De haven van WV IJburg telt 120 plaatsen en ligt achter een klein sluisje met de officiële naam Sluishuissluis. De jachthaven valt onder het toeziend oog van Peter Corstiaans, die vanuit zijn rugzak, on the go, kantoor houdt. De haven en het opvallende verenigingsgebouw vormen onder andere de uitvalsbasis voor de Zeilen Markerwaddenrally.
Hoe ben je havenmeester geworden?
“Met een vriendin voer ik twintig jaar geleden de Elfstedensloepentocht. Dat vond ik zo leuk dat ik me in bootjes heb verdiept. Ik heb Kunstacademie, laboratoriumwerk, horeca en IT gedaan, maar toen men vijftien jaar geleden sprak over de aanleg van een jacht haven heb ik een sollicitatiebrief gestuurd. Met gastheer zijn had ik ervaring, van havenmeesterschap wist ik niets, dus heb ik bij andere havens gevraagd: hoe werkt dat?”
Wat trekt je aan in het beroep?
“Ik vind mensen interessant. Soms denk je: wat een mafkees is dat, en dan blijken het, naarmate je ze beter leert kennen, heel aardige mensen te zijn. Omgekeerd werkt het net zo. Ik vind het belangrijk om goed te functioneren en vriendelijk te zijn; je bent immers het visitekaartje van de haven. Passanten vind ik het leukst. Jaren terug kwam hier een gezin met vier kinderen, op een aluminium boot, uit Weesp geroeid. Vader ging overdag naar zijn werk en ’s nachts sliepen ze onder de dektent. Ieder jaar kwamen ze steeds terug met een grotere boot. Hoe doen ze dat en wat drijft ze om te gaan varen?”
Wat voor mensen heb je in de haven?
“De vereniging telt 450 leden, onder wie zo’n 100 jeugdleden. De harde kern laat zich zien als er wat moet gebeuren en op de clubochtenden komen vaak de mensen die gepensioneerd zijn, een kopje koffie drinken. Na de avondwedstrijden drinken bemanningen een biertje. Wil je een ligplaats, dan is er een wachtlijst van tachtig man en als je er een krijgt, wordt er verwacht dat je twee dagen per jaar actief meehelpt.”
Wat voor havenmeester ben jij?
“Ik denk graag mee als er wat moet gebeuren, hoe je een steigerdeel het best vervangt of hoe je passanten laat betalen. Ik vind het moeilijk om dingen uit handen te geven. Verder houd ik het graag schoon en netjes – ook de bootjes, mede doordat omwonenden erop kijken. Als iemand lang niet heeft gepoetst, stuur ik een mailtje met een foto. Ook lachen: dan komen ze met een hogedrukspuit die ze op de drinkwaterslang aansluiten. Ze weten dat dat niet mag, maar als ik niet kijk, doen ze het stiekem toch.”
Tekst: Marinus van Sijdenborgh de Jong
Last modified: 23 december 2021
