Reisverhalen

Blog Black Moon – Lanzarote

09:00

‘Oef, ik heb er wel een katertje van hoor’, kreun ik terwijl ik me nog een keer om wil draaien. Niels springt vroeg uit de veren en loodst me door de dagtaken heen: alles zeevast zetten, water tanken, boodschappen doen en als laatste de dinghy wegstouwen. Vanmiddag zetten we zeil richting de Canarische eilanden. Na wat twijfel besluiten we eind oktober dan toch Porto Santo te verlaten. Dit kleinste eiland van het Madeira-archipel was werkelijk geweldig. Stel je eens voor: een Corona-vrij eiland! Daarnaast hebben we er leuke mensen vanuit heel Europa ontmoet. En de avond voor vertrek was het misschien iets té gezellig. Dus dat katertje is tweeledig…

Visjes voeren

Ciao Lanzarote

‘Laten we alvast een rif in het grootzeil zetten’, oppert Niels terwijl het maanlandschap sneller dan verwacht achter ons verdwijnt. Tegelijkertijd verdwijnt ook de zon en neemt de wind alsmaar toe. ‘Goed idee, maar het zou toch halve wind worden?’, reageer ik. ‘En minder hoge golven?’, vervolg ik. Nadat het rif staat en Black Moon nog steeds scherp aan de wind zeilt – wat niet per se haar favoriete koers is – is het eindelijk tijd voor het avondmaal. Niels’ favoriet: gebraden kip. Gezien de omstandigheden dit keer kant en klaar en inmiddels afgekoeld. Maar geen beide heeft noch zin noch puf om het op te warmen. Als twee hongerige wolven eten we de kippenpootjes zo uit onze vuistjes. Vervolgens duikt Niels te kooi en even later ik over de reling. Dit keer was de kip iets minder koud. ‘Smakelijk eten visjes’, mompel ik en neem dan maar een droge rijstwafel…

Nog meer reven

Aankomst bij Lanzarote met zonsopkomst

Ons maantje bruist de nacht door, we zetten een tweede rif. ‘We gaan nog te hard’, zegt Niels en stippelt een nieuwe route op iSailor uit. ‘Met deze snelheid komen we anders midden in de nacht aan’. We besluiten het derde rif maar gelijk over te slaan, doeken het hele grootzeil op en reven zelfs het voorzeil een beetje. De slingerkooi wordt om de beurt bezet gehouden. Niks geen wachtsysteem van drie uur op, drie uur af. Slapen wanneer je kan en wanneer dat lukt. Jammer genoeg zijn de golven nog steeds hoog en kruisen elkaar af en toe en dat is met een lagere snelheid des te vervelender. SPLASH! Weer een plens zout water in de kuip. We verleggen onze koers steeds zuidelijker. Na drie nachten komen we met zonsopkomst op het zuidelijkste puntje van Lanzarote aan. Weer een mijlpaal!

Playa vs Marina

Zonsondergang op Playa Papagayo

De vele playa’s om te ankeren lonken ons, maar we moeten even tactische keuzes maken. We duiken eerst de haven in zodat we zwart op wit hebben staan wanneer we op de Canarische eilanden zijn gearriveerd. Vlak voor vertrek lazen we dat er vanaf medio november een Covid-test wordt vereist, mits je er al meer dan twee weken bent. En nu we dan toch in de haven liggen – met een bootwinkel op loopafstand – kunnen we net zo goed wat klusjes doen. Als we nog in Nederland zouden zijn zou Black Moon nu in winterslaap gaan en een motoronderhoud krijgen. Maar dit jaar is geen spraken van ‘het einde van het seizoen’, we gaan juist door en hoe! Bovendien heeft de motor dit jaar al 300 uren gedraaid en hadden we in Engeland hele slechte diesel. Dus hoog tijd voor een grote beurt. Olie verversen, dieselfilters vervangen, impeller controleren, waterreservoir schoonmaken, etc. Natuurlijk werkt de oliepomp niet naar behoren en gaat er weer een cruciaal onderdeeltje van de filter kapot, waardoor we de hele dag zoet zijn.

Mede-cruisers

Beachvolleyballen met medecruisers

Amper twee mijl verder droppen we het anker bij Playa de Papagayo. We ontmoeten er een aantal mede-cruisers; sommige die we al eerder ontmoet hebben, anderen die we alleen nog via sociale media kennen. Het wordt een gezellige bedoeling met hoofdtaken als snorkelen, beachvolleyballen, speervissen, drijvende etentjes, bordspelletjes, etc. Zo ontdekken we een onderwatermuseum waar veel gedoken wordt. Echter, het water is hier zó helder dat we het met onze snorkels erop wagen. Zodra de duikschoolboot weg is, racen we er met onze dinghy’s naar toe en gaan met z’n allen kopje onder. We zien niet alleen bijzondere beelden omringd door ontelbare vissen, maar ook een aantal angel sharks.

Buddyboten

Black Moon achter anker op Playa Papagayo

Tussen alle festiviteiten door loopt iedereen met dezelfde prangende vragen: Gaan we de grote oversteek nog steeds maken? De Canarische eilanden is namelijk de laatste stop in Europa. En als je eenmaal vertrekken bent, kun je niet meer omkeren… Zo ja, dan vervolgen er nog meer vragen. Kunnen we nog steeds via de Kaapverdische eilanden? Hoe zit het met de Covid-tests in Kaapverdië? En moet zo’n test ook als we ruim drie weken op zee hebben gezeten als we direct oversteken? Is Suriname economisch gezien nog wel een goede keuze? Hoe zit het nu met uitklaren uit Europa? En dan hebben we nog niet eens naar de weervensters gekeken. In deze tijd is die factor ondergeschikt geworden. Raar, maar waar.

De vele vragen passeren een paar keer de revue; ook online met andere cruisers die vlak achter ons of voor ons liggen. ‘Misschien is het fijn om te buddyboten?’, oppert iemand. Schijnveiligheid waarschijnlijk, maar het idee staat ons wel aan. Met z’n tweeën weet je namelijk meer dan alleen, dus wisselen we de verschillende scenario’s uit. Maar eerst gaan we nog een ander Canarisch eiland ontdekken. Nu we hier toch zijn!

Eind juli 2020 zijn Niels en Greetje uit Nederland vertrokken met hun Black Moon, een Taling 33, voor een wereldreis. Hun eerlijke columns gaan over dromen, avonturen en confrontaties. Reis je mee?

Volg het stel via Facebook of Instagram

Tekst: Greetje Tops | Foto’s: Persoonlijk archief

Alle andere blogs van het stel vind je hier!

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten