Deze Poolse plaats kun je volgens zeiler Suzan links laten liggen

Suzan Huppes is met haar boot de Rooie Rakker naar de Oostzee vertrokken. In haar logboek schreef ze het volgende. In Helsinki lieten we de zomer achter en staken we over naar de Baltische Staten. De lucht steeds donkerder, de zee steeds ruiger. En hoewel de zee en de zon en de wolken en de duinen prachtig zijn, is de zee onder ons zo dood als een pier. Nauwelijks vogels, een eenzame zeehond en nooit iets aan de haak. Het is makkelijk te doen alsof deze vervuiling er niet is, alsof we met ons zeilbootje hier één zijn met de natuur, maar dat is niet wat het is. Een jarenlange stort van stikstof, door kunstmest, zorgt voor een explosie aan blauwalg, wat het water extreem zuurstofarm maakt en daarmee onbewoonbaar voor zeeleven. Het maakt ons een beetje treurig, terwijl we heerlijk zeilen.

De wereld is rond! De wolken hingen vandaag allemaal precies op dezelfde hoogte en verdwenen hoe verder hoe dieper achter de horizon. Ze bewezen me dat we vandaag wederom niet van de aarde af zouden vallen. Geruststellend. De terugreis is in ingezet, we varen langs de Baltische kust. Helsinki ligt al ver achter ons en de eilandjes hebben plaatsgemaakt voor eindeloze duinenrijen. Gelukkig zijn er nog wel ouderwets veel dennenbomen. Qua zeilen is het hier heel anders. De scheren zijn prachtig en geven veel beschutting, maar het is soms ook wel flink gepriegel. Hier langs de kust laat de zee haar tanden weer zien. De Rooie Rakker doet het heerlijk en scheurt over de golven. Hier zijn de heersende winden tegen, dus het is pakken wat je pakken kan. 

Twee meter hoge branding

We liggen in Pavilosta, een badplaats in Letland. Er is ons verteld dat dit dé place to be is. Nu vindt men het denk ik te koud, want in de drie hippe barretjes is het rustig. Gisteren voeren we ruime wind hier naartoe. Elk uur ging het een beetje harder. De golven groeiden en duwden ons steeds krachtiger vooruit. Met een ruime 6,5 knoop richting de haven. Daar stak een pier van likmevestje naar buiten. Nauwelijks genoeg om beschutting te bieden tegen het geweld dat langzaam aan het opbouwen was op zee. We waren nog op tijd en met een fokje erbij liepen we probleemloos de havenmonding in. Die nacht, terwijl wij vredig op kooi lagen, hoorden we het verder aantrekken. We hebben ons ‘s morgens nog maar een keertje extra omgedraaid. En inderdaad, toen we met Toon en een kopje koffie om een uur of tien de pier opliepen knalde de twee meter hoge branding ons tegemoet. In de havenmonding welteverstaan. Een uitstekende dag om het surfboard erbij te pakken en de dagboeken bij te werken.

Laat deze kans schieten

Ondertussen zijn we alweer een heel stuk verder. We varen langs de Poole kust. De oversteek van Klaipeda naar Polen was rustig en probleemloos. Maar, beste mensen, mochten jullie ooit de kans krijgen om naar Wladislawowo te gaan… laat deze kans schieten. Tenzij je houdt van wafelkramen, boksballen, torenhoge ijsjes, ongelukkige huwelijken op vakantie en allerhande herrie. Nee, beter zeil je door naar Leba. Maar doe dat niet als er net een paar dagen windkracht zes uit het noorden is geweest en je net een buts nieuwe matrozen aan boord hebt. Een vuurdoop was het. Stijl, hoog en van opzij kwamen de golven. De Rooie Rakker werd alle kanten opgegooid, maar die kon er wel om lachen. De matrozen lachten minder, maar des de zoeter was de aankomst in dit plaatsje met een Sahara-achtig duingebied om de hoek. We komen hier even een dagje bij en gaan morgen, met aflandige wind, weer verder. Amsterdam komt steeds dichterbij!

Omslagfoto en foto: © Privéarchief Suzan Huppes