Met de mast vast onder de brug

Afgelopen zomer. Olav Cox viert vakantie op het water als plots zijn telefoon gaat. Het is zijn dochter Vera. “Pap, ik zit vast onder de brug!” Ze is met de mast van haar bootje Urgje tegen de Moerdijkbruggen aan gevaren. Wat doe je dan als ouders?

“Pap, ik zit vast onder de brug!”
Ondanks de wind is Vera’s stem goed te verstaan; ze klinkt boos en verontwaardigd.
Toen ze een paar jaar geleden voor het eerst zelf met Urgje op pad ging, belde ze me ook eens op omdat ze was vastgelopen en niet meer loskwam. Dat leverde haar vriendje een nat pak op toen hij op mijn aanraden overboord stapte om het bootje los te duwen. Maar hoe kan ze met amper 80 centimeter diepgang nou zijn vastgelopen onder de Moerdijkbruggen?
“Hoezo, vast? Waar ben je dan precies?”
“Onder de eerste brug! Ik zit vast met de mast – wat moet ik nou doen?”
“Je zit met de mast vast onder de brug? Maar hoe… staat de mast nog?”
“Jahaa, de mast staat nog, maar de hele top is kapot! Zeg nou hoe ik hier weg kan komen, ik kan nergens heen!” “Staan de zeilen nog?”
“Nee, die zijn naar beneden gekomen en ik heb de motor gestart, maar de mast zit vast!”
“Vera, hoe ziet die brug er uit? Is de onderkant glad en schraapt de mast nu tegen het beton of…”
“Nee, de mast zit opgesloten tussen allemaal balken! Maar hoe kom ik hier nou onderuit?!”
Het begint me te dagen. Ze is met de mast van Urgje tegen een brug aan gevaren, waarbij de mast onder een eerste ligger zal zijn doorgeschoten en blijkbaar geheel of deels is blijven staan, maar nu kan ze blijkbaar geen kant meer op. “Kun je aan de verstaging gaan hangen om de boot scheef te trekken, of denk je dat de mast dan overboord gaat?”
“Ik kan wel gaan hangen, maar dan kan ik toch niet bij de motor of het roer!”
“Veer, de stroming van de rivie…”
“Laat maar, bel straks wel!”
Voordat ik nog iets kan zeggen, wordt de verbinding verbroken. Verward staar ik naar het schermpje van mijn telefoon, terwijl mijn vrouw Erna me vragend aankijkt.

Kleine meter speling

Een paar uur geleden hadden we nog contact met Vera die in de Biesbosch voor anker bleek te liggen. Ze is een paar daagjes solo op pad en het toeval wil dat wij met onze boot Ritme via de Staande Mastroute al een aardig eind op weg zijn naar het zuiden. We spraken af om elkaar ’s avonds te ontmoeten in de jachthaven van WSV de Kil, net ten westen van de Moerdijkbruggen. Onder voorbehoud, want wij moeten dan de spoorbrug bij Dordrecht op tijd halen, terwijl Vera maar moet zien of het haar lukt om met haar 18-voetertje de vlagerige windkracht 4 tot 5 uit het noord- westen met bijbehorende golven en de soms drukke scheepvaart te bedwingen. En nu liggen wij afgemeerd aan de onrustige wachtsteiger bij de spoorbrug van Dordrecht, terwijl Vera met haar mast gevangen zit tussen de liggers van een brug over het Hollandsch Diep. We zijn zo dichtbij en toch kunnen we vanaf hier maar weinig doen om haar te helpen. Ze is ook nog eens alleen op pad. Zou het goed met haar gaan, staat de mast nog?

Zeilen 02/2022

Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Hoe gaat het verder met Vera? En met Olav? Heeft Urgje veel schade? Wat moet je weten over de Moerdijkbruggen? Waarom hangt het achterstag zo slap? En hoe repareren ze de mast? Je leest het allemaal in Zeilen 02/2022. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 26 januari verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.

Omslagfoto en foto: Gezinsarchief
Tekst: Olav Cox