Karma viert kerst op een stormachtige Stille Oceaan

“Er komt net een enorme breker over, zie je. En kijk, een albatros!” Op eerste kerstdag bellen we met Karma en krijgen we een uniek inkijkje in het leven in de roaring fourties. De driekoppige bemanning zeilt op dat moment midden op de Stille Oceaan. “Sinds Nieuw-Zeeland twee weken geleden uit het zicht verdween, hebben we geen enkele boot meer gezien.”

Geen land mee te bezeilen

Voor het decembernummer interviewden we Werner, Oscar en Mitchel voor de start van hun indrukwekkende oversteek van Nieuw-Zeeland naar Chili. Aangezien de stalen tweemaster Starlink aan boord heeft, kunnen we ze nu ze onderweg zijn ‘gewoon’ videobellen voor een update. Op het moment suprême, kerstavond, vertoont het superinternet echter kuren. “Soms doet ‘ie het hartstikke goed en soms is er geen land mee te bezeilen,” mailt Werner via Iridium. “Het is een antenne voor op een camper en op zich kan dat wel, maar bij ons staat ‘ie op de een of andere manier in de verkeerde modus. Om dat aan te passen moet je stabiel liggen- en dat doen we pas over 3.400 mijl weer.”

Stormachtige kerst

De volgende dag krijg ik een berichtje: Karma is weer online. Even later zit ik virtueel in de kajuit van de stalen tweemaster, die zich op dat moment grofweg duizend mijl ten zuiden van Tahiti bevindt. Het is een surrealistische ervaring. Oscar en Werner zitten zij aan zij op de kajuitbank, in reddingvest en zeilpak. Ze zwaaien opgewekt. “Het gaat goed hier aan boord! We zitten midden in een onstuimig gebied; het waait al de hele dag zo’n dertig knopen, met vlagen boven de vijftig. Op tweede kerstdag is het waarschijnlijk weer wat rustiger en kunnen we even bijkomen.”

De mannen zitten er voor de zware omstandigheden toch behoorlijk relaxed bij. “We varen met een derde rif in het grootzeil en een puntje voorzeil,” legt Oscar uit, “en we zeilen een vrij ruime koers.” “Wacht even, er komt net een enorme breker over,” onderbreekt Werner hem. “Ik laat het je zien.” Hij pakt de telefoon op en steekt zijn hoofd de kuip in. De schipper draait het scherm rond, zeewater stroomt over het dek. Ik onderscheid dikke golven achter de zeereling en zie zelfs de albatros die majestueus overzweeft. “Mooi beest, hè?”

Luxe

“Het idee dat je zelfs midden op de oceaan high speed internet hebt is inderdaad fascinerend. Maar onze stroom is beperkt, we willen de motor zo weinig mogelijk laten draaien en Starlink staat meestal uit. We proberen dagelijks even verbinding te maken om het thuisfront te informeren, gribfiles op te halen en het blog bij te werken. Soms gaat dat heel goed, soms werkt het niet en dat is prima. Het is een luxe, want gribfiles en berichten van de walnavigator kunnen we ook met Iridium of via de korte golf binnenhalen.”

“Sinds Nieuw-Zeeland twee weken geleden uit het zicht verdween, hebben we geen enkele boot meer gezien. Ja, eentje op de AIS, op 20 mijl afstand. That’s it.”

Eindeloos niets

Hoewel ik me door dat internet nu heel dichtbij Karma waan, zeilt ze toch echt op het meest verlaten stuk oceaan ter wereld. Tijdens de hele oversteek blijven de drie zeilers meer dan duizend mijl bij het dichtstbijzijnde land vandaan. Hoeveel andere boten hebben ze al gezien? “Nul!” roepen ze in koor. “Sinds Nieuw-Zeeland twee weken geleden uit het zicht verdween, hebben we geen enkele boot meer gezien. Ja, eentje op de AIS, op 20 mijl afstand. That’s it.” Maar die verlatenheid is juist de magie van deze oversteek. Of dat het ook tot de ultieme oceaanoversteek maakt? Werner: “Het is in ieder geval ongeëvenaard. Je ziet: er is niets of niemand. Het is misschien niet per se de leukste oversteek, maar dat eindeloze niets is zó bijzonder. Ik ben enorm aan het genieten.”

“We zijn al twee weken onderweg en moeten er nog vier, of vijf. Het is zó ver.”

Afzien

Maar de enorme leegte en de immense afstand maken het ook een zware tocht. “We zijn al twee weken onderweg en moeten er nog vier, of vijf. Het is zó ver. De hele Stille Oceaan staat vaak niet eens op de wereldkaart aan de muur, maar hij is echt immens uitgestrekt.” Werner staat weer plotseling op. “Even bijsturen,” legt Oscar uit. “De windvaan doet het goed, maar trekt plotselinge overgangen van veel naar weinig wind niet.” “En natuurlijk is zo’n lange oversteek zonder land om te schuilen spannend,” vervolgt Werner als hij weer aan de lage kant op de bank ploft. “Gelukkig hebben we een hele fijne walnavigator, die ons helpt om de meest extreme weerssystemen te omzeilen. Dat gaat best goed, maar het blijven de roaring forties, natuurlijk.”

Maar dat zware weer, daar doen ze het deels ook voor. “We hebben ook een dag of vier achter elkaar licht weer gehad, maar daar zijn we hier niet voor,” zegt Werner. “Met wind onder de 15 knopen zijn we eigenlijk te zwaar en zijn de golven te groot. Dan dobberen we maar een beetje en rollen we wel alle kanten op, dat is erg frustrerend.”

Kerst wordt tenslotte, ook op de Stille Oceaan in stormachtige omstandigheden, gewoon gevierd. “Ik heb voor het eerst van mijn leven met dertig knopen wind een kerstmaal bereid!” lacht Oscar. “Speciaal voor de gelegenheid hebben we een fles wijn meegenomen. En voor nieuwjaar champagne, als de omstandigheden het toelaten.” “Ah, daar is Mitchel voor de wachtoverdracht.” Mitchel zwaait vanuit de voorkajuit terwijl hij zich in zijn zeilbroek hijst. “We bellen over een maandje ofzo wel nog een keer, als we er bijna zijn!”

Afbeeldingen: Werner Toonk, via karmavanstaal.nl