Flessenpost Black Moon: steigerpraat

Eind juli 2020 zijn dertigers Greetje Tops en Niels Eikelboom uit Nederland vertrokken met Black Moon, hun Taling 33, voor een wereldreis. Iedere drie weken ontvangt de redactie van Zeilen hun flessenpost, met daarin alle avonturen en uitdagingen.

Ik draai de kraan vol open en prop mijn kluskleren in de tas. In no time stoomt het douchehokje. Er is maar één haakje dus drapeer de badhanddoek maar over de deur. Wat een gedoe, denk ik nog even totdat ik onder de hete straal stap. Tranen springen in mijn ogen van geluk. En ondanks dat de hokjes aan weerszijden bezet zijn, kan ik een grinnik niet onderdrukken. Wát een sen-sa-tie! Een warme douche sinds anderhalf jaar is bijna niet te beschrijven. Het voelt als een volwaardige spa-dag in vijf minuten.

Oké, ik ben er misschien wel iets langer onder blijven staan – schaamteloos de wachtrij negerend. De laatste warme douche was in Panama. Het is dus ook anderhalf jaar geleden dat Black Moon in een marina lag. Bizar om me te realiseren dat we al die tijd op het anker hebben vertrouwd. Nou ja, er zaten wel wat slapeloze nachten bij. Maar we liggen er niet alleen voor de spa hoor, of toch wel? Maantje krijgt een welverdiende wellness week!

Op de steigers

“Ze ziet er prachtig uit zeg,” hoor ik zowat om het kwartier in verschillende Engelse accenten. Locals, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, zelfs een paar Nederlanders die onze nationaliteit niet meteen konden raden. Nee, helaas hebben we nog altijd geen nieuwe vlag gevonden. Overal om ons heen staan bosjes mensen te kletsen. “Oh ja, ook dat is het marina-leven,” verzucht ik naar Niels. Werkelijk iedereen groet elkaar. Bula hier, Bula daar. Er is geen ontkomen aan en het werkt ook aanstekelijk. “Koffie dan maar?” Of je boot nu aan een steiger ligt of in de steigers staat, er is altijd tijd voor het steigerpraatje: wat is het boottype, waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe, wat gaan we klussen? Met een inmiddels druipende kwast in mijn hand probeer ik duidelijk te maken dat we toch echt even door moeten werken nu de zon nog schijnt. “Ah joh, Fiji-Time!” wordt dan vaak als excuus gebruikt om het gesprek nog even op gang te houden. “Enne, wat voor verf gebruik je eigenlijk?”

In de steigers

Black Moon gaat voor zeven dagen in de steigers. We hebben een klussenlijst voor zeker vijf dagen, dus dat geeft wat speling. Maar iedereen met een boot weet: ga je het een repareren, dan gaat het ander kapot. Vandaar de marge, hoe marginaal ook. We staan net op het droge en al gauw vallen de twee reservedagen in het water. En ziedaar, de wellness week wordt verrijkt met een modderbad. Onze slippers maken slurpgeluiden wanneer we met schuurmachine, schildertape, kwasten, poetsdoeken en ladders dagenlang rondjes om de boot maken.

Staande boot

In eerste instantie denken we op een mooie plek te staan, vlak bij het douchegebouw. Als wonen op een drijvend huis al niet avontuurlijk genoeg is, dan is wonen op een staande boot – om het zo te zeggen – uitdagend. Gereedschap en reserveonderdelen die bed en banken grotendeels bezetten. Je kont niet kunnen keren. Alle luiken neurotisch afsluiten om kakkerlakken, ratten en muggen buiten te houden. Ook het toilet en de wasbak aan boord zijn afgesloten, dus de ladder en het badhuis worden dag en nacht gebruikt. Gelukkig is het niet ver lopen. Maar helaas maakt iedereen gebruik van dat badhuis en komt iedereen dus langs, jawel, onze boot. “Hard aan het werk?” Ik knik. “Zeg, ik vroeg me af …”

Kleinste in de rij

Natuurlijk kunnen steigerpraatjes hartstikke gezellig zijn en zelfs voordelig uitpakken. Zo zitten er tussen alle ongevraagde adviezen ook wat goede bij en via via worden er zelfs motoronderdelen per vliegtuig voor ons meegenomen. Dat scheelt wekenlang wachten! Al die positieve aandacht maakt ons nog trotser dan we al zijn. Black Moon is dan wel de kleinste in de rij, maar is ook het verst van huis. Door al die steigerpraat merken we dat de meerderheid uit Australië en Nieuw-Zeeland komt. Niet heel gek, want het ligt op slechts een of twee weken afstand varen. We hadden het ons nog niet gerealiseerd dat dit vaak seizoenscruisers zijn, ze zijn op zomervakantie, zeg maar. Ze liggen in de marina omdat ze het zich kunnen veroorloven en gaan drie keer per dag buiten de deur eten, uiteraard op de marina, met uitzicht op de steiger. Wanneer ik in het badhuis het dagelijkse afwasje sta te doen, blijkt dat dat ook een uitgelezen moment voor een steigerpraatje is. Na oktober begint het cycloonseizoen weer, dus voor die tijd moeten ze terug zijn. En wij door. 

Koerswijziging

“Nee, we gaan niet naar Nieuw-Zeeland en waarschijnlijk ook niet meer naar Australië,” hoor ik Niels tegen de zoveelste passant op badslippers zeggen. Ik merk dat we onze koerswijziging al aan vreemden vertellen, zonder dat we het samen officieel hebben besloten. Het nieuwe plan is in de tussentijd meer gaan leven en we voelen dat het een goede beslissing voor ons is. Tijdens een klusbiertje hakken we de knoop door. We gaan op de Middellandse Zee onze Yachtmaster doen, bijvoorbeeld in Griekenland of Kroatië. Het originele idee was om dit in Australië al te gaan doen, maar het lijstje met nadelen is vele malen langer dan de voordelen. Bijvoorbeeld de hoge verblijfkosten; een week in een marina is leuk, maar dat moeten er geen maanden worden. Dan maar weer de vertrouwde emmer met koud water. 

De aller-aller-allerlaatste 

Ook besluiten we dit jaar al door te zeilen naar Indonesië, via de volgende drie bijzondere eilanden: Vanuatu, Solomon en Papua New Guinea. Deze omweg betekent wel dat we er soort van doorheen moeten haasten. We zijn dan wel buiten cycloongevaar, maar ook daar krijgen we met uitdagende weersomstandigheden te maken. Tot aan de Middellandse zee is het zo´n 5.000 mijl varen. Kortom: we kunnen maar beter zo snel mogelijk vertrekken. Nog één laag verf en dan kunnen we weer te water. En vooruit, nog een aller-aller-allerlaatste warme douche. Ik klim over de boeg, haal de voorspring aan en loop de steiger af richting het douchegebouw. Onze plek is inmiddels weer ingenomen. “Bula, wat een mooie boot zeg, vertel eens….”

Tekst en beeld: Greetje Tops. De vorige Flessenpost vind je hier. Je kunt de vertrekkers ook volgen via instagram.