Annabelle en haar vader Herman zijn vertrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Herman doet voor Zeilen iedere maand verslag van de reis.
“Gute Fahrt!” Dat wenst onze Duitse buurman ons als we op 18 juli eindelijk de oversteek over de Golf van Biskaje starten.
Op 7 juli hebben we een kort weervenster gebruikt om de lange overtocht (148 NM) vanuit Cherbourg naar L’Aber Wrach te maken. Plan is om daarvandaan eerst naar Brest te varen en dan de oversteek naar A Coruna te maken. Daarvoor moet je eerst wel een goed weertje hebben en daar komt het wachten om de hoek kijken. Pas na vier lange dagen wachten waarin wij ongeveer elke straatsteen van L’Aber Wrach leren kennen, wagen wij de tocht naar Camaret sur Mer wat iets ten Zuiden van Brest ligt. Na een mooie tocht van acht uur, leggen we onze boot vast in het rustieke Camaret. Nu begint het volgende wachten op het weervenster voor de oversteek van de Golf van Biskaje.
Zee is een heksenketel
Op onze tweede wachtdag vieren ze in Camaret op 13 juli alvast de Franse Nationale Feestdag. Live muziek en een groot vuurwerk ronden het gezellige feest hier af. Na vier dagen wachten, besluiten we dan maar in etappes de Franse kust af te varen. Eerst naar de golf van Morbat en een dag later naar Audierne. Onze passage door de Raz de la Seine verloopt erg onrustig. De zee is er een heksenketel en door de vreemde stroom varen we op sommige plekken zelfs achteruit. Garfield geeft echter geen krimp en na geduldige acht uur varen lopen we als gepland bij hoog water de haven van Audierne binnen.
Au revoir la France
Om zes uur de volgende ochtend gooit onze norse Duitse buurman onze trossen los. Vroeg opstaan is blijkbaar niet zijn sterkste kant. Hij wenst ons desonanks netjes “Gute Fahrt”. Het is windstil als we vertrekken voor de beruchte oversteek over de Golf van Biskaje. Pas na een uur of zes varen steekt er een bruikbaar windje op en kan de motor uit. Bij vlagen van 25 knopen wind zeilen we de pikdonkere nacht door. De wind blijft zo tot de volgende middag en dan moet de motor opnieuw aan. Het wordt vrijwel windstil en over een vlakke oceaan wordt de afstand tot A Coruna per uur kleiner. De oneindige weidte van de oceaan maakt veel indruk op ons allen. Hoe ver je ook kijkt, er is geen boot te zien. Alleen water en water en nog eens water, prachtige luchten en schitterende zonsondergangen.
Ook in de tweede nacht blijft de motor aan en we merken dat het duidelijk warmer wordt. Kort na zonsopgang doemt in de verte het Spaanse vasteland op. Hoera! Ondanks dit duurt het nog tot 8 uur ’s avonds, voordat we na een groots welkom door een dozijn dolfijnen het anker kunnen laten vallen in de baai van Cedeira. Yes, we did it. Een succesvolle oversteek van een berucht stuk water. We zijn echt een beetje trots op onszelf!
De volgende dag varen we door naar A Coruna, waar het wachten in de volgende fase gaat. Over drie dagen verlaat ons tijdelijke crewlid Hanna, dat ons drie weken begeleid heeft. Een dag later landt de vlucht waarmee mijn vrouw en zoon naar A Coruna komen, om ons voor de volgende drie weken gezelschap te houden. We bereiden de boot voor en doen groot boodschappen voor de hele familie. Na aankomst van de rest van de familie gaat het wachten weer verder omdat de bagage onderweg ergens verdwenen is.
Kunnen wachten is blijkbaar de belangrijkste eigenschap die je als zeiler moet hebben. Er is altijd te veel wind, te weinig wind of wind uit de verkeerde richting. Wachten op hoogwater, de kentering van het tij of domweg je bagage… Nadat deze de volgende dag laat aankomt vieren we aansluitend drie mooie weken gezamenlijk vakantie en bezoeken de Spaanse Rias, waar we veel andere Nederlandse zeilers ontmoeten. It’s a small world, ook hier in het verre zuiden!
