Blog Black Moon – De Surinamerivier #2

Dit is het vervolg op Blog Black Moon – De Surinamerivier #1

Het kritische punt

“Lief,” roep ik opnieuw zo rustig mogelijk. “Uhh, we krijgen zo dadelijk een splitsing en vervolgens een scherpe bocht”. We kunnen dan nog wel vallen (ruime wind), maar we kunnen niet de héle rivier afzeilen. Uiteindelijk moeten we de fok indraaien en op de motor verder. “Ja, ja, ik ben bezig…” Een paar minuten later komt hij verslag uitbrengen. Er blijft lucht in het systeem komen. Aangezien de filters vervangen zijn, kan het daar niet aan liggen. Maar de luchtbellen zijn wél steeds opnieuw in de eerste filter te zien. Ondertussen neem ik de splitsing en laat de fok vieren. We zeilen halve-tot-achterlijke-windse-koers (wind van de zijkant tot schuin van achteren) en naderen het meest kritische punt. Het punt dat niet meer te bezeilen is. En dat met flinke stroom tegen.

Terwijl in mijn ogen lichte paniek af te lezen is, zie ik in Niels’ ogen ineens lichtjes verschijnen. Hij verdwijnt weer uit zicht. In mijn hoofd speelt de tune van McGyver af, wanneer hij enthousiast dingen roept en vervolgens vraagt om de motor te starten. “Hij loopt goed!”, roep ik verbaasd. Vragen. Ik heb heel veel vragen! Trots vertelt hij over de bypass. Hij heeft de slang tussen de pomp en filter 1 direct op de dieseltank gezet, waardoor filter 1 omzeild wordt. De slang blijkt namelijk van binnen versleten te zijn (ouderdom of door het schavielen) en pakt lucht wanneer de diesel door de filter geperst wordt. Door het direct op de tank te zetten, is de druk eraf. Geen definitieve oplossing, want die filter zit er niet voor niets, maar voor nu een prima thuiskomertje!

Eindstation

“Ik duik even te kooi, goed?” Nu de dieselmotor op niveau blijft is onze interne brandstof ‘adrenaline’ gedaald en komt de vermoeidheid boven drijven. “Natuurlijk”, zeg ik en vaar geconcentreerd de rivier af. Het is inmiddels 16.00 uur en naderen het gebied ‘Waterland’. Over een paar uur komen we bij het eindstation: Waterland Marina & Resort. Het tij is op allerlei fronten gekeerd. We ruimen een beetje op en kleden ons om voor het ontvangstcomité. Al wachtend tot de laatste bocht tuffen we voorbij de jungle met kwetterende vogels erin en aasgieren erboven. In de verte zien we de enkele aanlegsteiger zien met een paar prikkers eraan. Getoeter en gejuich. White Pearl, die ons halverwege hadden ingehaald, is de dag ervoor gearriveerd. En Schorpioen, die we in Las Palmas ontmoet hebben, is direct vanuit daar naar Suriname gegaan en zijn er dus al een poosje. We leggen aan. De motor gaat uit. We zetten voet op vaste grond. De champagne gaat open!

Inklaren in Suriname

Nu was ik van plan om nog een heel verslag te doen over het inklaren in Suriname, maar dat is te veel om op te sommen. In een notendop: het kost een hele dag en het lijkt erop dat er geen eenduidige behandeling is. Gelukkig kende de taxichauffeur de hele route: eerst naar de BOG, dan naar Consulaire zaken, vervolgens naar de MAS en tot slot naar de Militaire Politie. Tussendoor hebben we Surinaamse Dollars gepind, simkaartjes gekocht, wat vers waar gehaald, het hoofdkantoor van de Marina bezocht (waar ook dieselslangen verkrijgbaar zijn!) en op de terugweg verse roti voor de hele groep meegenomen. Een slopende, maar productieve dag.

Vooruit, één leuke anekdote dan: de jongen bij de BOG (Bureau Openbare Gezondheidszorg) vraagt of we in quarantaine zijn verbleven. “Ja, want we hebben 16 dagen op zee gezeten”. Verrast kijkt hij ons aan en zwaait naar zijn collega’s: “Ik heb een leuke!” Of we dat kunnen bewijzen… We tonen het uitklaringsdocument uit Kaapverdië. Hij overhandigt ons het formulier met de gezondheidsverklaring om te ondertekenen en zegt opgetogen. “Maar nu weet ik niet wat ik moet aanvinken wáár je in quarantaine bent verbleven”. We bekijken de opties. “Nou ja, de boot is ons huis, dus doe maar ‘Thuis’.

Buddyboat

Onze buddyboat Philos arriveert een dag na ons. Hoogte- en dieptepunten worden uitgebreid gewisseld. En de dagen erna nog eens. We hebben immers gespreksstof voor weken en raken er niet over uitgepraat. Naast schrijven is dit een fijne manier om alle gebeurtenissen binnen dit immens grote avontuur te verwerken. Ook al zijn we allemaal heelhuids aangekomen, het is niet niks wat we hebben gedaan. Risico’s nemen, keuzes en vooral de gevolgen ervan accepteren, zelfredzaam zijn, primitief leven… Dat laatste lijkt nu overdreven, maar wat is het een luxe om ineens onbeperkt water, walstroom en wifi te hebben. Op zee is niets meer vanzelfsprekend. Bovendien lagen we sinds 3 maanden voor anker om kosten te besparen en moesten daardoor steeds met de bijboot aan wal. Nu stappen we zo van boord het resort in. Correctie: Nu stappen we zo van boord de jungle in!

Lock-down

Het resort, bestaande uit 7 huisjes, is tijdelijk gesloten vanwege de coronamaatregelen. We hebben dus het rijk voor ons alleen: een groot terras, ligstoelen onder een palmboom, een mooi aangelegde tuin omringd door jungle en kano’s om de rivierkreekjes te verkennen. Suriname heeft uit voorzorg een lock-down ingelast; een avondklok en de weekenden. Dit is onze eerste lock-down sinds 6 maanden, of nou ja sinds ooit eigenlijk, maar voor ons is dat alleen maar een gegeven. Het is geen straf om hier opgesloten te zitten. We lopen nog een rondje door deze privé-dierentuin om één van de luiaards te spotten. We zijn immers alweer een week verder. “Het voelt een beetje alsof we terug thuis in Nederhemert-Zuid zijn, maar dan tropisch”, zegt Niels. “Ja, inderdaad, we zijn in Nederhemert-Zuid-Amerika!”

Eind juli 2020 zijn Niels en Greetje uit Nederland vertrokken met hun Black Moon, een Taling 33, voor een wereldreis. Hun eerlijke columns gaan over dromen, avonturen en confrontaties. Reis je mee?

Volg het stel via Facebook of Instagram

Benieuwd wat het stel in het afgelopen half jaar al heeft beleefd? Je leest het hier!

Tekst: Greetje Tops | Foto’s: Persoonlijk archief