Van ver weg, heel ver weg, komt de oceaan ineens dichtbij. De zee kruipt in mijn hoofd, de oceaan is in mijn huiskamer of mijn huiskamer is de oceaan. Ik dein mee op lange golven, ik dein mee met de boot en het water en laat me voeren door de wind, alsof ik nooit anders heb gedaan. De zee is overal en tijd bestaat niet meer – alleen zonsopgang en zonsondergang. Ik wil naar zee.
Last modified: 26 november 2010Omdat het kan
Hoe zou de wereld eruit zien midden op de Atlantische Oceaan?
