Actueel

Nu in Zeilen: Onbevangen wereldreizigers

12:15

Iconische schepen als de Beagle, Kon-Tiki en Batavia vormden de basis voor het vaarplan van Ada Kerkstra en Akko Kalma. Het plan: met hun White Haze de routes van deze schepen verkennen. Gedurende zes jaar voeren ze onbevangen over de wereld.

Waar het woonkamerraam van Ada Kerkstra en Akko Kalma uitkijkt op de zeilboten in de Noorderhaven van Harlingen, geven twee fotocollages aan de muur van de woonkamer uitkijkjes op Antarctica en Japan. Het zongebruinde gezicht van Ada en de fleecetrui van Akko maken het plaatje compleet: ik heb te maken met twee wereldreizigers, bij wie reizen deel uitmaakt van hun identiteit. We zetten ons aan de keukentafel voor hun verhaal. (Niet vergeten te vragen straks: wat doet die foto van de Sneeker Waterpoort tussen de foto’s van Japan?)

Vallen en opstaan

Dat verhaal begint met zoete herinneringen aan hun jonge zeiljaren. Ada wilde als jong meisje al ‘zeeman’ worden. Dat moest ergens beginnen, en dus toog ze met haar jongere zusje naar het Tjeukemeer. In de proloog van De wind liet ons de wereld zien schrijft ze hierover: “‘Kun je wel zeilen?’ vroeg de oude werfbaas, ‘want de koppen staan op het meer.’ Met de onschuldige blik van een dertienjarige stond ik heftig ja te knikken en mijn zusje Nel keek verlegen weg. ‘Jullie zijn van Kerkstra, hè? Nou, vooruit dan maar.’ Ik gaf hem twee kwartjes huur en hij liep met ons mee naar het oude Flitsje. ‘Het is een best bootje, maar als jullie niet willen omslaan, zou ik de fok maar niet gebruiken.’ Ik probeerde zo non­ chalant mogelijk te doen, want eigenlijk had ik maar één week zeilkamp achter de rug. Ik hees het grootzeil, dat driftig heen en weer begon te slaan zodra de wind er vat op kreeg. Nel zat wat bedremmeld in de kuip te kijken.”

Voorgoed verkocht aan boten

Na een eerste moeizaam kruisrak besluit Ada dat er toch een voorzeil nodig is. De vaart neemt toe, de golfhoogtes ook. Even later worden ze door buiswater bedolven. “‘Is het wel vertrouwd, Ada?’ vroeg Nel met een klein stemmetje. ‘Niks aan de hand,’ zei ik stoer, terwijl ik met het zweet in mijn handjes de boot op koers probeerde te houden. We hadden geen zwemvesten aan, die waren nog niet in de mode. Naar mijn gevoel duurde het uren voordat we al laverend aan de overkant van het meer kwamen, waar we het half volgelopen bootje leeghoosden met een roestig sperziebonenblikje. Als een stel verzopen katten kwamen we uiteindelijk terug bij de werf. Met meer geluk dan wijsheid lukte het me het scheepje zonder brokken aan te leg­ gen. Vanbinnen gloeide ik van opwinding: mijn eerste oversteek zat erop, ik had ervan genoten en was voorgoed verkocht aan boten, wind en water.”

Zeilen 01/2020

ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Hoe verloopt hun reis? Waarom vindt het stel bitterkoude beter dan tropenhitte? Wat vinden ze van hun bezoek aan Paaseiland? Hoe is het om met windkracht 9 te slapen? En hoe kan het dat Ada in ene een deel van de verstaging op het dek ziet liggen? Je leest het in Zeilen 01/2020! Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 22 januari verkrijgbaar in de winkel.

In Zeilen lees je ook hoe je kans kunt maken op het boek De wind liet ons de wereld zien!

Omslagfoto en foto: Akko Kalma
Tekst: Michiel van Straten

Tags: , , , , , Last modified: 15 januari 2020
Sluiten