Reisverhalen

Vertrekkersblog: Ankerop in de Cariben, op naar Trinidad

15:00

Eindelijk! We gaan na drie maanden ankerop! Het voelt een beetje alsof we na een Nederlandse winter voor het eerst gaan zeilen. Verwachtingsvol, gretig, tegelijkertijd een tikje onwennig. Het anker ligt op ruim 20 meter diepte. De ankerlier moet flink aan de bak om alles wat we hebben, 60 meter ketting verlengd met 30 meter lijn, binnen te halen. Dan draaien we een rondje rond de Shady Lady, Karin en ik zwaaien naar onze nieuwe vrienden. We hebben tijdens de lockdown veel steun aan elkaar gehad. En lol gemaakt. ‘We zien elkaar!’, roept Karin. Dat zal over een paar maanden ergens in de oostelijke Cariben zijn, als we onze reis voortzetten. Eerst gaan we naar Trinidad, voor onderhoud en reparatie, met een stop in de meest zuidelijke baai van Tobago: Bon Accord.

We hijsen de zeilen. Als de oostenwind niet meer wordt verstoord door de heuvels van Tobago, gaat de motor uit. Alleen het geklots van het water tegen de romp, het geluid van de wind, wat gekraak van lijnen en blokken, veel meer is er niet. We bomen de fok uit, zetten de bulletalie. De windvaan neemt het over van de autopilot. Het voelt heerlijk.

Wij kunnen naar Trinidad omdat het samen met Tobago één land vormt. Zeilers vanuit andere landen zijn nog niet welkom. De meeste boten in de oostelijke Cariben opteren voor Grenada. Veel Nederlandse zeilers kiezen voor Aruba. Andere orkaanveilige bestemmingen zijn er in de regio in deze coronatijd nog niet. Het orkaanseizoen is inmiddels begonnen. Het weer is anders, meer bewolking, meer buien, meer afwisseling, vochtigere lucht. Hier in de zuidoostelijke Cariben is het nog rustig, afgezien van af en toe een pittig buitje. Maar in de westelijke Cariben en de Golf van Mexico is het hommeles, met alweer de derde tropische storm. Na Arthur en Bertha is het nu Cristobal die met veel wind en regen overlast veroorzaakt. Het is de voorbode van een pittig Atlantisch orkaanseizoen, verwacht het Amerikaanse National Hurricane Center.

Vanuit Tobago volgen Karin en ik de andere Nederlandse zeilers op de voet. Een opvallend verschijnsel bij de vertrekkerslichting 2019: serieuze problemen met de verstaging. Drie boten kwamen er gelukkig in de Cariben achter. Twee andere boten ondervonden het op de oceaan, tijdens de terugtocht, terwijl ook zij vóór de grote reis alle stagen hebben vervangen. Gelukkig zijn er nog geen ongelukken gebeurd. Op facebook wordt druk gespeculeerd over de oorzaak. Ligt het aan het materiaal, de tuiger of aan overbelasting? Of is het toeval? Er zijn nog geen antwoorden, maar die moeten wel komen. Wordt vervolgd…

Op weg naar de Bon Accord Bay genieten wij met onze Catherine van de lome deining en de ruime wind. We zeilen voorzichtig, want tijdens de oceaanoversteek is de putting van de voorstag afgebroken en provisorisch gerepareerd. Met de werkfok en gereefd grootzeil, als melkmeisje gevoerd, naderen we met een aangename vijf knopen de noordkardinaal bij de entree van de door riffen omgeven Bon Accord Bay. De diepte neemt af, 100, 50, 10 meter. We laten de zeilen zakken en motoren verder. Aan twee kanten slaan de golven op het rif. We varen er tussendoor. Het is nauwkeurig navigeren tussen de ondieptes, met zeven routepunten binnen anderhalve mijl. We zien de bodem, mijn blik gaat van de horizon, via de kaart naar de dieptemeter. We steken anderhalve meter diep. Het is 5 meter, 4, dan 3 meter. Ik minder vaart. We naderen een aantal laterale boeien. Ze staan niet op de kaart, maar het is duidelijk: daar moeten we wezen. 2 meter. ‘Het is ondiep!’, roept Karin vanaf de boeg. De piepende dieptemeter bevestigt haar waarneming. Even zakt de diepte tot onder de 2 meter, maar dan naderen we de diepere ankerplek. Vlakbij het parelwitte strand gooien we het anker uit. De bijna-volle maan komt op, boven de palmbomen, terwijl de zon ondergaat. Het kan niet mooier dan dit. Maar dat hebben we tijdens deze reis al vaker tegen elkaar gezegd.

Tags: Last modified: 19 maart 2021
Sluiten