“Definitief?”, probeert Floris een laatste keer. “Ja, definitief”, zegt Ivar overtuigd. Na maanden wikken en wegen, hakken we vandaag de knoop door: we gaan niet naar Azië. Vrolijk worden we er niet van, we waren er graag naartoe gezeild. Het jaar dat we er eigenlijk voor uittrokken, brachten we vanwege de pandemie door in Nieuw-Zeeland. Toch hoopten we daarna Indonesië kort te bezoeken, als tussenstop op weg naar Zuid-Afrika. Helaas is inklaren voor zeilers daar té duur en ingewikkeld voor de beperkte tijd die we hebben. We hebben namelijk nog een flinke tocht voor de boeg. In Zuid-Afrika is het rustig, terwijl het orkaanseizoen in de zuidelijke Indische Oceaan dichterbij komt. “Nu hebben we wél tijd voor de exotische eilanden tussen Australië en Indonesië”, relativeert Ivar. We zijn benieuwd naar wat we daar aantreffen – plekken waarvan zelfs Australiërs amper hebben gehoord.
Big Brother
Big Brother is watching you
“Lucipara 2, this is the Australian Border Force”, klinkt het plotseling uit de marifoon. Ivar beantwoordt de oproep, terwijl een vliegtuig met veel lawaai laag over onze boot scheert. “Our home port is Amsterdam. There are two persons on board.” Darwin ligt vlak achter ons en twee ABF-officials zijn voor vertrek nog bij ons aan boord geweest. Alle vragen hebben we toen al beantwoord. Maar daar blijft het niet bij: ook de dagen erna krijgen we bezoek van een vliegtuig en patrouilleschip van de Australische kustwacht. Uiterst beleefd stellen ze opnieuw dezelfde vragen, waarop wij – net zo beleefd – dezelfde antwoorden geven. “Big Brother is watching us!”, lacht Ivar. “Ja, Fort Australië wordt goed bewaakt”, reageert Floris.
Een welkome tussenstop
Ashmore Reef vanuit de mast
Op dag vijf verschijnt een groene vlek op de plotter: Ashmore Reef. Al zijn we in de buurt van Indonesië, het rif hoort nog bij Australië. Het ligt grotendeels onder water, maar biedt wel beschutting tegen de oceaandeining. Er zijn zelfs meerboeien. “Daar gaan we mijn verjaardag vieren!”, juicht Ivar. Het is even puzzelen waar we de beschutte lagune in kunnen, maar dan zien we brekende deining die de ligging van verraderlijke riffen markeert. ‘s Ochtends varen we door de ingang, langs een gigantisch ABF-patrouilleschip. We volgen een betonnen geultje naar de meerboeien en zijn blij dat we niet meer schommelen. Even later komt er een rib naar ons toe gescheurd met daarop drie officials. Ze leggen ons uit waar we wel en niet mogen komen. Het hele gebied is een natuurreservaat, dus ze treden streng op tegen illegale visserij. Overtreders worden gearresteerd en hun schepen verbrand. “Laat die vislijn maar even zitten”, fluistert Floris tegen Ivar.
Onbewoond?
Duizenden vogels op Ashmore Reef
Terwijl we de kajak oppompen, zeilt een Amerikaanse boot door de pas. Als ze veilig aan een meerboei liggen, peddelen we langs. “Komen jullie vanavond eten? Ik ben jarig”, glundert Ivar. “Onze opstapper ook,” lachen ze, “dus wij nemen taart mee.” We verbazen ons over het toeval en kajakken verder. Even later verkennen we een onbewoond eilandje verderop. We peddelen naar een zandbank, trekken de kajak op het droge en gaan lopend verder. Eenmaal daar komen we superlatieven tekort. “Onbewoond, zei je toch? Moet je eens kijken!”, grapt Floris. Duizenden vogels zitten in ondiep water, tussen de struiken en op het strand. Ze cirkelen boven ons hoofd – net zo nieuwsgierig naar ons, als wij naar hen. Op nestjes zitten donzige kuikens van fregatvogels, genten en sternen. Verrukt observeren we de niet ophoudende luchtbrug van ouders die eten naar hun kuikens brengen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over roofdieren en zullen in hun leven maar weinig mensen tegenkomen. “Wat een bijzondere plek om m’n verjaardag te vieren, zo midden in de onaangetaste natuur”, mijmert Ivar.
Rollend westwaarts
Het volgende eiland in de Indische Oceaan is 1.000 mijl verderop. Onze tocht begint op een vrijwel vlakke zee met nét genoeg wind om onze gennaker te vullen. We maken niet veel mijlen, maar zijn tevreden met alle beetjes die we vooruitgaan. Na een dag trekt de zuidoostelijke passaatwind aan tot een knoop of twintig en komen we steeds meer uit de golfluwte van ‘t Australisch vasteland. Een zuidwestelijke deining loopt dwars op de zuidoostelijke windgolven. Gevolg: we rollen. Is dit een voorproefje van de omstandigheden die de zuidelijke Indische Oceaan berucht maken? Constant schommelen we, soms onderbroken door een grote schuiver. Naar de wc gaan, zitten, koken en zelfs slapen: álles kost moeite.
Rustig weer onderweg naar Birthday Island
Het is oncomfortabel, maar hard gaat ‘t wel. Ook de zeestroming helpt: we hebben een dikke knoop stroom mee, waardoor we etmaalafstanden van ruim 170 mijl maken. Zullen we op tijd aankomen om Floris’ verjaardag aan land te vieren?
Birthday Island
Flying Fish Cove Christmas Island
“Christmas Island? Toen Captain William Mynors in 1643 langs dit eiland zeilde, was het Kerst. Voor ons is het Birthday Island!”, grapt Ivar. Het is gelukt. Met het eerste daglicht op Floris’ verjaardag komen we op de enige ankerplaats aan: Flying Fish Cove. De havenmeester vraagt ons nog even te wachten op een vrachtschip dat fosfaat gaat laden. Daarna kunnen we aan een meerboei. Er is nauwelijks deining en de groene omgeving nodigt uit tot een verjaardagwandeling.
Zo gezegd, zo gedaan. Nadat we hebben ingecheckt volgen we een wandelroute door het bos, steil omhoog naar een uitzichtpunt. Onderweg moeten we oppassen dat we niet op rode krabben stappen. Duizenden knabbelen er aan gevallen boomblaadjes. “Als het orkaanseizoen begint, migreren ze allemaal naar zee”, weet Floris. “De wegen worden dan afgesloten voor rode krabbenlawines!”
Rode Krabben van Christmas Island
Geen idylle
Vanaf het uitzichtpunt kijken we over de baai waar Luci ligt. Een gigantische fosfaatoverslag verstoort het pittoreske plaatje. “En vergeet de gevangenis niet”, maant Floris. “Hier worden buitenlanders opgesloten die illegaal naar Australië zijn gekomen of van wie de verblijfsvergunning is ingetrokken.” “Niet elk tropisch eiland is even idyllisch”, concludeert Ivar.
Dat blijkt ook de volgende dag. We gaan op stap met twee Australische zeilers die hier een halfjaar werken. Terwijl we honderduit kletsen over zeilen, verre bestemmingen en duurzaamheid, laten ze ons alle uithoeken van het eiland zien. We wandelen door oorspronkelijke bossen, langs indrukwekkende watervallen en over prachtige stranden. Maar ook daar schrikken we: bizarre hoeveelheden plastic drijven in zee en bedekken grote delen van het strand. Kokoskrabben scharrelen tussen de troep. We vullen elk een grote vuilniszak, al beseffen we dat het probleem van plasticvervuiling bij de bron moet worden aangepakt.
Overal plastic
Toch een beetje Azië
Onze nieuwe Australische vrienden begrijpen ons routedilemma: zeilen betekent keuzes maken. “Maar ook hier vind je een stukje Azië, hoor. We zijn maar 200 mijl bij Java vandaan en er is hier veel Aziatische cultuur!” Om hun woorden kracht bij te zetten, laten ze ons de moskee, islamitische begraafplaats en kleine tempels verspreid over het eiland zien. De winkels worden gerund door Aziaten en ze verkopen allerlei lekkers van hun continent. “Zo snuiven we toch een beetje Aziatische cultuur op”, lacht Ivar. “Ik heb geen spijt van onze routekeuze en verheug me nu al op de rest van de Indische Oceaan!”
De moskee op Christmas Island
Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna, Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.
Tags: Sailors for Sustainability Last modified: 3 januari 2023
