De bemanning van Bestevaer II, een aluminium 53-voeter, vindt uit waarom de kust van Oost-Groenland tussen Tasiilaq en Scoresby Sund in zeemansgidsen als de forbidden coast omschreven wordt.
Bang..? “Ja, eigenlijk ben ik wel een beetje bang. Hil kijkt me peilend aan: “Jij bang…?”
We hebben zojuist onze positie en koers gemeld aan GREENPOS, en gelijk via WinLink de gribfiles binnengehaald. Vannacht wordt het een toenemende oostelijke wind, waarmee ons doel op de kust van Groenland aan lagerwal ligt. Het is dichte mist en we zien overal ijsbergen op het radarscherm. De zeekaarten geven straks, dichter onder de kust, geen dieptes meer aan en het land is alleen schetsmatig ingetekend. Behept met een te groot inlevingvermogen zie ik ons al worstelen tussen growlers die ons steeds verder van koers dwingen, plots opduikende scherpgetande ongekarteerde rotsen en een branding die hoog opslaat tegen aan de grond gelopen ijsbergen. En overal ijs, dat de doorgangen die we moeten nemen verspert. Dat alles vlakbij loodrechte bergwanden met spelonken waaruit grote hoeveelheden ijs in zee storten. “Nou ja, een beetje bezorgd ben ik wel,” zwak ik het af.
Verboden Kust
Het leek zo’n goed idee deze winter, terwijl de regenvlagen de ramen van de bruine kroeg geselden, en Gerard tussen de bitterballen en Affligem het plan ontvouwde om de ongenaakbare oostkist van Groenland te bezeilen: “Hebben jullie weleens gehoord van de Verboden Kust?” Wat waren we er snel voor te porren. Een Verboden Kust klonk onweerstaanbaar. Als jongen (lang geleden) was er niets spannender dan vanuit ons dorpje via het verboden duingebied naar zee te lopen. Onwillekeurig ervaar ik weer de heerlijke bange huiver van het onder de prikkeldraadomheining doorkruipen en het sluipen langs wildpaadjes, wetend dat er elk moment een boswachter kan opduiken.
Steeds meer ijsbergen
De zeemansgids spreekt van een ondoordringbare muur, gevormd door de hoogste bergen in het poolgebied die loodrecht uit zee rijzen met de langste, vrijwel altijd met ijs verstopte fjorden.
Nu, midden augustus, lopen we deze kust aan, die vaak maar een paar weken per jaar te bezeilen is. Komend vanuit Noordwest-IJsland hebben we al na honderd mijl de eerste echo zonder bijbehorende AIS op de radar. Na het plotten zien we de snelheid stabiliseren op een halve knoop en laten de aanvankelijke marineschiphypothese varen. Het is een ijsberg. Als we de visserijbanken gepasseerd zijn, zien we geen schepen meer in de Straat Denemarken. Wel zien we elke wacht de hoeveelheid ijsbergen toenemen.
Zeilen 10/2019
Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Waarom houdt de bemanning op een gegeven moment scheepsraad? En hoezo korten zij de wachten in van vier naar twee uur en vervolgens naar een uur? Je leest het in Zeilen 10/2019! Koop het nummer hier online in de webshop. De editie is ook tot en met woensdag 23 oktober verkrijgbaar in de winkel.
Omslagfoto: Kick Kleverlaan en Hil Boerman
Tekst: Kick Kleverlaan en Hil Boerman