De meeste vertrekkers zeilen in een rechte lijn naar de Azoren, zeker als je maar anderhalf jaar de tijd hebt. Zo niet Kirsten en Lars: zij sturen de boeg van hun Victoire 933 Stern richting het noorden. Bovenaan hun verlanglijst staan de Faeröer én IJsland. Als het lukt.
Het is begin juni. Na een stop in Kirkwall, op de Orkneyeilanden, zetten Kirsten en ik koers richting de Faeröer. Er staat amper wind en we motoren tussen de eilanden door. Door het laag hangende wolkendek steken enkele zonnestralen die een deel van de glooiende heuvels fel verlichten en het landschap omtoveren tot een dramatisch schouwspel – een prachtig afscheid van dit onterecht onbekende zeilgebied waar we op deze reis veel te weinig van hebben gezien.
Ten zuiden van het eilandje Westray gaat de motor uit. De verwachte noordoostenwind zet nog niet erg door, maar zorgt samen met de vlakke zee voor een zeer rustig begin van de tocht. De koers is noordwest: achter de paarsroze avondhemel de oceaan op. Ik lig in de langskooi in de kajuit; zoals gebruikelijk heeft Kirsten tot ongeveer middernacht de wacht. Overdag, aan land, was ik zenuwachtig; de grootte van dit water imponeert mij, evengoed als de mist, de depressies en de tempratuur. Toch heb ik met deze tocht vooral het gevoel dat de reis nu eindelijk echt begonnen is.
Romantiek van vertrekken
“Er is niks romantisch aan dat vertrekken,” verzucht ik als me gevraagd wordt hoe het gaat. Al in september 2022 ging de boot op de kant en ieder weekend werkten we ons een slag in de rondte. Elke maandagavond overlegden we hoe het er voor stond en werkten we de planning bij. Ondertussen hebben we onze Victoire 933 Stern acht jaar. In deze tijd maakten we verscheidene langere vakantietochten. Het voordeel daarvan is dat je je boot goed leert kennen, het nadeel is dat je ook heel goed weet wat er allemaal aangepakt moet worden.
Tot nu toe deden we per winter één groot project, maar alleen al bij de gedachte aan hoe afhankelijk we tijdens
de reis van onze boot zijn, wordt de klussenlijst langer en langer. Met nog een maand voor vertrek komen we onszelf goed tegen. Zoals bij bootklussen betaamt, werkt niets in een keer helemaal goed. De mangatdeksels van onze zelfgebouwde watertanks blijken keihard te lekken, de naar mast verplaatste radardame draait maar weigert zijn geruststellende gele vlekken op het scherm te tonen, het aangepaste roer stuurt niet zoals ik had gehoopt, het nieuwe spival blijkt 4 meter te kort en zelfs de arm van de elektrische stuurautomaat, die ik van de winter nog liefdevol had gedemonteerd, schoongemaakt en ingevet, eist een tweede demontage plus kusje voordat hij weer aan het werk gaat.
Zeilen 11/2023
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Bestel nu een digitaal jaarabonnement op Zeilen, dan heb je direct toegang tot dit artikel en vind je in ons digitale archief nog veel meer. Bestel hier.
Óf bestel een jaarabonnement 12x Zeilen+ digitaal lezen, dan krijg je maandelijks ons magazine thuisbezorgd én heb je met onze app altijd en overal de kennis van Zeilentot je beschikking. Bestel hier.
Omslagfoto en foto: © Lars Bosma
Tekst: Lars Bosma
Leuk verhaal Lars en Kirsten. En wat een geweldige foto van dat ijs!