Reisverhalen

Blog Black Moon – De Atlantische oversteek #2

09:00

Dag 1 t/m 8 van de Atlantische oversteek van Black Moon lees je hier!

Dag 9, 24 jan, 1.010 nm: Halfway-day

Aan het eind van de ochtend zijn we precies halverwege de oceaan. Dat moet worden gevierd! Ook vandaag zijn we niet alleen; dolfijnen, vliegende vissen en stormvogels zijn van de partij. Het is een rustige zeildag, dus we pakken uit. We draaien muziek en lezen nog wat brieven die we bij het grote afscheid een half jaar geleden meegekregen hebben. Jawel, op dag 3 waren we exact een half jaar op reis. Totaal niet bij stilgestaan die dag. Toastjes met paté, blokjes Hollandse kaas (uit Kaapverdië welteverstaan) met een av’tje erbij… Niets – Meer – Doen. “Of zullen we de halfwinder optuigen?”, oppert Niels. En zodoende wordt het feest omlijst door ons grootste lichtweerzeil.

De halfwinder is een lichtweerzeil van een soort vliegerstof waar je heel alert bij moet zeilen

Dag 10, 25 jan, 1.124 nm: Verveeldag

We vervelen ons. Eindelijk! Ik begon me al zorgen te maken dat er iets abnormaals was met ons. Niet dat we niets te doen hebben, het is meer een gebrek aan motivatie ervan. Er ligt nog een hele mahi-mahi in de koeling. The catch of Yesterday. Die moet eigenlijk wel bereid worden. Pff. Zo’n gedoe. TRRRR. “Oh nee, de hengel gaat af”, zucht ik. Nu moeten we wel in actie komen. Dit keer geen mahi-mahi, maar een soort van zeebaars. Leuk, weer eens wat anders! De oven gaat aan en het duo wordt geprepareerd. We zijn er unaniem over eens dat dit anonieme visje veel lekkerder is. Niels: “Eigenlijk is die mahi-mahi maar een overgewaardeerde vis”. Ik doe er een nog een schepje bovenop: “Inderdaad, met z’n kekke jasje en exotische naam… het is gewoon zeekip!”

Dag 11, 26 jan, 1.246 nm: Groundhog-day

Vandaag is veel van hetzelfde… Als ik dit dagboek niet deftig bijhield, zouden we het allemaal niet meer weten, eerlijk gezegd. De repeterende activiteiten bestaan uit zeilen trimmen, koers bijstellen, logboek invullen, eten, douchen, aanrommelen, opruimen, bootklusjes, poetsen, verse voorraad controleren, vissen, koken, lezen, schrijven, slapen… Wat voor nieuws valt er te vertellen?

Nou, anders dan gewoon voeren we vandaag door nóg meer sargassowier: complete vloertapijten kwamen ons tegemoet en bleven ofwel aan het hydrovane-roerblad, ofwel aan de snelheidsmeter, ofwel aan de lijn hangen. Daar waren we steeds zoet mee. Eén keer moesten we de lijn met z’n tweeën naar binnen trekken. Zittend, liggend, kreunend… alles was geoorloofd, zolang we het kunstaasje maar niet kwijtraakten. Ik was even bang dat er een reusachtige zeekip aan zat.

Even later was dat ook zo. Zijn kop alleen al vulde de hele fileerbak. Onze operatie gaat als volgt. Niels liert de lijn binnen, ik schep de vis met het net op dek. Dan kruipen we om de beurt terug in de kuip. Ik sproei alcohol (70%) in de kieuwen, waardoor de vis binnen een paar tellen knock-out raakt en vaak meteen overlijdt. Snel het aasje, de hengel en het net opbergen en een puts zout water scheppen. Zodra we zeker weten dat de vis overleden is, snijdt Niels de huid over de buik en rondom de kop. Aan mij de weledele taak om het organenpakketje eruit te trekken en de ‘nek’ om te draaien.

Maar er gebeurde iets onverwachts. Met zijn gigantische dinosaurushoofd tussen mijn glibberhanden tordeerde ik de kop tot de wervel “krrk” zei… Begint ie ineens te stuiptrekken. “Huhuhuhuh”, stuiptrek ik mee. Niels lachen. Ik zag al helemaal voor me hoe hij er als een zeekip zonder kop vandoor ging. Grapje, het was natuurlijk het zenuwstelsel. Het doden van een vis is natuurlijk niet leuk, maar we zijn geen vegetariërs, dus we vinden het wel een goede ervaring om dat proces helemaal zelf te doen.

Dag 12, 27 jan, 1.365 nm: Volle maan

Niels haalt zoals iedere ochtend een vers weerkaartje binnen. Dit doen we via de satelliettelefoon (Iridium Go!) i.c.m. de app Luckgrib (iOS). De ingekakte wind houdt de komende week aan: 19 knoopjes van achteren, Oost-Noord-Oost. Lekker passaatwindje hoor, niets dreigends voorspeld. Lucky us! Alleen moeten we nu wel iets meer west opsturen, want als we te zuidelijk – ter hoogte van Frans-Guyana – uitkomen krijgen we meer wind en stroom tegen, en dat maakt de een-na-laatste zeildag nóg oncomfortabeler.

Neptunes heeft namelijk de knop van de wildwaterbaan weer aangezet. De blauwe plekken zijn inmiddels ontelbaar geworden. We trappen ook geregeld op elkaars tenen. Vaak letterlijk. Soms ook figuurlijk. Dat komt omdat alles zoveel moeite kost. En ja, die frustratie reageer je dan op elkaar af. Of op de boot. Maar vandaag kunnen we ook de volle maan de schuld geven. Wat is er dan zo frustrerend? Een paar voorbeeldjes: Alleen al een simpel koffietje maken is een hele operatie waar volledige assistentie bij vereist is (lees ´De Melkweg naar Medeira´). Zelfs je broek ophijsen is levensgevaarlijk, want er komt een moment dat je beide enkels gefixeerd zijn en je je beide handen nodig hebt om ‘m omhoog te hijsen. En juist op dat moment komt er een onverwachtse golf waardoor je als een playmobilpoppetje door zijn blokkendoos geschud wordt.

Overigens is dat probleem al lang opgelost, want het wordt steeds warmer. Het is zelfs al zo warm dat we helemaal geen broek meer aan hoeven. Ondanks dat de omgeving onveranderd blijft, voelen we dat we er bijna zijn. Het wordt ook tijd. De flessenpost zit bijna vol. Maar stiekem mag het ook nog wel even duren van ons.

Waar we ook achter zijn gekomen is dat we kennelijk op dag 4 een uur terug in de tijd zijn gegaan. Namelijk op de grens van 29graden West naar 30graden West. Het volgende tijdverschil vindt plaats op 45graden West – en dat was vannacht. Daarboven ligt Suriname.

Dag 13, 28 jan, 1.493 nm: Rustdag

Vandaag mogen we niet veel doen van elkaar. Na een beroerde nacht begin ik ’s ochtends toch stiekem ijverig aan een bananencake – dat mocht dan weer wel. Iets met eigenbelang. En zonde om de bananen overboord te moeten gooien. De rest van de dag nestel ik me op de bank met een podcast en warme cake. Niels is alsnog druk geweest met vissen. Dat wil zeggen dat hij zich vooral druk maakte vanwege niet één, niet twee, maar drie gestolen aasjes. De lijn is telkens gewoon doorbeten, waarvan de laatste een staaldraad was… Een haai?!

Dag 14, 29 jan, 1.617 nm: Natuurlijke wekker

We worden gewekt door vogelgeluiden. Drie tropische vogels vliegen boven ons langs en zijn druk met elkaar in gesprek. Witte pijlstaartvogels of zoiets. We’re getting closer! Het ziet er naar uit dat we over drie dagen gaan aankomen. Nog 335 nm te gaan.

Einde dag worden we getrakteerd op een eerste tropische stortbui. We reven de fok en nestelen ons binnen met de luiken dicht en een podcast aan. TRRRR! “Een tonijn, eindelijk een tonijn!”, hoor ik buiten. We doen een regendansje.

Overigens leven we niet meer volgens de UTC, maar volgens het ritme van de zon.

Dag 15, 30 jan, 1.741 nm: Ready for launch

We gaan steeds trager. Maar niet minder hobbelig. Vannacht zijn we allebei om de beurt uit het kermisbedje gekatapulteerd. Op een onbepaald moment kantelt de boot diep naar stuurboord – de kant van het kermisbedje – in een golf en je lijf zakt comfortabel mee in de hoek van de bank. Dan denk je even, ‘lekker’. Maar binnen die paar secondes wordt de boel op scherp gezet. Vervolgens breekt een ferme golf tegen de romp, welke het schip in een klap de andere kant opwerpt. Niels heeft nu een gat in zijn lip. Net als de tweede tonijn die gisteravond ontsnapte.

Met slaperige ogen grasduinen we nogmaals in de digitale pilot (vaaraanwijzer) voor informatie over de Surinaamse rivier: Hoe de rivier aan te lopen, wat doet de stroming, waar moeten we ons melden, hoe moeten we ons aanmelden, etc. Vooraf op Kaapverdië zijn we uitgeklaard, hebben we een visum aangevraagd, havenplaats gereserveerd en anno 2021 hebben we de negatieve PCR-resultaten paraat. Maar dan nóg schijnt het een hoop bureaucratische – en vooral logistieke bedoening te worden. Ik zet alle nodige documenten en nog meer op een stickje, mochten we alles old-school moeten printen. Wordt vervolgd…

Helaas hebben we vernomen dat ook in Suriname de maatregelen aangescherpt zijn. De weekenden en avonden zijn in lockdown gegaan… Jammer, maar we merken ook hoe fijn het is om minder prikkels te hebben gedurende een dag. Nooit gedacht dat uitgerekend ik met zo weinig slaap (gemiddeld 5 uur per nacht) toch redelijk fit ben overdag.

Dag 16, 31 jan, 1.873 nm: Finish in zicht

De blauwe oceaan wordt steeds bruiner. We zijn er bijna! Dat wil zeggen, we zijn bijna bij de uiterton. Deze boei geeft de grens van de Atlantische Oceaan en de ingang van de Surinaamse rivier aan. Voorbij de uiterton vaar je door een smalle, ondiepe geul. Concentratie. Voorbij deze geul moeten we het anker uitgooien om bij daglicht en gunstige stroming de route op de Surinaamse rivier te vervolgen, zo´n 7 uur varen, maar dit alles is voor een volgende flessenpost…

Eerst deze mijlpaal: We hebben gewoon de gróte Atlántische Oceáán overgestoken! “Ik zet de champagne alvast koud”, juich ik.

Niels start de motor, de zeilen kunnen bijna naar beneden. Pruttel, pruttel, pruttel… De motor valt uit en start niet meer.

Wordt vervolgd….

Eind juli 2020 zijn Niels en Greetje uit Nederland vertrokken met hun Black Moon, een Taling 33, voor een wereldreis. Hun eerlijke columns gaan over dromen, avonturen en confrontaties. Reis je mee?

Volg het stel via Facebook of Instagram

Benieuwd wat het stel in het afgelopen half jaar al heeft beleefd? Je leest het hier!

Tekst: Greetje Tops | Foto’s: Persoonlijk archief

Tags: Last modified: 27 september 2021
Sluiten