Slechte start: nachtmerrie voor de zeiler

“Een goede start is het halve werk” zei je moeder altijd terwijl ze een kopje melk en een boterham voor je neerzette. Met een vetrokken gezicht dronk je het weeïge drankje en at je met lange tanden ook de korstjes op. Dat “starten” zou nooit een aangelegenheid worden waar je je vrijwillig aan zou wagen.

“Een goede start is het halve werk” zei je moeder altijd terwijl ze een kopje melk en een boterham voor je neerzette. Met een vetrokken gezicht dronk je het weeïge drankje en at je met lange tanden ook de korstjes op. Dat “starten” zou nooit een aangelegenheid worden waar je je vrijwillig aan zou wagen.

Volwassen
Nu, zoveel jaar later, ben je volwassen geworden. Het is allemaal anders gelopen in het leven dan je je als peuter voornam en starten is nu de aangelegenheid waar je in het weekend het meeste plezier uit haalt. In de kuip van je boot zit je aan het ontbijt. Terwijl de korstjes je, zoals altijd, nog even naargeestig aanstaren, stop je ze vol daadkracht in je mond. Je hebt geleerd dat moeders altijd gelijk hebben. Met een flinke portie bijgeloof kauw je de korstjes als nooit te voren. Slecht starten is de nachtmerrie van elke zeiler.

De pin
De rattenstaart hangt in het startschip als je eenmaal buiten op het water bent. Dit is een rood wit gekleurde wimpel die aangeeft dat er uitstel is. Dit gaat meestal gepaard met een kleine rubberboot die de pin – boei van de startlijn die het verst van het startschip ligt – versleept. Als de pin goed en wel ligt is dit het moment om de startlijn te pijlen. Je stuurt je neus in de wind en kijkt of de startlijn haaks op de windrichting ligt. Dit is bijna nooit het geval en zo kan het dus zijn dat starten bij het schip voordeliger is, omdat het dichter bij de bovenboei ligt.

De echt slimme tacticus checkt hier nogmaals onder welke klassevlag je vaart, want er twee minuten voor de start achterkomen dat ze op het palaver – waar je vergeten was bij te zijn – toch klasses hebben samengevoegd en je dus nu moet starten is geen goed idee.

Procedure
Dan ligt de Pin recht, de rattenstaart gaat eruit er is een minuut verstreken als jouw klassevlag omhoog gaat. Dit is het vijf minutensein. Bij 4 gaat de P-vlag erin, waarna het wedstrijdcomité vrolijk – pappaaaa!- door de marifoon schreeuwt. Dit is het moment je starthorloge te synchroniseren en je positie te gaan bepalen.  Nu heerst er focus. De hele kudde schepen dringt zich de komende minuten bij elkaar. Startschip was gunstig en zo ontstaat er daar een massa aan schepen die allemaal daar willen starten. Het wordt de “deadzone” genoemd.

Deadzone
Je mag niet indringen op die plek en moet de boot die aan de wind de startlijn kan halen voorrang geven. Hij heeft loefrecht.  Hier onderscheidt de echte stuurman zich van zijn gevolgen. Een échte stuurman vindt, daar waar een ieder het onmogelijk lijkt, een gaatje om te starten. De deadzone is, hoe gevaarlijk ook – het risico op een rondje is groot – de mooiste plek om te starten. Áls het lukt, je vindt dat gaatje, dan spat de adrenaline bijna uit je borst terwijl je de lijn als hoogste schip aansnijdt. Je team hyked vol energie in de railing. Door de marifoon klinkt: “All clear.. Al Clear”. Het is aan.. Starten was nooit eerder in je leven zó leuk.

Nynke Plaatsman is voorzitter Vereniging Klassieke Scherpe Jachten en vaart op de @joule109. Doordeweeks is zij een Amsterdamse producer met gevoel voor detail. .. maar in ‘t weekend ragt zij op het water alle golven over de boot. zeilen, lachen, leven. Met extreme passie voor klassieke jachten.