Wil jij straks gaan zeunen?”, vraagt Zoë, onze jonge kwartiermeester (zie onze website). “Ay-ay”, antwoord ik. Het lijkt me wel lekker om voor het einde van onze wacht naar het warme dagverblijf te gaan om de opkomende wacht van spijs en drank te voorzien. 
Wil jij straks gaan zeunen?”, vraagt Zoë, onze jonge kwartiermeester (zie onze website). “Ay-ay”, antwoord ik. Het lijkt me wel lekker om voor het einde van onze wacht naar het warme dagverblijf te gaan om de opkomende wacht van spijs en drank te voorzien.
Koud is het niet, maar we worden moe. Vanaf het moment dat we om half vier werden gepord, zijn we constant in touw geweest. Aan de kim verschijnt het eerste ochtendlicht. Nog een uurtje en we kunnen te kooi.
Met enkele tientallen lezers van Zeilen zijn we begin januari met Eendracht onderweg van La Gomera naar Las Palmas op Gran Canaria. Er staat twintig knopen wind. Het log noteert tien knopen. Om de vier uur gaan we overstag. Op dit schip betekent dat op zijn minst een dubbele wacht aan dek. Kwartiermeesters verdelen de taken, bootslieden houden de handelingen in de gaten. Op de brug geeft de stuurman de nieuwe koers op. Na een uur is de manoeuvre voltooid en keert de rust tijdelijk weer.
Als ik het roer van mijn wachtgenoot overneem – “Koers 350, probeer hoogte te winnen” – laat ik een aantal opvarenden in gedachten de revue passeren. Teun, onze machinist, is ondanks zijn zeventig jaar nog ongekend energiek. Net als landbouwer Piet, die met zijn vrouw Suzanne pas een paar jaar zeilt. En de gebroeders Lars en Daan, thuis op het IJsselmeer, zijn nu met hun ouders op reis. Caro en Leen, enthousiaste zeilers die hier een nieuwe ervaring opdoen. Marjolein, ooit zeilde ze in een Marieholm. Dochter Marije schippert op een tjalk en maakt voor het eerst een zeereis. Michel, bouwkundige, was actief in de bruine zeilvaart en vaart nu als bootsman op Eendracht. Trees en Kees die een rondje Atlantic maakten. Dokter Annelies, nu aan boord als scheepsarts, is …
“We gaan de buitenkluiver zetten. Wil je naar het voordek komen?” Zoë haalt me uit mijn overpeinzingen en ik schuifel naar voren, me ondertussen realiserend dat dit een unieke zeilreis is. Ruim dertig zeilers die gewend zijn hun eigen koers te bepalen, voeren hier als trainee zonder morren alle opdrachten uit. Weinig slaap, sommigen zeeziek. Maar aan het einde van de week vragen ze allemaal: “Wanneer gaan we weer?”
Cees van Dijk, hoofdredacteur
Gepubliceerd in Zeilen 02-2013
Tags: Column Cees van Dijk, Eendracht Last modified: 26 januari 2013
