Bart de Haan (32), Daan Lammers (38) en Remy Oomens (32) varen al een aantal jaar internationale wedstrijden in de razendsnelle 18ft Skiff. Maar dan besluit Bart om er anderhalf jaar tussenuit te knijpen; op wereldreis met een Toyota Landcruiser naar Tokio. Hoe gaat het team daarmee om? En hoe moet het met de droom om het WK in Sydney te varen?
Het is een gezellige boel in de video-call met Team Laméco. Bart bevindt zich in een prachtig Turks duinlandschap en doet zijn verhaal vanuit zijn Landcruiser. Remy zit een biertje te drinken op een terras op het zonnige Malta. En Daan, gekleed in een wit overhemd, heeft er net een kantoordag in Eindhoven op zitten. Samen vormen zij sinds 2018 Team Laméco, het enige Nederlandse 18ft Skiff-team dat er is.
Zonder remmen
Wat maakt de 18ft Skiff zo bijzonder? Daan, de voorste man in de boot, neemt het woord. “Eigenlijk is het antwoord heel simpel. Het is een van de snelste boten die er zijn. Daarbij is het een boot waarmee je jezelf ontzettend veel pijn kunt doen als je het verkeerd doet,” zegt Daan. Hij vergelijkt varen op de 18ft Skiff met mountainbiken van een gletsjer af, zonder remmen.
Bart – bediener van het grootzeil – benoemt het teamwerk op de 18ft Skiff. “Het vette is dat je het met z’n drieën doet,” zegt hij, “Dat is heel gezellig.” Maar daar komt ook weer verantwoordelijkheid bij kijken, aldus stuurman Remy, “want als er één een fout maakt, vallen de andere twee ook ‘zonder remmen’ in het water.” De boot is ongeveer zes meter lang en zes meter breed. “Een race-machine,” volgens Daan, “maar niet duurder om te hebben dan een 49er en je zeilt al snel tegen mensen die meerdere Olympische medailles hebben behaald.”
De 18ft Skiff
De 18ft Skiff komt oorspronkelijk uit Australië. De voorloper van de moderne Skiff kwam vanaf 1892 voor het eerst in races voor. Het wordt gezien als het hoogste niveau van varen in kleine boten en is het snelste conventionele enkelrompschip dat niet foilt. De boot weegt 155 kilo en draagt 118 vierkante meter aan zeil. De 18ft Skiff kreeg wereldwijde bekendheid toen het Australische Team Nokia in windstoten van boven de dertig knopen meermaals hun spinnaker zette, en zo een Australische wedstrijd won.
In de zomer van 2018 deed team Laméco mee aan de Grand Prix in Denemarken. Jaarlijks worden er in Europa vier Grand Prix wedstrijden georganiseerd, waarvan er een ook het EK is. “Voor ons was dit een testevenement, om te kijken of we er iets te zoeken hadden,” zegt Bart, “Het was onwijs gaaf om te doen.” Het team werd derde. En zo ontstond in Denemarken de droom om mee te doen aan de zogenoemde JJ, het WK 18ft Skiff zeilen in Sydney. Daan: “Daar zeilen de beste zeilers van de wereld. Als we goed trainen en het materiaal op orde hebben, denken we er over een paar jaar aan mee te kunnen doen.”
Op naar het WK
In de eerste instantie was het plan om in 2023 het WK te varen. In 2019 behaalden ze op het EK in Arco, Italië, de plek voor derde beste Europese team. Tijdens andere Grand Prix-wedstrijden schommelden ze vaak tussen de derde en vierde plek. Remy: “Maar toen kwam het coronavirus opzetten en hebben we niet kunnen trainen. Daarbij besloot Bart om anderhalf jaar weg te gaan.”
Want hoe is dat, als je teamgenoot er voor langere tijd vandoor gaat? Remy zegt: “Bart moet vooral doen wat hij wil. Ons hele leven draait niet meer om zeilen; geluk staat voorop.” Remy en Daan zien het als uitdaging om ervoor te zorgen dat wanneer Bart terugkomt, alles qua materiaal in orde is. “Als we tussendoor een kans zien om te kunnen trainen of een wedstrijd te kunnen varen, dan doen we dat. Maar vooral: wanneer hij terugkomt staat er een gespreid bedje voor hem klaar en gaan we aan de bak,” zegt Remy.
Een teamgenoot vertrekt
Zeven maanden geleden vertrok Bart met zijn vriendin Annelouc in hun Landcruiser richting Japan. Onderweg ondersteunen ze een aantal duurzame projecten en schrijven ze over hun reisverhalen. Of ze Japan ooit gaan halen is momenteel met de COVID-19 pandemie onzeker. Deze zomer bevonden ze zich in Italië, toen daar ook het EK 18ft Skiff gevaren zou worden. Team Laméco greep hun kans en schreef zich in voor de wedstrijden.
“We hadden geluk; we reden er letterlijk langs,” vertelt Bart. Twee weken voor het EK zou plaatsvinden op het Gardameer was het nog onzeker of het door zou gaan wegens de coronamaatregelen. Het team had geduld en kreeg het voor elkaar om last-minute de boot paraat te hebben en mee te kunnen doen. Daan: “Helaas hadden we niet getraind. In 2020 waren alle wedstrijden afgelast. Maar het is altijd beter om wel te zeilen dan om niet te zeilen.”
Vliegende carbonsplinters
Het EK ging niet zoals gepland. “We hadden een aantal materiaalupdates nog niet getest. Daarbij ging ik tijdens het optuigen door mijn rug,” zegt Remy. Met een invaller kon Team Laméco alsnog meevaren, maar in de laatste downwind in de eerste race brak de mast doormidden. “De carbonsplinters vlogen in het rond,” verhaalt Bart. Na enig kluswerk werd besloten om hun tweede mast te gebruiken, maar toen brak de onderste verstaging af. Daan: “Dan is het EK wel klaar. Het was geen goeie week.”
Desalniettemin zijn de ambities voor het WK in de toekomst niet afgenomen. “Die stip op de horizon, de JJ in Sydney, is iets waar we alle drie heel graag naartoe willen,” benadrukt Remy. Wanneer Bart terug is zal het team verscheidene wedstrijden afgaan en “hopelijk op het EK een goede prestatie neerzetten,” aldus Bart, “Want naar Australië gaan om achteraan te zeilen, daar doen we het niet voor.”
Beeld: (c) Team Laméco
Tags: Skiff Last modified: 23 november 2021
