Midden op de oceaan of op andere afgelegen plekken moet je inventief zijn als er zich een onverwacht probleem voordoet. Hoewel de meeste vertrekkersboten uitpuilen van de reserveonderdelen, hadden deze zeilers daar niet zoveel aan. Inspirerende verhalen over onvoorstelbare creativiteit met altijd weer een goede afloop.
De klap vergeet ik de rest van mijn leven niet meer,” zucht Martin Prins. “Samen met mijn vrouw Ellen was ik onderweg naar Vanua Balavu, in het noorden van Fiji, toen we met onze Bavaria 46 Acapella op een rif voeren. Een klein, venijnig rif dat niet op de kaart stond.” Ellen Reijndorp: “Gelukkig zeilden we samen op met vier bevriende boten. Een van hen, Jonas, ging meteen hulp halen. De Zweedse Atla en Loupan bleven bij ons. Atla was de sterkste boot; zij hadden een 250 meter lange sleeplijn bij zich. Maar na drie sleeppogingen moesten ze het opgeven.”
Doordat het water langzaam zakt, komt Acapella op een oor liggen. Martin: “Daardoor kon ik het water in om de schade op te nemen. Het roer was vrijwel weg. We lagen met de romp op een paar scherpe punten rots. Met stootwillen wilde ik de romp beschermen, maar die dreven steeds weer omhoog. Met een koevoet brak ik de scherpste stukken weg, om het risico op een gat in de romp kleiner te maken.” Ellen: “Ondertussen was ik bezig om de belangrijkste dingen in waterdichte zakken te stoppen.”
Noors trolldeg
Acapella op d’r kant, invallende duisternis, harde wind, regen en onweer. “Pas rond 23.00 uur was het hoogwater. Drie lokale bootjes trokken de boot van het rif en sleepten ons naar een wat rustiger ankerbaai. De volgende ochtend brachten we eerst een bezoekje aan het dorp voor de sevu-sevu. Het is de traditionele manier in Fiji om aan de stam oudste van het dorp toegang tot de baai en het land te vragen.” Martin vult aan: “En in ons geval ook om te bedanken voor de hulp met het slepen.”
Daarna vormt zich een plan. De dichtstbijzijnde haven waar Acapella uit het water gehesen kan worden, is drie etmalen zeilen. Eerst het roer bekijken dus. “Het is verrassend hoe makkelijk dat gaat op een Bavaria.” Met het roer aan dek is de omvang van de schade goed zichtbaar. Martin: “Ik ben best handig, maar toch had ik bij het zien van het roer even geen oplossing.”
De Zweden hebben een goed idee: Eva van Atla maakt een grote bak Noors trolldeg. “Deeg, je hoort het goed,” grinnikt Ellen. “50 procent meel, 50 procent zout, beetje olie en water. In Noorwegen maken ze daar poppetjes van: eenmaal droog is het zoutdeeg keihard. Je kunt het zelfs beschilderen.”
Hart uit ribbenkast
Ze modelleren het deeg op de restanten van het roer, zodat er weer een gelijkmatige vorm ontstaat. “Drogen lukte niet in de hozende regen.” Dan maken ze met epoxy en glas vezel nog een harde laag rond het deeg. Na een paar dagen komt het bloedstollende moment waarop het gerepareerde roer weer onder de boot moet: twee snorkelaars onder de boot, vier man in de kuip en de bemanning van Jonas standby om in te grijpen. Centimeter voor centimeter glijdt het roer naar de hennegatskoker; de snorkelaars duwen het roer recht en met een lier trekt de dekbemanning het omhoog.
“Toen de laatste bout vastzat, klapte m’n hart bijna uit m’n ribbenkast van blijdschap,” herinnert Ellen zich. Martin serveert later die dag een nieuwe cocktail: Acapella on the rocks. De volgende dag gaan ze op pad met Atla als trouwe compagnon en 80 uur later hangt Acapella in de kraan.
Zeilen 04/2022
Zeilen 04/2022Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Hoe hebben Anneke en Robert het probleem met hun schroefas opgelost? Wat wordt bedoeld met ‘touwtje teleflex’? Wat is een alternatief voor boorolie? En welk probleem werd opgelost met een dekseltje van een vaselinepotje? Je leest het allemaal in Zeilen 04/2022. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 20 april verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.
Omslagfoto: © E. Rijendorp
Tekst: Janneke Kuysters en Wietze van der Laan
