Ruzie op het Noord-Oostzeekanaal

Matthijs Kloek voer in de zomer van 2019 met zijn Kittiwake naar de Oostzee, met aan boord zijn gezin, cavia’s en een scheepskat. Onderweg krijgen ze het aan de stok met de kanaalautoriteiten. Wat zou jij doen?

Mist

Dikke nevelslierten glijden over het water. Terwijl de vogeltjes beginnen te zingen luister ik met een schuin oor naar de marifoon. De Kanalautorität is niet van de VHF af te slaan en legt verderop de pleziervaart stil wegens onvoldoende zicht.  Helaas treft ook ons dit lot: bij Burg maant de veerman ons het schip aan een werksteiger aan te leggen en af te wachten tot de mist optrekt.

Scheepskat

We leggen ons met vele lijnen vast, want het kanaal is niet erg breed en we zijn beducht voor de zuiging van de grote vaart. Die angst blijkt niet ongegrond: wanneer een forse kustvaarder ons passeert wordt het water gorgelend onder het schip weggetrokken. Op de landvasten kun je gitaar spelen en de bolders kraken huiveringwekkend. Gelukkig ziet de veerman ons probleem en geeft aan dat we in de optrekkende nevel verder mogen.

Der verrückte Holländer

De veerman bij Hochdonn denkt daar anders over. Aanvankelijk rustig geef ik aan dat we niet nogmaals aan de kant willen liggen, maar best stil willen gaan liggen. De veerman gaan niet akkoord. Dreigend vaart een pont op ons af om de woorden kracht bij te zetten. Dat verhardt de toon van de conversatie. Om Reve te parafraseren: het werd een kwestie van luid spreken om iets duidelijk te maken.

Vuurtorentje van de havenmeester in Mönkeberg

Het lijkt mij verstandig mediation bij de Kanalautorität aan te vragen voor de boel verder escaleert. Ik stel voor dat de Kanalautorität de grote vaart sommeert niet harder dan 2 knoop te varen, dan leg ik wel aan. “Das ist ausgeschlossen, Sie verstehen gar nichts davon!” schakelt mijn gedisciplineerde gesprekspartner moeiteloos van Engels over naar zijn moederstaal. Bijna word ik ‘der verrückte Holländer’ genoemd, een kwalificatie die mijn broer in de periode dat hij op charters voer ooit ten deel viel, de ochtend nadat hij een gezelschap Duitsers ’s nachts vergeefs had proberen te overtuigen van de kwaliteiten van het door hem ruimhartig geconsumeerde Muier Schipperbitter.

Kittiwake

Vrede

Ja duh, ik zie de utopie van mijn voorstel ook wel, maar ik wil geen schade. Dus mijn tweede voorstel is dat hij verklaart alle schade aan ons schip te zullen vergoeden. De combinatie van voorstellen brengen enige moedeloosheid bij de mediator maar gelukkig ook beweging: twee kilometer verderop is een ankerplaats en als we beloven daarheen te varen, mogen we er voor anker. Een uitstekend plan waar iedereen behalve de veerman mee kan leven. Op trillende benen vaar ik voor hun pont langs bevreesd alsnog naar kant of kelder geduwd te worden.

Als wij op de Weicheplatze ten anker gaan trekt de mist spontaan op – een pesterijtje van de weergoden. Klaarwakker door de enerverende gebeurtenissen zetten we koffie en bakken een stapel pannenkoeken, halen het anker op en genieten kalm verder varend van het goede dat het leven ons biedt: een zonnetje, wat scheepvaart, de groene oevers, en een paar keer een duik om het slaperige lijf nieuw leven in te blazen.