Jelmer Bouw zeilt met zijn Pogo Alchemist in het Franse Transat-circuit. Net terug van een offshore mailt hij vanuit Douarnenez een zoute impressie. Jelmer Bouw zeilt met zijn Pogo Alchemist in het Franse Transat-circuit. Net terug van een offshore mailt hij vanuit Douarnenez een zoute impressie.
De Marie Agnes Peron Trophee is een nieuwe race op de Mini-kalender voor dit jaar. Door het extreme weer van de afgelopen week starten we met een ietwat uitgedund veld voor 200 mijl rondom diverse rotsen, eilanden en plateaus voor de Bretonse kust. Springtij belooft wat voor de stroming… Her en der zal er 5 knopen stroom gaan lopen!
Vlak voor de start wissel ik boven de startlijn nog even naar de genua
en kan nog net voor het startsignaal over de lijn komen en ga vervolgens overstag. Dan de lijn over in de goede richting. Niet echt een ideale start, maar ik ben op weg.
Ik heb een goed gevoel over de race en ga er vol in; 48 uur knallen. Althans, dat is nu nog mijn plan. De baai uit en na de eerste hindernis zet ik de gennaker. Dit pakt goed uit, als ik verschillende bootjes voorbij loop die met de spinnaker worstelen. Voor de nacht valt, pak ik al een hazenslaapje en als ik wakker word, is alles grijs en grauw en is er geen boot meer te zien.
Middenin een pikdonkere nacht op weg met de grote spi tussen twee rotsformaties door, met een GPS die nu en dan uitvalt… Dat zie ik niet zitten. De rotsen liggen nog geen mijl uit elkaar en dan te moeten afkruisen zonder positie… Dus zet ik de genua en koers plat voor het lapje. Niet echt een feest op deze platte bak, maar het kan even niet anders. Veilig hier doorheen is op dit moment belangrijker dan snelheid.
Bij het zuidelijke keerpunt gaat het aan de wind terug; door dichte mist is het zicht nog steeds zeer slecht. De druppels hangen aan mijn wenkbrauwen. Binnen in de boot is het een grote dampende massa, druppels aan het plafond, de hele zeilset zeiknat voorin, kaarten vallen uit elkaar en overal liggen plassen water. Een kop koffie moet me een beetje op vrolijken, maar is het gas op. ik heb weliswaar een nieuw tankje gekocht, maar dat heb ik in de haast op de kant heb laten staan. Vanaf nu alleen nog koud eten en drinken tot de finish.
Als ik van binnen naar buiten loop krijg ik de schrik van mijn leven. Een zeiljacht passeert op 30 meter achter me en onder me ligt opeens vanuit het niets een houten tweemaster. Buiten blijven en opletten nu! Het ene na het andere jacht verschijnt vanuit de nevels, maar er is geen Transatter te zien. Waar zou ik in het veld liggen?
Na een lange koude natte nacht gaat de grote spi er op en knal ik met 9 knopen op weg naar de finish. Met een mooie gijp vind ik aansluiting bij twee andere Pogo 2-boten. De een gaat ernstig in de broach en de ander verdwijnt uit het zicht. Dat geeft me vrij baan op weg naar de laatste boei. Op 0,2 mijl van de boei zie ik een schim. ‘Vast die ene Pogo’ denk ik, maar het blijkt de boei zelf! De baai inzeilend heb ik vier spinnakers achter me en ik besluit op deze boten te verdedigen. Met de ene na de andere gijp komen we in de steeds lichter wordende wind dichterbij en …yes! Ik finish voor het groepje. Iets voordat ik over de finish schuif, gaat de turquoise spi van Koen van Esch over de lijn. Een sleepje de haven in en daar blijkt de helft van de boten te liggen. IK heb plek 18 in de serieklasse en dat terwijl ik het erg rustig aan heb gedaan door de weersomstandigheden. Anders dan ik mij had voorgenomen, maar veiligheid staat voorop.
Na de finish komen de verhalen los van de zeilers. Minstens zes boten hebben op de rotsen gezeten, een paar hebben rotsen geschampt, een Epirb is geactiveerd, diverse boten zijn met materiaalpech uitgevallen. Navigatiefouten, ernstig slaapgebrek, alles komt voorbij.
Ik ben schadevrij gebleven; mijn keus om gas terug te nemen heeft niet verkeerd uitgepakt, behoudend varen kan ook winst opleveren.
Een kleine domper de dag na de finish; ik heb een vlag op het startschip gemist die een buitenom-regel aangaf. De startlijn dippen was niet genoeg en ik heb een OCS aan mijn broek en daarmee 30 minuten penalty. Hiermee zak ik drie plekken in het klassement. Maar ik heb wel weer 200 mijl op zak voor de kwalificatie.
Al deze gebeurtenissen geven te denken over mijn eigen race. Hoe dicht ben ik langs de rotsen gevaren? Kon ik wel afsnijden waar ik dat heb gedaan? Mijn voorspelling dat dit wel eens een brute race kon worden is iets anders uitgepakt dan ik had gedacht. De race was zeker anders verlopen als er goed zicht was geweest.
