Knox-Johnston: “Zonder elektronica was ik nu gewoon aan het zeilen”

Sir Robin Knox-Johnston zeilde in 1969 als eerste non-stop rond de aarde. Nu is hij als 67-jarige bezig aan de eerste etappe van de Velux 5 Oceans, van Bilbao naar Fremantle. Hij zeilde gisteren de evenaar over en stuurde een interessante e-mail van boord over de zin en onzin van elektronica. Een vergelijking tussen oceaanracen nu en 38 jaar geleden.

Mijn gemiddelde snelheid sinds de start is ongeveer even hoog als toen ik met Suhaili onderweg was. Toen zeilde ik ruime wind richting de intercontinentale convergentiezone, nu ben ik met Saga Insurance aan het kruisen. Met 200 mijl per dag, 8 knoop, ben ik in Fremantle op 23 december.

Ik zat pas te denken over de verschillen tussen deze reis en mijn trip met Suhaili, 38 jaar geleden. Los van de ontwikkelingen in bootontwerp, is een groot verschil de tijd die we nu bezig zijn met communicatie en de manier waarop we er afhankelijk van zijn geworden. En dat is allemaal prima, zolang het werkt. Voor deze afhankelijkheid betalen we een hoge prijs, namelijk de tijd die we kwijt zijn om het allemaal aan de praat te krijgen. We hebben ons ervan overtuigd dat we al dit spul aan boord nodig hebben, maar het is een beetje als de kleren van de keizer. We moeten maar eens tegen de producenten zeggen: nu is het genoeg, lever eerst maar eens kwaliteit.

Aan boord ontwikkelt zich vermoedelijk een driegende ziekte, Dementia Auto Pilutus. De bakboord stuurautomaat weigert dienst, hij piept en knippert maar wat voor zich uit. Vandaag hield ook de stuurboord automaat er mee op. Hij gaf de melding ‘no SeaTalk’, toen ‘no Pilot’ en vervolgens ‘Standby’. Hij had zichzelf uitgeschakeld en wachtte op mijn instructies, die ik ‘m prompt gaf. Het baart me zorgen dat dit op elk moment gebeuren kan. Als het in een storm op de Zuidelijke Oceaan gebeurt, is dat enorm gevaarlijk. Op Suhaili had ik een eenvoudige windvaanstuurinrichting. Die spoelde bij Australië trouwens van boord, zodat ik 16 uur per dag met de hand moest sturen. Op een gegeven moment leerde ik haar te balanceren met helmstok en schoten. Deze Open 60’s zijn compleet anders en ik vraag me af of zoiets überhaupt mogelijk is. Vooruit kijkend: dit zou wel eens een probleem kunnen worden.

Nog zoiets. Vandaag meldde mijn Sat-C een alarm. Ik was aan dek bezig met mijn kapotte zeillatten en hoorde een vaag gepiep. Het apparaat denkt blijkbaar dat het een printer nodig heeft, dus heeft een technicus ‘m iets gegeven zodat hij denkt dat hij een printer heeft. Maar zo stom is ‘ie niet, blijkt nu. Hij heeft in de gaten dat er geen printer is en piept en knippert onophoudelijk. Gisteren gaf het ding een dringend bericht door over een sleep voor de Braziliaanse kust, maar ook een niet dringend bericht over een man overboord. Een interessante blik op de waarde van een mensenleven.

Dus ik heb problemen met mijn stuurautomaat, Sat-C en zeillatten. Als ik nu die elektronica niet had, was ik nu die latten aan het repareren en kon ik gewoon gaan zeilen. Ik hou van mijn GPS-ontvanger, maar als hij stuk zou gaan, zou ik mijn sextant pakken en navigeren zoals ik gewend ben. Ik vraag me werkelijk af hoeveel van de informatie die deze moderne tijd ons biedt we nu écht nodig hebben.