Zeilend door het koude niets zet hij eerst koers naar Bereneiland. Onderweg worstelt hij met zijn angst. De onherbergzaamheid van het gebied en het gevoel helemaal alleen te zijn vallen hem zwaar. Dan:
‘Als ik goed kijk, zie ik contouren van iets wat geen wolk of schip kan zijn. Het lijkt alsof de zee haar muil heeft geopend en zijn slagtanden uit de zee oprijzen. Dan zie ik dat dit de contouren zijn van puntige rotsen voor de kust van een eiland. Bereneiland doemt voor me op.’
Het eerste gedeelte van de reis zit erop, maar het zwaarste moet nog komen. Ed maakt zich op om te vertrekken:
‘Die avond kan ik de slaap moeilijk vatten. Ik houd het niet meer. Ik wil verder voor die westenwind komt. Ik wil verder nu ik het anker makkelijker binnen kan halen. Ik wil verder, omdat ik hier niet langer wil blijven. Ik ga ankerop en motor de baai uit, de zee op.’
In de buurt van Spitsbergen gekomen, wordt zijn eenzame avontuur een echt avontuur:
‘Ik heb tot nu toe min of meer koers gehouden met het idee dat ik toch echt uit het ijs zal komen als ik dit gewoon volhoud. Maar nu het ijs dichter wordt, besluit ik naar het westen te sturen, richting open zee. Alleen blijkt daar nog veel meer ijs te liggen. Ik begrijp er niets van.
Het ijs wordt steeds dichter. Ik kon eerst redelijk gemakkelijk om de schotsen heen varen maar nu moet ik echt zoeken naar een doorgang. Dit gaat niet goed zo, gonst het door mijn hoofd! Ik sta al zes uur buiten in de kou te sturen. Een lichte paniek komt nu toch op.’
Benieuwd naar de afloop van dit verhaal? Lees het in de december-editie van Zeilen
Last modified: 27 november 2008
