Blog Erik van Vuuren – 2. De Vuurschepenrace

Voor het WK-Offshore liet Erik van Vuuren in Nederland een nieuw Waarschip bouwen. Met duurzame technieken en materialen kwam de W36-Hubo tot stand. Erik vertelt over de aanloop naar het WK.

Vuurschepen Race

De eerste lange offshores races met de W36-Hubo zitten erop! Gefocust en geconcentreerd startte het team vorige week dinsdag (8 mei) in de Vuurschepenrace, die ons vanuit Scheveningen naar het Engelse Harwich bracht. Heel weinig wind bij de start, nauwelijks snelheid en een inschattingsfout door de captain (ik dus) zorgden ervoor dat we niet lekker uit de startblokken kwamen. Is dat belangrijk tijdens een zeilrace die mogelijk 24 uur duurt? Zeker! Een goede start maakt namelijk dat je de tegenstanders letterlijk en figuurlijk de wind uit de zeilen neemt en daarmee je eigen tactiek kan bepalen. Op het moment dat onze tegenstander een koers zeilt waarbij zij de wind in onze zeilen verstoren door voor ons te zeilen, worden wij gedwongen een andere koers te gaan varen.

Glad en lichter

(c) Sander van der Borch/NSR

Kruisend tegen de wind zagen we meteen dat de aanpassingen die we op de W36-Hubo hadden doorgevoerd, onze performance goed deed. We hebben de onderkant van de romp, de kiel en het roer gladder gemaakt en het schip lichter gemaakt. Langzaam zeilden we terug naar de kop en gingen met een goede positie de nacht in. Turend op de digitale klokken die ons onder andere vertellen welke koers we varen en hoe snel we gaan, is concentratie een must. Het gevaar voor vermoeidheid ligt dan ook op de loer. Daarom is ons 8-koppige zeilteam opgedeeld in 4 koppels en heeft ieder een buddy. Ieder koppel heeft daarmee de verantwoordelijkheid dat één persoon volledig geconcentreerd de snelheid van de W36-Hubo in de gaten houdt. Gaat de ander dan comfortabel slapen? Niet echt, het is maar hoe je het bekijkt. Het kan zijn dat je ogen gesloten zijn terwijl golven, kou en regen je gezicht teisteren of dat je onderdeks in een hoekje van het schip gepropt ligt om daarmee het schip de ideale trim te geven. Het verlangen naar je bed thuis is dus immer aanwezig!

Puzzelstukjes

Gedurende de nacht gingen we hard, erg hard. UK/De Vries sailmakers heeft voor ons een speciaal zeil ontwikkeld die op bepaalde koersen extra vermogen toevoegt aan de W36-Hubo, een experimenteel zeil waarvan we niet wisten hoe deze zou gaan presteren. Maar hij werkt als een raket, schitterend! Aangezien de concurrentie meeleest, laat ik het hier even bij, maar we zijn er blij mee. Het is overigens meer dan alleen prima zeilen, alle technische aspecten van de boot moeten zeer secuur op elkaar zijn afgestemd en dat zijn allemaal puzzelstukjes die in elkaar moeten gaan passen. Alles is van tevoren theoretisch bedacht: zaken als de helling van de boot, de stand van de mast en met welk type zeilen we onder welke koers en windkracht varen (we hebben 10 verschillende zeilen). Het wedstrijdzeilen op dit niveau kent ontzettend veel variabelen, voordat het zeilteam alle mogelijke goede en minder goede variaties kent, zijn we in de praktijk vele zeiluren verder. Volle bak er tegenaan dus!

Experimenteren

Aangezien we niet linearecta naar Engeland zeilden, maar een aantal merktekens moesten aanhouden, varieerde de koers regelmatig. Dat gaf het zeilteam veel mogelijkheden tot experimenteren. Zeiltje erop, zeiltje eraf, er weer op en er weer af. Intussen registreren we de verschillen. Niet goed voor het eindresultaat van deze race, maar noodzakelijk om straks in juli tijdens de wereldkampioenschappen te vlammen! Woensdagochtend, we waren ondertussen ruim 12 uur onderweg, waren de weergoden lekker aan het stoeien en de via onze satelliet telefoon verkregen windinfo bleek anders dan wij hadden voorzien. Ook dat vergt weer veel kennis, deze keer van de weermodellen en we hoe aan de hand daarvan de juiste strategie kiezen. Gaan we meer naar het Noorden voor meer wind maar tegelijkertijd een langere afstand, of kiezen we juist het omgekeerde? Afwegingen die de navigator tijdens zo’n race voortdurend bezighoudt. Woensdagavond gleden wij in Engeland over de finish. Met enkele foutjes en door het vele experimenteren, maakte dat we 5e werden van de 20 deelnemende schepen in onze klasse.

Met vlagen

Tevreden met het resultaat ruimden wij de W36-Hubo op en lieten ons in slaap vallen in de taxi die ons naar het hotel bracht. De daarop volgende vrijdag zijn we weer klaar voor de start van de North Sea Race, een zeilrace van ongeveer 190 zeemijl, die doorgaans zo’n 36 uur duurt. Alles uiteraard afhankelijk van de heersende windkracht en windrichting. We konden een dag opladen in Engeland en de nodige klusjes aan de W36-Hubo verrichten voor we weer richting start gingen. Eindelijk was er wat meer wind, ongeveer windkracht 4. De race organisatie had besloten een aantal zeilklassen gelijktijdig te laten starten, aangezien er nu ook Engelse deelnemers waren, werd het een mooi tumult bij de start. We kwamen in goede positie weg en bij het eerste merkteken zaten we direct in de kopgroep. Met hard werken, en ook in deze omstandigheden een beetje experimenteren en volle actie van het team om zo hard mogelijk te gaan. In de avond kon ons speciale zeil er weer op en werd menig concurrent gek van ons, wat gingen we hard! Dat moest ook want gedurende de dag hadden we het moeilijk, de W36-Hubo ging met vlagen hard om vervolgens weer onder de juiste snelheid te duiken, als de windkracht of richting iets veranderde. Daar moesten we aan werken, de juiste communicatie op gang blijven houden om elkaar te stimuleren de juiste standjes van de zeilen te vinden. Heel intensief dus en het vergt veel van de mensen in het team, maar we weten waarvoor we het doen.

Lekker!

(c) Sander van der Borch/NSR

Sturen blijkt op de W36-Hubo geen sinecure te zijn, het schip is enorm gevoelig en vergt uiterste concentratie, soms zelfs teveel en dat maakt dat ons designteam druk doende is om na te denken hoe we dit kunnen veranderen. Ook hierin talloze mogelijkheden. Het roer een millimeter dunner maken, de kiel iets aanpassen, de vorm van één van de zeilen iets aanpassen of moet de bemanning op het schip soms een iets andere positie innemen waardoor het schip beter door de golven gaat, het houdt ons lekker bezig. Over lekker gesproken, we hadden een nieuw merk vriesdroogmaaltijden. Gedroogde pasta, groente, vlees, je kunt het zo gek niet bedenken of er zijn gevriesdroogde maaltijden die voorzien van gekookt water veranderen in een calorierijke maaltijd. Nu deze zakjes op dek kwamen liep het water mij in de mond, eindelijk een hap die lekker rook maar vooral ook lekker smaakte!

De windmachine

Afgelopen zaterdagochtend bereikte wij in koppositie de Nederlandse kust en op het moment dat wij nog 20 mijl naar de finish in Scheveningen te gaan hadden, werd de wind steeds minder. Terwijl ik onderdeks even bijkwam hoorde ik de mannen op dek geconcentreerd doorgaan en elkaar opzwepen om alles te geven. Gaaf, dat is wat een captain graag hoort en ziet.Als eerste in onze klasse passeerden wij de finish, goed gevaren mannen! Maar toen besloot Neptunus een kwartje in de windmachine te werpen en konden al onze concurrenten, die op handicap later dan ons mochten finishen, met veel meer wind de finish bereiken.

Desastreus

Op berekende tijd was de einduitslag daarmee desastreus en dat is frustrerend maar iets waar niemand wat aan kan doen. We continueren waar we al maanden hard mee bezig zijn: de vele puzzelstukjes verder ineen blijven leggen en doorgaan zoals altijd. Met dezelfde passie, kennis en doorzettingsvermogen gaan we overmorgen de korte baan wedstrijden voor de kust van Scheveningen varen. Van vrijdag tot en met zondag maken deze wedstrijden deel uit van de North Sea Regatta en daarvan zullen jullie volgende week het verslag ontvangen.

Een ieder mooie pinksterdagen en veel genot gewenst; wij gaan verder met de W36-Hubo, onze trots!

Groet,
Erik van Vuuren
Teamcaptain W36 Hubo

Omslagfoto: Sander van der Borch/NSR