De ramp aan de kusten van de Indische Oceaan laat ook zeilers niet onberoerd. Thomas Siffer lag met de Mercator voor anker voor Phuket en schreef een ooggetuige verslag van de dramatische gebeurtenissen... De ramp aan de kusten van de Indische Oceaan laat ook zeilers niet onberoerd. Hoe is het met de vertrekkers die voor anker liggen in Thailand, op Sri Lanka? Kennen we iemand die daar nu kan zijn? Op de Zeilen redactie herinneren we ons Thomas Siffer die vanuit België een reis rond de wereld maakt. Thomas geeft op zijn website www.thomassiffer.be een compleet verslag. De baai waar Mercator voor anker lag, Nai Hara, is weggevaagd. Thomas, zijn familie, crew en vrienden hebben evenwel gezond en wel de vloedgolf doorstaan.Uit het verslag van Thomas publiceren we hier een paar passages. Opmerkelijk is dat de zeilers keihard aan het werk gegaan zijn om de zwaargetroffen bevolking te helpen. Op de website staat een initiatief om geld in te zamelen. De Zeilen redactie steunt dat initiatief van harte. Het ooggetuige verslag van Thomas Siffer:
© Copyright alle foto’s: Thomas Siffer
Hoe begon het? Rustig. Wanneer? Kwart voor negen. We ontbeten in de kuip – stralend zonnetje, zalvend briesje – toen de jachten in de baai zich opeens erg vreemd gedroegen. Ze begonnen wild rond hun ketting te dansen. De ene naar hier, de andere juist een andere richting uit. En wat een stroming! Toen hoorden we geschreeuw. En pas dan merkten we wat er aan de hand was. Het water was opeens verbluffend gestegen. Van het grote strand van Nai Harn spoelden tafels en stoelen en parasols weg. Bij ons strandje van Ao Sane zagen we dat twee auto’s op drift waren. Eén reuzengolf was – traag als een bulldozer – over het strand en de lagere plaatsen daarachter gerold.
Eerst heerste erg veel verwarring. Enkele jachten vluchtten onmiddellijk weg. De rest wist niet wat te doen. Will en ik sprongen in zijn dinghy om te zien of we ergens konden helpen. Misschien waren mensen in het water gesleurd. Misschien was iemand gewond.Op het strand konden we niet onmiddellijk iets doen, dus sprongen Will en ik terug in zijn rubberbootje. Gelukkig maar. Want toen kwam de grote golf eraan. De verwoester. Will en ik, wij zagen hem komen. Neen: groeien. Meer dan zeven meter boven het laagste peil van daarnet. We werden hoog omhoog geheven. Nog hoger. Erg hoog. Hoger dan het land. En dan… Bwwoooeeeffff… Op het strand zagen we tientallen en tientallen mensen die de ravage al aan het opruimen waren voor de kolossale massa water uitvluchten, als in een dure Amerikaanse rampenfilm. Sommigen werden gegrepen. De muur van water stuwde alles voor zich uit. Eerst hoorden en zagen we de strandtenten verwoest worden, dan kraakten de struiken en bomen hogerop het strand, daarna het knarsen van metaal van auto’s die meegesleurd werden, een ontploffing, het breken van glas en van huizen. En door dat alles heen het paniekerige schreeuwen van mensen die renden voor hun leven, die omver geduwd werden, die zich vastgrepen om niet terug meegesleurd te worden. 
Will en ik waren de enige zeilers die zo dicht bij het strand waren. Terwijl hij als een gek stuurde om ons uit de reuzenbranding te houden, ging ik rechtop staan om eventuele slachtoffers in het water te spotten. Maar als bij wonder leek het dat niemand meegesleurd was naar de open zee. Er dreef alleen een dik tapijt van rommel, afval, stoelen, tafels, ijsboxen, kano’s, struiken, surfboards, bomen, parasols, strandtenten… Zodra we er zeker van waren dat er niemand in het water beland was, haastten we ons terug naar onze jachten. Lagen ze er nog wel? Ja. En we vonden er Luna die helemaal over haar toeren stond te tieren en te schreeuwen. “Papa! Maar papa toch! Papa! Ik heb het gezien! Ik heb het gezien! Papa!” Zij had de laatste golf door de verrekijker op en over het strand zien beuken en dacht dat haar vader erdoor gegrepen was. De boordradio staat gloeiend heet. We worden overspoeld door informatie die geen informatie is. Iedereen weet alles, niemand weet iets. Dokters en chirurgen worden gevraagd aan land te gaan.
Het is pas later dat je een mentale mokerslag krijgt. Als je probeert te slapen, bijvoorbeeld. We krijgen de slaap niet te pakken. Elke keer als Els en ik onze boeken aan de kant leggen, knippen we een paar minuten later met een zucht ons leeslampje weer aan. Zodra we onze ogen sluiten worden we gebombardeerd met beelden. Die jongen die zich op de vlucht voor het water een baan door struiken klauwde, de blik in Sabine’s ogen toen ze met haar dinghy langsvoer na de eerste golf, het gezicht van mijn dochter die dacht dat haar papa dood was…
De VRT-radionieuwsdienst belt ons wakker. Wij kunnen hen geen nieuwe informatie geven. Zij ons wel. Elfduizend doden al. Fuck, fuck, fuck.
http://www.thomassiffer.be/wie/index.htm
© Copyright alle foto’s: Thomas Siffer Last modified: 4 september 2007
