De telefoon piept onder de buiskap. Ik pak hem op en lees het opgewonden whatsappje van Jenny, een dierbare vriendin uit Zuid-Afrika. “Zeg, ik zie net dat jullie al vlak bij Bergen varen. Onze vrienden Jan en Eli wonen daar; ik heb ze al een bericht gestuurd. Ze verwachten jullie.” Grijnzend lees ik het berichtje aan Wietze voor. Dan stuurt Jan een bericht: “dit zijn de coördinaten van onze steiger.” Ik zet ze snel in de kaart en twee uur later knopen we vast naast hun spectaculaire jacht Jenny. Jan pakt onze lijnen aan en geniet van de bewondering die we voor zijn boot hebben. Ook zij zijn de wereld rondgevaren en al snel hebben we veel gemeenschappelijks te bespreken. De avond eindigt met een heerlijk diner in hun huis.
Anna Caroline te gast naast Jenny vlakbij Bergen
Drie hindernissen
Zoals alle zeilende Noren, hebben ook zij stapels aanbevelingen voor ankerplekken en havens. Steeds met één oog op de weerkaarten want die zijn alles bepalend. “Je kunt hier in Noorwegen veel binnendoor varen,” legt Jan uit. “Dat maakt het makkelijker om van A naar B te komen als je haast hebt: in de binnendoorroutes zijn de golven veel lager en kun je er makkelijker tegenin komen.”
Maar er zijn drie beruchte plekken waar je buitenom moet en waar het kan spoken. Sletta, een plek net ten noorden van Haugesund, hebben we al gehad. De eerstvolgende is de kaap die Stad genoemd wordt. En verderop, na Ålesund, komt de Hustadvika passage die je ook met de nodige voorzichtigheid moet nemen. Jan kijkt naar het weer en peinst: “Als jullie morgen naar Bergen gaan, kun je de dag erna in zo’n dertig uur om kaap Stad naar Ålesund varen, precies met erg rustig weer.” Zo gezegd, zo gedaan.
Het blijft licht
De historische binnenstad van Bergen is prachtig
Na een prachtige, korte dag in Bergen gaan we op pad. Eenmaal uit de beschutting van de eilanden merken we pas hoe de harde wind van de afgelopen dagen een hoge deining achtergelaten heeft. Slingerend in de windstilte zien we de mijlen langzaam onder ons wegsmelten. De klok vertelt ons dat het avond wordt, maar onze ogen snappen die informatie niet. Het blijft licht. Ik ga, gewoontegetrouw, om 19.00 uur naar bed. Wietze maakt me om 23.00 uur wakker voor m’n wacht. Het is nog steeds licht.
En als ik hem om 03.00 weer wakker maak, hangt er nog steeds een mooi, roze licht over het water. “Prachtig hè? Ik geniet daar zo van!” zeg ik. Wietze is zich ondertussen bibberend aan het aankleden, want de temperatuur in de kajuit wil maar niet hoger worden dan acht graden. Als ik hem drie uur later weer aflos, varen we in potdichte mist. Pas als de zon weer hoog aan de hemel staat, brandt die de mistflarden af en toe weg en onthult een dramatisch mooi landschap. Bergen met sneeuw in de verte, knalblauwe lucht en mistkrullen die heen en weer kronkelen.
Ruim de tijd
Alesund
Eenmaal bij Ålesund wordt het lastig: de haveningang is smal en moeilijk te vinden in de mist. We draaien wat rondjes, twijfelend of we naar binnen zullen gaan. Volle Maan ligt er al en ik bel Tanya snel. “Hier in de haven is het niet zo mistig, je kunt de steigers goed zien.” zegt ze. Tien minuten later liggen we stevig aan de steiger, opgelucht dat we deze horde ook genomen hebben.
Een paar uur later hebben we de 481 treden beklommen naar een mooi uitzichtpunt en hebben een eerste rondje gelopen door het gezellige centrum van de stad. Bij de borrel met Tanya en Sjack gaat het niet over zeilen, maar over uitstapjes. Er zijn een paar dikke depressies onderweg, we vrezen dat we hier zeker vijf dagen vast zullen zitten. Dagen met regen en harde wind, maar ook dagen met mooi, zonnig weer. Zij gaan met een huurauto naar het Geiranger fjord, wij kiezen voor een uitstapje naar het vogeleiland Runde.
Papegaaiduikers op het eiland Runde
Nou zijn wij niet van die fanatieke vogelaars, maar een paar favorieten hebben we wel. Eén daarvan is de papegaaiduiker en laten die nu in groten getale voorkomen op Runde. We toeren door het prachtige landschap en beklimmen een hoge klif om ze te zien. Missie geslaagd. Eigenlijk nog meer dan dat: duizenden jan-van-genten cirkelen in het rond, we zien zeearenden, alken en een soort gekuifde aalscholvers. Een heerlijke dag.
Happy in Ålesund
De volgende dag lopen we Robert de Boer tegen het lijf. Hij woont al zeven jaar in Ålesund, samen met zijn vrouw en zoontje. “Het is hier fantastisch!” zegt hij stralend. “Ik heb een hartstikke leuke baan en we wonen op een heerlijke plek. In het weekend ga ik lekker vissen. Met m’n zoon loop ik naar de oever van de fjord achter m’n huis; we maken een vuurtje en bakken er wat worstjes op. Gouden tijden. De ruimte, de natuur, de kansen: mij krijgen ze hier voorlopig niet weg!” lacht hij.
Het blijkt dat Noren en Nederlanders qua cultuur redelijk dicht bij elkaar zitten en dat de integratie daardoor makkelijk gaat. “En Noors is ook niet zo’n moeilijke taal. Ik had het snel onder de knie omdat er veel overeenkomsten met Nederlands zijn.” Dat was ons ook al opgevallen: veel bordjes of beschrijvingen kunnen we gewoon lezen. We genieten enorm van het gesprek met hem; het geeft ons wat meer gevoel bij de plaats waar we noodgedwongen een tijdje doorbrengen. En ook Robert heeft een lijst tips voor leuke dingen die we kunnen doen.
Robert de Boer is happy in Alesund
Zen in het museum
“Met welke zullen we beginnen?” zegt Wietze de volgende ochtend bij het ontbijt. Er zijn leuke musea die op een regenachtige dag prima te bezoeken zijn. Twintig minuten later vergapen we ons in een museum dat het trieste verhaal van de stad Ålesund vertelt. In 1904 legde een grote brand het hele centrum in de as. Duizenden mensen werden op een koude winternacht dakloos; hulp stroomde al snel vanuit alle richtingen toe. De hele stad moest in één keer herbouwd worden en dat gebeurde aan de hand van de toen meest populaire bouwstijl: Jugendstil. In de eeuw erna is er weinig veranderd, waardoor de stad nu vol staat met prachtige gebouwen uit die tijd.
Bij de eerstvolgende zonnige middag pakken we de bus naar een openluchtmuseum, waar oude gebouwen uit de streek te zien zijn. En prachtige replica’s van oude vikingschepen. Op een bankje naast het museumhaventje gaan we even in het zonnetje zitten. Ik pak m’n telefoon en kijk voor de duizendste keer naar de weerkaarten. “Nog zeker drie dagen…” zucht ik. Wietze rekt zich behaaglijk uit. “Helemaal prima. Ik vind dit een leuke plek, de boot ligt veilig en we kunnen hier allemaal leuke dingen doen.” Peinzend kijk ik hem aan, de onrust en het ‘almaar voorwaarts willen’ knaagt nog aan me. “Kijk, we hebben nog vier maanden de tijd. Het is onmogelijk om héél Noorwegen in deze reis te zien. We moeten sowieso keuzes maken en kijken wat er kan met het weer. Geniet van wat we krijgen in deze reis. Noorwegen loopt niet weg. Het zit stevig vast aan Zweden,” grinnikt hij.
Ålesund, Noorwegen, mei 2023
Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Black Moon, Sailors for Sustainability en bekijk de vlog van Yndeleau.
Tags: Blog Anna Noord de kunst van het wachten Last modified: 14 juni 2023
