springen collega’s Joris en Juliette nog wel even in de dinghy om wat plaatjes van de catamaran te schieten. De mooie dag eindigt met puur zeilplezier; de DinghyGo wordt te voorschijn gehaald en even later zigzagt hij door de hele haven.

Dag 1 – Van Makkum naar het Fransche Gaatje

De eerste dag begon gelijk goed. We haalden het Fransche Gaatje net op tijd om droog te kunnen vallen. ‘s Avonds lagen we nog op het randje van de plaat, maar vannacht met vloed zijn we de plaat op gedraaid. Als we vanmiddag weer loskomen varen we naar Vlieland!